سورة الصف 61

سورة الصف 61
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است همه تسبیح خدا مى‏گویند; و او شکست‏ناپذیر و حکیم است! (1)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! چرا سخنى مى‏گویید که عمل نمى‏کنید؟! (2)

نزد خدا بسیار موجب خشم است که سخنى بگویید که عمل نمى‏کنید! (3)

خداوند کسانى را دوست مى‏دارد که در راه او پیکار مى‏کنند گوئى بنایى آهنین‏اند! (4)

(به یاد آورید) هنگامى را که موسى به قومش گفت: «اى قوم من! چرا مرا آزار مى‏دهید با اینکه مى‏دانید من فرستاده خدا به سوى شما هستم؟!» هنگامى که آنها از حق منحرف شدند، خداوند قلوبشان را منحرف ساخت; و خدا فاسقان را هدایت نمى‏کند! (5)

و (به یاد آورید) هنگامى را که عیسى بن مریم گفت: «اى بنى اسرائیل! من فرستاده خدا به سوى شما هستم در حالى که تصدیق‏کننده کتابى که قبل از من فرستاده شده ( تورات) مى‏باشم، و بشارت‏دهنده به رسولى که بعد از من مى‏آید و نام او احمد است!» هنگامى که او ( احمد) با معجزات و دلایل روشن به سراغ آنان آمد، گفتند: «این سحرى است آشکار»! (6)

چه کسى ظالمتر است از آن کس که بر خدا دروغ بسته در حالى که دعوت به اسلام مى‏شود؟! خداوند گروه ستمکاران را هدایت نمى‏کند! (7)

آنان مى‏خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند; ولى خدا نور خود را کامل مى‏کند هر چند کافران خوش نداشته باشند! (8)

او کسى است که رسول خود را با هدایت و دین حق فرستاد تا او را بر همه ادیان غالب سازد، هر چند مشرکان کراهت داشته باشند! (9)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! آیا شما را به تجارتى راهنمائى کنم که شما را از عذاب دردناک رهایى مى‏بخشد؟! (10)

به خدا و رسولش ایمان بیاورید و با اموال و جانهایتان در راه خدا جهاد کنید; این براى شما (از هر چیز) بهتر است اگر بدانید! (11)

(اگر چنین کنید) گناهانتان را مى‏بخشد و شما را در باغهایى از بهشت داخل مى‏کند که نهرها از زیر درختانش جارى است و در مسکنهاى پاکیزه در بهشت جاویدان جاى مى‏دهد; و این پیروزى عظیم است! (12)

و (نعمت) دیگرى که آن را دوست دارید به شما مى‏بخشد، و آن یارى خداوند و پیروزى نزدیک است; و مؤمنان را بشارت ده (به این پیروزى بزرگ)! (13)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! یاوران خدا باشید همان‏گونه که عیسى بن مریم به حواریون گفت: «چه کسانى در راه خدا یاوران من هستند؟!» حواریون گفتند: «ما یاوران خدائیم‏» در این هنگام گروهى از بنى اسرائیل ایمان آوردند و گروهى کافر شدند; ما کسانى را که ایمان آورده بودند در برابر دشمنانشان تایید کردیم و سرانجام بر آنان پیروز شدند! (14)

سورة الممتحنة 60

سورة الممتحنة 60
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگیرید! شما نسبت به آنان اظهار محبت مى‏کنید، در حالى که آنها به آنچه از حق براى شما آمده کافر شده‏اند و رسول الله و شما را به خاطر ایمان به خداوندى که پروردگار همه شماست از شهر و دیارتان بیرون مى‏رانند; اگر شما براى جهاد در راه من و جلب خشنودیم هجرت کرده‏اید; (پیوند دوستى با آنان برقرار نسازید!) شما مخفیانه با آنها رابطه دوستى برقرار مى‏کنید در حالى که من به آنچه پنهان یا آشکار مى‏سازید از همه داناترم! و هر کس از شما چنین کارى کند، از راه راست گمراه شده است! (1)

اگر آنها بر شما مسلط شوند، دشمنانتان خواهند بود و دست و زبان خود را به بدى کردن نسبت به شما مى‏گشایند، و دوست دارند شما به کفر بازگردید! (2)

هرگز بستگان و فرزندانتان روز قیامت سودى به حالتان نخواهند داشت; میان شما جدایى مى‏افکند; و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید بیناست. (3)

براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهیم و کسانى که با او بودند وجود داشت، در آن هنگامى که به قوم (مشرک) خود گفتند: «ما از شما و آنچه غیر از خدا مى‏پرستید بیزاریم; ما نسبت به شما کافریم; و میان ما و شما عداوت و دشمنى همیشگى آشکار شده است; تا آن زمان که به خداى یگانه ایمان بیاورید! -جز آن سخن ابراهیم که به پدرش ( عمویش آزر) گفت (و وعده داد) که براى تو آمرزش طلب مى‏کنم، و در عین حال در برابر خداوند براى تو مالک چیزى نیستم (و اختیارى ندارم)!- پروردگارا! ما بر تو توکل کردیم و به سوى تو بازگشتیم، و همه فرجامها بسوى تو است! (4)

پروردگارا! ما را مایه گمراهى کافران قرار مده، و ما را ببخش، اى پروردگار ما که تو عزیز و حکیمى!» (5)

(آرى) براى شما در زندگى آنها اسوه حسنه (و سرمشق نیکویى) بود، براى کسانى که امید به خدا و روز قیامت دارند; و هر کس سرپیچى کند به خویشتن ضرر زده است، زیرا خداوند بى‏نیاز و شایسته ستایش است! (6)

امید است خدا میان شما و کسانى از مشرکین که با شما دشمنى کردند (از راه اسلام) پیوند محبت برقرار کند; خداوند تواناست و خداوند آمرزنده و مهربان است. (7)

خدا شما را از نیکى کردن و رعایت عدالت نسبت به کسانى که در راه دین با شما پیکار نکردند و از خانه و دیارتان بیرون نراندند نهى نمى‏کند; چرا که خداوند عدالت‏پیشگان را دوست دارد. (8)

تنها شما را از دوستى و رابطه با کسانى نهى مى‏کند که در امر دین با شما پیکار کردند و شما را از خانه هایتان بیرون راندند یا به بیرون‏راندن شما کمک کردند و هر کس با آنان رابطه دوستى داشته باشد ظالم و ستمگر است! (9)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که زنان باایمان بعنوان هجرت نزد شما آیند، آنها را آزمایش کنید -خداوند به ایمانشان آگاهتر است- هرگاه آنان را مؤمن یافتید، آنها را بسوى کفار بازنگردانید; نه آنها براى کفار حلالند و نه کفار براى آنها حلال; و آنچه را همسران آنها (براى ازدواج با این زنان) پرداخته‏اند به آنان بپردازید; و گناهى بر شما نیست که با آنها ازدواج کنید هرگاه مهرشان را به آنان بدهید و هرگز زنان کافر را در همسرى خود نگه ندارید (و اگر کسى از زنان شما کافر شد و به بلاد کفر فرار کرد،) حق دارید مهرى را که پرداخته‏اید مطالبه کنید همان‏گونه که آنها حق دارند مهر زنانشان را که از آنان جدا شده‏اند) از شما مطالبه کنند; این حکم خداوند است که در میان شما حکم مى‏کند، و خداوند دانا و حکیم است! (10)

و اگر بعضى از همسران شما از دستتان بروند (و به سوى کفار بازگردند) و شما در جنگى بر آنان پیروز شدید و غنایمى گرفتید، به کسانى که همسرانشان رفته‏اند، همانند مهرى را که پرداخته‏اند بدهید; و از (مخالفت) خداوندى که همه به او ایمان دارید بپرهیزید! (11)

اى پیامبر! هنگامى که زنان مؤمن نزد تو آیند و با تو بیعت کنند که چیزى را شریک خدا قرار ندهند، دزدى و زنا نکنند، فرزندان خود را نکشند، تهمت و افترایى پیش دست و پاى خود نیاورند و در هیچ کار شایسته‏اى مخالفت فرمان تو نکنند، با آنها بیعت کن و براى آنان از درگاه خداوند آمرزش بطلب که خداوند آمرزنده و مهربان است! (12)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! با قومى که خداوند آنان را مورد غضب قرار داده دوستى نکنید; آنان از آخرت مایوسند همان‏گونه که کفار مدفون در قبرها مایوس مى‏باشند! (13)

سورة الحشر 59

سورة الحشر 59
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر!

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، براى خدا تسبیح مى‏گوید; و او عزیز و حکیم است! (1)

او کسى است که کافران اهل کتاب را در نخستین برخورد (با مسلمانان) از خانه‏هایشان بیرون راند! گمان نمى‏کردید آنان خارج شوند، و خودشان نیز گمان مى‏کردند که دژهاى محکمشان آنها را از عذاب الهى مانع مى‏شود; اما خداوند از آنجا که گمان نمى‏کردند به سراغشان آمد و در دلهایشان ترس و وحشت افکند، بگونه‏اى که خانه‏هاى خود را با دست خویش و با دست مؤمنان ویران مى‏کردند; پس عبرت بگیرید اى صاحبان چشم! (2)

و اگر نه این بود که خداوند ترک وطن را بر آنان مقرر داشته بود، آنها را در همین دنیا مجازات مى‏کرد; و براى آنان در آخرت نیز عذاب آتش است! (3)

این به خاطر آن است که آنها با خدا و رسولش دشمنى کردند; و هر کس با خدا دشمنى کند (باید بداند) که خدا مجازات شدیدى دارد! (4)

هر درخت باارزش نخل را قطع کردید یا آن را به حال خود واگذاشتید، همه به فرمان خدا بود; و براى این بود که فاسقان را خوار و رسوا کند! (5)

و آنچه را خدا از آنان ( یهود) به رسولش بازگردانده (و بخشیده) چیزى است که شما براى به دست آوردن آن (زحمتى نکشیدید،) نه اسبى تاختید و نه شترى; ولى خداوند رسولان خود را بر هر کس بخواهد مسلط مى‏سازد; و خدا بر هر چیز توانا است! (6)

آنچه را خداوند از اهل این آبادیها به رسولش بازگرداند، از آن خدا و رسول و خویشاوندان او، و یتیمان و مستمندان و در راه ماندگان است، تا (این اموال عظیم) در میان ثروتمندان شما دست به دست نگردد! آنچه را رسول خدا براى شما آورده بگیرید (و اجرا کنید)، و از آنچه نهى کرده خوددارى نمایید; و از (مخالفت) خدا بپرهیزید که خداوند کیفرش شدید است! (7)

این اموال براى فقیران مهاجرانى است که از خانه و کاشانه و اموال خود بیرون رانده شدند در حالى که فضل الهى و رضاى او را مى‏طلبند و خدا و رسولش را یارى مى‏کنند; و آنها راستگویانند! (8)

و براى کسانى است که در این سرا ( سرزمین مدینه) و در سراى ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانى را که به سویشان هجرت کنند دوست مى‏دارند، و در دل خود نیازى به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمى‏کنند و آنها را بر خود مقدم مى‏دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند; کسانى که از بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده‏اند رستگارانند! (9)

(همچنین) کسانى که بعد از آنها ( بعد از مهاجران و انصار) آمدند و مى‏گویند: «پروردگارا! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشى گرفتند بیامرز، و در دلهایمان حسد و کینه‏اى نسبت به مؤمنان قرار مده! پروردگارا، تو مهربان و رحیمى!» (10)

آیا منافقان را ندیدى که پیوسته به برادران کفارشان از اهل کتاب مى‏گفتند: «هرگاه شما را (از وطن) بیرون کنند، ما هم با شما بیرون خواهیم رفت و هرگز سخن هیچ کس را درباره شما اطاعت نخواهیم کرد; و اگر با شما پیکار شود، یاریتان خواهیم نمود!» خداوند شهادت مى‏دهد که آنها دروغگویانند! (11)

اگر آنها را بیرون کنند با آنان بیرون نمى‏روند، و اگر با آنها پیکار شود یاریشان نخواهند کرد، و اگر یاریشان کنند پشت به میدان کرده فرار مى‏کنند; سپس کسى آنان را یارى نمى‏کند! (12)

وحشت از شما در دلهاى آنها بیش از ترس از خداست; این به خاطر آن است که آنها گروهى نادانند! (13)

آنها هرگز با شما بصورت گروهى نمى‏جنگند جز در دژهاى محکم یا از پشت دیوارها! پیکارشان در میان خودشان شدید است، (اما در برابر شما ضعیف!) آنها را متحد مى‏پندارى، در حالى که دلهایشان پراکنده است; این به خاطر آن است که آنها قومى هستند که تعقل نمى‏کنند! (14)

کار این گروه از یهود همانند کسانى است که کمى قبل از آنان بودند، طعم تلخ کار خود را چشیدند و براى آنها عذابى دردناک است! (15)

کار آنها همچون شیطان است که به انسان گفت: «کافر شو (تا مشکلات تو را حل کنم)!» اما هنگامى که کافر شد گفت: «من از تو بیزارم، من از خداوندى که پروردگار عالمیان است بیم دارم!» (16)

سرانجام کارشان این شد که هر دو در آتش دوزخ خواهند بود، جاودانه در آن مى‏مانند; و این است کیفر ستمکاران! (17)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید از (مخالفت) خدا بپرهیزید; و هر کس باید بنگرد تا براى فردایش چه چیز از پیش فرستاده; و از خدا بپرهیزید که خداوند از آنچه انجام مى‏دهید آگاه است! (18)

و همچون کسانى نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آنها را به «خود فراموشى‏» گرفتار کرد، آنها فاسقانند. (19)

هرگز دوزخیان و بهشتیان یکسان نیستند; اصحاب بهشت رستگار و پیروزند! (20)

اگر این قرآن را بر کوهى نازل مى‏کردیم، مى‏دیدى که در برابر آن خاشع مى‏شود و از خوف خدا مى‏شکافد! اینها مثالهایى است که براى مردم مى‏زنیم، شاید در آن بیندیشید! (21)

او خدایى است که معبودى جز او نیست، داناى آشکار و نهان است، و او رحمان و رحیم است! (22)

و خدایى است که معبودى جز او نیست، حاکم و مالک اصلى اوست، از هر عیب منزه است، به کسى یتم نمى‏کند، امنیت بخش است، مراقب همه چیز است، قدرتمندى شکست‏ناپذیر که با اراده نافذ خود هر امرى را اصلاح مى‏کند، و شایسته عظمت است; خداوند منزه است از آنچه شریک براى او قرارمى‏دهند! (23)

او خداوندى است خالق، آفریننده‏اى بى‏سابقه، و صورتگرى (بى‏نظیر); براى او نامهاى نیک است; آنچه در آسمانها و زمین است تسبیح او مى‏گویند; و او عزیز و حکیم است! (24)

سورة المجادلة 58

سورة المجادلة 58
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

خداوند سخن زنى را که درباره شوهرش به تو مراجعه کرده بود و به خداوند شکایت مى‏کرد شنید (و تقاضاى او را اجابت کرد); خداوند گفتگوى شما را با هم (و اصرار آن زن را درباره حل مشکلش) مى‏شنید; و خداوند شنوا و بیناست. (1)

کسانى که از شما نسبت به همسرانشان «ظهار» مى‏کنند (و مى‏گویند: «انت على کظهر امى تو نسبت به من بمنزله مادرم هستى‏»)، آنان هرگز مادرانشان نیستند; مادرانشان تنها کسانى‏اند که آنها را به دنیا آورده‏اند! آنها سخنى زشت و باطل مى‏گویند; و خداوند بخشنده و آمرزنده است! (2)

کسانى که همسران خود را «ظهار» مى‏کنند، سپس از گفته خود بازمى‏گردند، باید پیش از آمیزش جنسى با هم، برده‏اى را آزاد کنند; این دستورى است که به آن اندرز داده مى‏شوید; و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است! (3)

و کسى که توانایى (آزاد کردن برده‏اى) نداشته باشد، دو ماه پیاپى قبل از آمیزش روزه بگیرد; و کسى که این را هم نتواند، شصت مسکین را اطعام کند; این براى آن است که به خدا و رسولش ایمان بیاورید; اینها مرزهاى الهى است; و کسانى که با آن مخالفت کنند، عذاب دردناکى دارند! (4)

« کسانى که با خدا و رسولش دشمنى مى‏کنند خوار و ذلیل شدند آن‏گونه که پیشینیان خوار و ذلیل شدند; ما آیات روشنى نازل کردیم، و براى کافران عذاب خوارکننده‏اى است... (5)

در آن روز که خداوند همه آنها را برمى‏انگیزد و از اعمالى که انجام دادند با خبر مى‏سازد، اعمالى که خداوند حساب آن را نگه داشته و آنها فراموشش کردند; و خداوند بر هر چیز شاهد و ناظر است! (6)

آیا نمى‏دانى که خداوند آنچه را در آسمانها و آنچه را در زمین است مى‏داند; هیچ گاه سه نفر با هم نجوا نمى‏کنند مگر اینکه خداوند چهارمین آنهاست، و هیچ گاه پنج نفر با هم نجوا نمى‏کنند مگر اینکه خداوند ششمین آنهاست، و نه تعدادى کمتر و نه بیشتر از آن مگر اینکه او همراه آنهاست هر جا که باشند، سپس روز قیامت آنها را از اعمالشان آگاه مى‏سازد، چرا که خداوند به هر چیزى داناست! (7)

آیا ندیدى کسانى را که از نجوا ( سخنان درگوشى) نهى شدند، سپس به کارى که از آن نهى شده بودند بازمى‏گردند و براى انجام گناه و تعدى و نافرمانى رسول خدا به نجوا مى‏پردازند و هنگامى که نزد تو مى‏آیند تو را تحیتى (و خوشامدى) مى‏گویند که خدا به تو نگفته است، و در دل مى‏گویند: «چرا خ است، وارد آن مى‏شوند، و چه بد فرجامى است! (8)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که نجوا مى‏کنید، و به گناه و تعدى و نافرمانى رسول (خدا) نجوا نکنید، و به کار نیک و تقوا نجوا کنید، و از خدایى که همگى نزد او جمع مى‏شوید بپرهیزید! (9)

نجوا تنها از سوى شیطان است; مى‏خواهد با آن مؤمنان غمگین شوند; ولى نمى تواند هیچ گونه ضررى به آنها برساند جز بفرمان خدا; پس مؤمنان تنها بر خدا توکل کنند! (10)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که به شما گفته شود: «مجلس را وسعت بخشید (و به تازه‏واردها جا دهید)»، وسعت بخشید، خداوند (بهشت را) براى شما وسعت مى‏بخشد; و هنگامى که گفته شود: «برخیزید»، برخیزید; اگر چنین کنید، خداوند کسانى را که ایمان آورده‏اند و کسانى را که علم به آنان داده شده درجات عظیمى مى‏بخشد; و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است! (11)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که مى‏خواهید با رسول خدا نجوا کنید (و سخنان درگوشى بگویید)، قبل از آن صدقه‏اى (در راه خدا) بدهید; این براى شما بهتر و پاکیزه‏تر است و اگر توانایى نداشته باشید، خداوند غفور و رحیم است! (12)

آیا ترسیدید فقیر شوید که از دادن صدقات قبل از نجوا خوددارى کردید؟! اکنون که این کار را نکردید و خداوند توبه شما را پذیرفت، نماز را برپا دارید و زکات را ادا کنید و خدا و پیامبرش را اطاعت نمایید و (بدانید) خداوند از آنچه انجام مى‏دهید با خبر است! (13)

آیا ندیدى کسانى را که طرح دوستى با گروهى که مورد غضب خدا بودند ریختند؟! آنها نه از شما هستند و نه از آنان! سوگند دروغ یاد مى‏کنند (که از شما هستند) در حالى که خودشان مى‏دانند (دروغ نمى‏گویند)! (14)

خداوند عذاب شدیدى براى آنان فراهم ساخته، چرا که اعمال بدى انجام مى‏دادند! (15)

آنها سوگندهاى خود را سپرى قرار دادند و مردم را از راه خدا بازداشتند; از این‏رو براى آنان عذاب خوارکننده‏اى است! (16)

هرگز اموال و اولادشان آنها را از عذاب الهى حفظ نمى‏کند; آنها اهل آتشند و جاودانه در آن مى‏مانند! (17)

(به خاطر بیاورید) روزى را که خداوند همه آنها را برمى‏انگیزد، آنها براى خدا نیز سوگند (دروغ) یاد مى‏کنند همان‏گونه که (امروز) براى شما یاد مى‏کنند; و گمان مى‏کنند کارى مى‏توانند انجام دهند; بدانید آنها دروغگویانند! (18)

شیطان بر آنان مسلط شده و یاد خدا را از خاطر آنها برده; آنان حزب شیطانند! بدانید حزب شیطان زیانکارانند! (19)

کسانى که با خدا و رسولش دشمنى مى‏کنند، آنها در زمره ذلیل‏ترین افرادند.! (20)

خداوند چنین مقرر داشته که من و رسولانم پیروز مى‏شویم; چرا که خداوند قوى و شکست‏ناپذیر است! (21)

هیچ قومى را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمى‏یابى که با دشمنان خدا و رسولش دوستى کنند، هر چند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندانشان باشند; آنان کسانى هستند که خدا ایمان را بر صفحه دلهایشان نوشته و با روحى از ناحیه خودش آنها را تقویت فرموده، و آنها را در باغهایى از بهشت وارد مى‏کند که نهرها از زیر (درختانش) جارى است، جاودانه در آن مى‏مانند; خدا از آنها خشنود است، و آنان نیز از خدا خشنودند; آنها «حزب الله س‏ذللّهاند; بدانید «حزب الله‏» پیروزان و رستگارانند. (22)

سورة الحدید 57

سورة الحدید 57
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

آنچه در آسمانها و زمین است براى خدا تسبیح مى‏گویند; و او عزیز و حکیم است. (1)

مالکیت (و حاکمیت) آسمانها و زمین از آن اوست; زنده مى‏کند و مى‏میراند; و او بر هر چیز توانا است! (2)

اول و آخر و پیدا و پنهان اوست; و او به هر چیز داناست. (3)

او کسى است که آسمانها و زمین را در شش روز ( شش دوران) آفرید; سپس بر تخت قدرت قرار گرفت (و به تدبیر جهان پرداخت); آنچه را در زمین فرو مى‏رود مى‏داند، و آنچه را از آن خارج مى‏شود و آنچه از آسمان نازل مى‏گردد و آنچه به آسمان بالا مى‏رود; و هر جا باشید او با شما است، و خداوند نسبت به آنچه انجام مى‏دهید بیناست! (4)

مالکیت آسمانها و زمین از آن اوست; و همه کارها به سوى او بازمى‏گردد. (5)

شب را در روز مى‏کند و روز را در شب; و او به آنچه در دل سینه‏ها وجود دارد داناست. (6)

به خدا و رسولش ایمان بیاورید و از آنچه شما را جانشین و نماینده (خود) در آن قرار داده انفاق کنید; (زیرا) کسانى که از شما ایمان بیاورند و انفاق کنند، اجر بزرگى دارند! (7)

چرا به خدا ایمان نیاورید در حالى که رسول (او) شما را مى‏خواند که به پروردگارتان ایمان بیاورید، و از شما پیمان گرفته است (پیمانى از طریق فطرت و خرد)، اگر آماده ایمان‏آوردنید. (8)

او کسى است که آیات روشنى بر بنده‏اش ( محمد) نازل مى‏کند تا شما را از تاریکیها به سوى نور برد; و خداوند نسبت به شما مهربان و رحیم است. (9)

چرا در راه خدا انفاق نکنید در حالى که میراث آسمانها و زمین همه از آن خداست (و کسى چیزى را با خود نمى‏برد)! کسانى که قبل از پیروزى انفاق کردند و جنگیدند (با کسانى که پس از پیروزى انفاق کردند) یکسان نیستند; آنها بلندمقامتر از کسانى هستند که بعد از فتح انفاق نمودند و جهاد کردند; و خداوند به هر دو وعده نیک داده; و خدا به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است. (10)

کیست که به خدا وام نیکو دهد (و از اموالى که به او ارزانى داشته انفاق کند) تا خداوند آن را براى او چندین برابر کند؟ و براى او پاداش پرارزشى است! (11)

(این پاداش بزرگ) در روزى است که مردان و زنان باایمان را مى‏نگرى که نورشان پیش‏رو و در سمت راستشان بسرعت حرکت مى‏کند (و به آنها مى‏گویند:) بشارت باد بر شما امروز به باغهایى از بهشت که نهرها زیر (درختان) آن جارى است; جاودانه درآن خواهید ماند! و این همان رستگارى بزرگ است! (12)

روزى که مردان و زنان منافق به مؤمنان مى‏گویند: «نظرى به ما بیفکنید تا از نور شما پرتوى برگیریم!» به آنها گفته مى‏شود: «به پشت سر خود بازگردید و کسب نور کنید!» در این هنگام دیوارى میان آنها زده مى‏شود که درى دارد، درونش رحمت است و برونش عذاب! (13)

آنها را صدا مى‏زنند: «مگر ما با شما نبودیم؟!» مى‏گویند: «آرى، ولى شما خود را به هلاکت افکندید و انتظار (مرگ پیامبر را) کشیدید، و (در همه چیز) شک و تردید داشتید، و آرزوهاى دور و دراز شما را فریب داد تا فرمان خدا فرا رسید، و شیطان فریبکار شما را در برابر (فرمان) خداوند فریب داد! (14)

پس امروز نه از شما فدیه‏اى پذیرفته مى‏شود، و نه از کافران; و جایگاهتان آتش است و همان سرپرستتان مى‏باشد; و چه بد جایگاهى است! (15)

آیا وقت آن نرسیده است که دلهاى مؤمنان در برابر ذکر خدا و آنچه از حق نازل کرده است خاشع گردد؟! و مانند کسانى نباشند که در گذشته به آنها کتاب آسمانى داده شد، سپس زمانى طولانى بر آنها گذشت و قلبهایشان قساوت پیدا کرد; و بسیارى از آنها گنهکارند! (16)

بدانید خداوند زمین را بعد از مرگ آن زنده مى‏کند! ما آیات (خود) را براى شما بیان کردیم، شاید اندیشه کنید! (17)

مردان و زنان انفاق‏کننده، و آنها که (از این راه) به خدا «قرض الحسنه‏» دهند، (این قرض الحسنه) براى آنان مضاعف مى‏شود و پاداش پرارزشى دارند! (18)

کسانى که به خدا و رسولانش ایمان آوردند، آنها صدیقین و شهدا نزد پروردگارشانند; براى آنان است پاداش (اعمال)شان و نور (ایمان)شان; و کسانى که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، آنها دوزخیانند. (19)

بدانید زندگى دنیا تنها بازى و سرگرمى و تجمل پرستى و فخرفروشى در میان شما و افزون طلبى در اموال و فرزندان است، همانند بارانى که محصولش کشاورزان را در شگفتى فرو مى‏برد، سپس خشک مى‏شود بگونه‏اى که آن را زردرنگ مى‏بینى; سپس تبدیل به کاه مى‏شود! و در آخرت، عذاب شدید است یا مغفرت و رضاى الهى; و (به هر حال) زندگى دنیا چیزى جز متاع فریب نیست! (20)

به پیش تازید براى رسیدن به مغفرت پروردگارتان و بهشتى که پهنه آن مانند پهنه آسمان و زمین است و براى کسانى که به خدا و رسولانش ایمان آورده‏اند; آماده شده است، این فضل خداوند است که به هر کس بخواهد مى‏دهد; و خداوند صاحب فضل‏عظیم است! (21)

هیچ مصیبتى (ناخواسته) در زمین و نه در وجود شما روى نمى‏دهد مگر اینکه همه آنها قبل از آنکه زمین را بیافرینیم در لوح محفوظ ثبت است; و این امر براى خدا آسان است! (22)

این بخاطر آن است که براى آنچه از دست داده‏اید تاسف نخورید، و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشید; و خداوند هیچ متکبر فخرفروشى را دوست ندارد! (23)

همانها که بخل مى‏ورزند و مردم را به بخل دعوت مى‏کنند; و هر کس (از این فرمان) روى‏گردان شود، (به خود زیان مى‏رساند نه به خدا)، چرا که خداوند بى‏نیاز و شایسته ستایش است! (24)

ما رسولان خود را با دلایل روشن فرستادیم، و با آنها کتاب (آسمانى) و میزان (شناسایى حق از باطل و قوانین عادلانه) نازل کردیم تا مردم قیام به عدالت کنند; و آهن را نازل کردیم که در آن نیروى شدید و منافعى براى مردم است، تا خداوند بداند چه کسى او و رسولانش را یارى مى‏کند بى‏آنکه او را ببینند; خداوند قوى و شکست‏ناپذیر است! (25)

ما نوح و ابراهیم را فرستادیم، و در دودمان آن دو نبوت و کتاب قرار دادیم; بعضى از آنها هدایت یافته‏اند و بسیارى از آنها گنهکارند. (26)

سپس در پى آنان‏رسولان دیگر خود را فرستادیم، و بعد از آنان عیسى بن مریم را مبعوث کردیم و به او انجیل عطا کردیم، و در دل کسانى که از او پیروى کردند رافت و رحمت قرار دادیم; و رهبانیتى را که ابداع کرده بودند، ما بر آنان مقرر نداشته بودیم; گرچه هدفشان جلب خشنودى خدا بود، ولى حق آن را رعایت نکردند; از این‏رو ما به کسانى از آنها که ایمان آوردند پاداششان را دادیم; و بسیارى از آنها فاسقند! (27)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! تقواى الهى پیشه کنید و به رسولش ایمان بیاورید تا دو سهم از رحمتش به شما ببخشد و براى شما نورى قرار دهد که با آن (در میان مردم و در مسیر زندگى خود) راه بروید و گناهان شما را ببخشد; و خداوند غفور و رحیم است. (28)

تا اهل کتاب بدانند که قادر بر چیزى از فضل خدا نیستند، و تمام فضل (و رحمت) به دست اوست، به هر کس بخواهد آن را مى‏بخشد; و خداوند داراى فضل عظیم است! (29)

سورة الواقعة 56

سورة الواقعة 56
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

هنگامى که واقعه عظیم (قیامت) واقع شود، (1)

هیچ کس نمى‏تواند آن را انکار کند! (2)

(این واقعه) گروهى را پایین مى‏آورد و گروهى را بالا مى‏برد! (3)

در آن هنگام که زمین بشدت به لرزه درمى‏آید، (4)

و کوه‏ها در هم کوبیده مى‏شود، (5)

و بصورت غبار پراکنده درمى‏آید، (6)

و شما سه گروه خواهید بود! (7)

(نخست) سعادتمندان و خجستگان (هستند); چه سعادتمندان و خجستگانى! (8)

گروه دیگر شقاوتمندان و شومانند، چه شقاوتمندان و شومانى! (9)

و (سومین گروه) پیشگامان پیشگامند، (10)

آنها مقربانند! (11)

در باغهاى پرنعمت بهشت (جاى دارند)! (12)

گروه زیادى (از آنها) از امتهاى نخستینند، (13)

و اندکى از امت آخرین! (14)

آنها ( مقربان) بر تختهایى که صف‏کشیده و به هم پیوسته است قراردارند، (15)

در حالى که بر آن تکیه زده و رو به روى یکدیگرند! (16)

نوجوانانى جاودان (در شکوه و طراوت) پیوسته گرداگرد آنان مى‏گردند، (17)

با قدحها و کوزه‏ها و جامهایى از نهرهاى جارى بهشتى (و شراب طهور)! (18)

اما شرابى که از آن درد سر نمى‏گیرند و نه مست مى‏شوند! (19)

و میوه‏هایى از هر نوع که انتخاب کنند، (20)

و گوشت پرنده از هر نوع که مایل باشند! (21)

و همسرانى از حور العین دارند، (22)

همچون مروارید در صدف پنهان! (23)

اینها پاداشى است در برابر اعمالى که انجام مى‏دادند! (24)

در آن (باغهاى بهشتى) نه لغو و بیهوده‏اى مى‏شنوند نه سخنان گناه آلود; (25)

تنها چیزى که مى‏شنوند «سلام‏» است «سلام‏»! (26)

و اصحاب یمین و خجستگان، چه اصحاب یمین و خجستگانى! (27)

آنها در سایه درختان «سدر» بى‏خار قرار دارند، (28)

و در سایه درخت «طلح‏» پربرگ ( درختى خوشرنگ و خوشبو)، (29)

و سایه کشیده و گسترده، (30)

و در کنار آبشارها، (31)

و میوه‏هاى فراوان، (32)

که هرگز قطع و ممنوع نمى‏شود، (33)

و همسرانى بلندمرتبه! (34)

ما آنها را آفرینش نوینى بخشیدیم، (35)

و همه را دوشیزه قرار دادیم، (36)

زنانى که تنها به همسرشان عشق مى‏ورزند و خوش زبان و فصیح و هم سن و سالند! (37)

اینها همه براى اصحاب یمین است، (38)

که گروهى از امتهاى نخستینند،(39)

و گروهى از امتهاى آخرین! (40)

و اصحاب شمال، چه اصحاب شمالى (که نامه اعمالشان به نشانه جرمشان به دست چپ آنها داده مى‏شود)! (41)

آنها در میان بادهاى کشنده و آب سوزان قرار دارند، (42)

و در سایه دودهاى متراکم و آتشزا! (43)

سایه‏اى که نه خنک است و نه آرامبخش! (44)

آنها پیش از این (در عالم دنیا) مست و مغرور نعمت بودند، (45)

و بر گناهان بزرگ اصرار مى‏ورزیدند، (46)

و مى‏گفتند: «هنگامى که ما مردیم و خاک و استخوان شدیم، آیا برانگیخته خواهیم شد؟! (47)

یا نیاکان نخستین ما (برانگیخته مى‏شوند)؟!» (48)

بگو: «اولین و آخرین، (49)

همگى در موعد روز معینى گردآورى مى‏شوند، (50)

سپس شما اى گمراهان تکذیب‏کننده! (51)

قطعا از درخت زقوم مى‏خورید، (52)

و شکمها را از آن پر مى‏کنید، (53)

و روى آن از آب سوزان مى‏نوشید، (54)

و همچون شتران مبتلا به بیمارى عطش، از آن مى‏آشامید! (55)

این است وسیله پذیرایى از آنها در قیامت! (56)

»ما شما را آفریدیم; پس چرا (آفرینش مجدد را) تصدیق نمى‏کنید؟! (57)

آیا از نطفه‏اى که در رحم مى‏ریزید آگاهید؟! (58)

آیا شما آن را (در دوران جنینى) آفرینش (پى در پى) مى‏دهید یا ما آفریدگاریم؟! (59)

ما در میان شما مرگ را مقدر ساختیم; و هرگز کسى بر ما پیشى نمى‏گیرد! (60)

تا گروهى را به جاى گروه دیگرى بیاوریم و شما را در جهانى که نمى‏دانید آفرینش تازه‏اى بخشیم! (61)

شما عالم نخستین را دانستید; چگونه متذکر نمى‏شوید (که جهانى بعد از آن است)؟! (62)

آیا هیچ درباره آنچه کشت مى‏کنید اندیشیده‏اید؟! (63)

آیا شما آن را مى‏رویانید یا ما مى‏رویانیم؟! (64)

هرگاه بخواهیم آن را مبدل به کاه در هم کوبیده مى‏کنیم که تعجب کنید! (65)

(بگونه‏اى که بگویید:) براستى ما زیان کرده‏ایم، (66)

بلکه ما بکلى محرومیم! (67)

آیا به آبى که مى‏نوشید اندیشیده‏اید؟! (68)

آیا شما آن را از ابر نازل کرده‏اید یا ما نازل مى‏کنیم؟! (69)

هرگاه بخواهیم، این آب گوارا را تلخ و شور قرار مى‏دهیم; پس چرا شکر نمى‏کنید؟! (70)

آیا درباره آتشى که مى‏افروزید فکر کرده‏اید؟! (71)

آیا شما درخت آن را آفریده‏اید یا ما آفریده‏ایم؟! (72)

ما آن را وسیله یادآورى (براى همگان)و وسیله زندگى براى مسافران قرار داده‏ایم! (73)

حال که چنین است به نام پروردگار بزرگت تسبیح کن (و او را پاک و منزه بشمار)! (74)

سوگند به جایگاه ستارگان (و محل طلوع و غروب آنها)! (75)

و این سوگندى است بسیار بزرگ، اگر بدانید! (76)

که آن، قرآن کریمى است، (77)

که در کتاب محفوظى جاى دارد، (78)

و جز پاکان نمى‏توانند به آن دست زنند ( دست یابند). (79)

آن از سوى پروردگار عالمیان نازل شده; (80)

آیا این سخن را ( این قرآن را با اوصافى که گفته شد) سست و کوچک مى‏شمرید، (81)

و به جاى شکر روزیهایى که به شما داده شده آن را تکذیب مى‏کنید؟! (82)

پس چرا هنگامى که جان به گلوگاه مى‏رسد (توانایى بازگرداندن آن را ندارید)؟! (83)

و شما در این حال نظاره مى‏کنید (و کارى از دستتان ساخته نیست); (84)

و ما از شما به او نزدیکتریم ولى نمى‏بینید! (85)

اگر هرگز در برابر اعمالتان جزا داده نمى‏شوید، (86)

پس آن (روح) را بازگردانید اگر راست مى‏گویید! (87)

پس اگر او از مقربان باشد، (88)

در روح و ریحان و بهشت پرنعمت است! (89)

اما اگر از اصحاب یمین باشد، (90)

(به او گفته مى‏شود:) سلام بر تو از سوى دوستانت که از اصحاب یمینند! (91)

اما اگر او از تکذیب‏کنندگان گمراه باشد، (92)

با آب جوشان دوزخ از او پذیرایى مى‏شوید! (93)

و سرنوشت او ورود در آتش جهنم است، (94)

این مطلب حق و یقین است! (95)

پس به نام پروردگار بزرگت تسبیح کن (و او را منزه بشمار)! (96)

سورة الرحمن 55

سورة الرحمن 55
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

خداوند رحمان، (1)

قرآن را تعلیم فرمود، (2)

انسان را آفرید، (3)

و به او «بیان‏» را آموخت. (4)

خورشید و ماه با حساب منظمى مى‏گردند، (5)

و گیاه و درخت براى او سجده مى‏کنند! (6)

و آسمان را برافراشت، و میزان و قانون (در آن) گذاشت، (7)

تا در میزان طغیان نکنید (و از مسیر عدالت منحرف نشوید)، (8)

و وزن را بر اساس عدل برپا دارید و میزان را کم نگذارید! (9)

زمین را براى خلایق آفرید، (10)

که در آن میوه‏ها و نخلهاى پرشکوفه است، (11)

و دانه‏هایى که همراه با ساقه و برگى است که بصورت کاه درمى‏آید، و گیاهان خوشبو! (12)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را تکذیب مى‏کنید (شما اى گروه جن و انس)؟! (13)

انسان را از گل خشکیده‏اى همچون سفال آفرید، (14)

و جن را از شعله‏هاى مختلط و متحرک آتش خلق کرد! (15)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (16)

او پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است! (17)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (18)

دو دریاى مختلف (شور و شیرین، گرم و سرد) را در کنار هم قرار داد، در حالى که با هم تماس دارند; (19)

در میان آن دو برزخى است که یکى بر دیگرى غلبه نمى‏کند (و به هم نمى‏آمیزند)! (20)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (21)

از آن دو، لؤلؤ و مرجان خارج مى‏شود. (22)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (23)

و براى اوست کشتیهاى ساخته شده که در دریا به حرکت درمى‏آیند و همچون کوهى هستند! (24)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (25)

همه کسانى که روى آن ( زمین) هستند فانى مى‏شوند، (26)

و تنها ذات ذوالجلال و گرامى پروردگارت باقى مى‏ماند! (27)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (28)

تمام کسانى که در آسمانها و زمین هستند از او تقاضا مى‏کنند، و او هر روز در شان و کارى است! (29)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (30)

بزودى به حساب شما مى‏پردازیم اى دو گروه انس و جن! (31)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (32)

اى گروه جن و انس! اگر مى‏توانید از مرزهاى آسمانها و زمین بگذرید، پس بگذرید، ولى هرگز نمى‏توانید، مگر با نیرویى (فوق العاده)! (33)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (34)

شعله‏هایى از آتش بى‏دود، و دودهایى متراکم بر شما فرستاده مى‏شود; و نمى‏توانید از کسى یارى بطلبید! (35)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (36)

در آن هنگام که آسمان شکافته شود و همچون روغن مذاب گلگون گردد (حوادث هولناکى رخ مى‏دهد که تاب تحمل آن را نخواهید داشت)! (37)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (38)

در آن روز هیچ کس از انس و جن از گناهش سؤال نمى‏شود (و همه چیز روشن است)! (39)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (40)

مجرمان از چهره‏هایشان شناخته مى‏شوند; و آنگاه آنها را از موهاى پیش سر، و پاهایشان مى‏گیرند (و به دوزخ مى‏افکنند)! (41)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (42)

این همان دوزخى است که مجرمان آن را انکار مى‏کردند! (43)

امروز در میان آن و آب سوزان در رفت و آمدند! (44)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (45)

و براى کسى که از مقام پروردگارش بترسد، دو باغ بهشتى است! (46)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (47)

(آن دو باغ بهشتى) داراى انواع نعمتها و درختان پرطراوت است! (48)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (49)

در آنها دو چشمه همیشه جارى است! (50)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (51)

در آن دو، از هر میوه‏اى دو نوع وجود دارد (هر یک از دیگرى بهتر)! (52)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (53)

این در حالى است که آنها بر فرشهایى تکیه کرده‏اند با آسترهائى از دیبا و ابریشم، و میوه‏هاى رسیده آن دو باغ بهشتى در دسترس است! (54)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (55)

در آن باغهاى بهشتى زنانى هستند که جز به همسران خود عشق نمى‏ورزند; و هیچ انس و جن پیش از اینها با آنان تماس نگرفته است. (56)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (57)

آنها همچون یاقوت و مرجانند! (58)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (59)

آیا جزاى نیکى جز نیکى است؟! (60)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (61)

و پایین تر از آنها، دو باغ بهشتى دیگر است. (62)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (63)

هر دو خرم و سرسبزند! (64)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (65)

در آنها دو چشمه جوشنده است! (66)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (67)

در آنها میوه‏هاى فراوان و درخت خرما و انار است! (68)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (69)

و در آن باغهاى بهشتى زنانى نیکو خلق و زیبایند! (70)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (71)

حوریانى که در خیمه‏هاى بهشتى مستورند! (72)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (73)

هیچ انس و جن پیش از ایشان با آنها تماس نگرفته (و دوشیزه‏اند)! (74)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (75)

این در حالى است که بهشتیان بر تختهایى تکیه زده‏اند که با بهترین و زیباترین پارچه‏هاى سبزرنگ پوشانده شده است. (76)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (77)

پربرکت و زوال‏ناپذیر است نام پروردگار صاحب جلال و بزرگوار تو! (78)

سورة القمر 54

سورة القمر 54
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

قیامت نزدیک شد و ماه از هم شکافت! (1)

و هرگاه نشانه و معجزه‏اى را ببینند روى گردانده، مى‏گویند: «این سحرى مستمر است‏»! (2)

آنها (آیات خدا را) تکذیب کردند و از هواى نفسشان پیروى نمودند; و هر امرى قرارگاهى دارد! (3)

به اندازه کافى براى بازداشتن از بدیها اخبار (انبیا و امتهاى پیشین) به آنان رسیده است! (4)

این آیات، حکمت بالغه الهى است; اما انذارها (براى افراد لجوج) فایده نمى‏دهد! (5)

بنابر این از آنها روى بگردان، و روزى را به یاد آور که دعوت کننده الهى مردم را به امر وحشتناکى دعوت مى‏کند (دعوت به حساب اعمال)! (6)

آنان در حالى که چشمهایشان از شدت وحشت به زیر افتاده، همچون ملخهاى پراکنده از قبرها خارج مى‏شوند، (7)

در حالى که (بر اثر وحشت و اضطراب) بسوى این دعوت کننده گردن مى‏کشند; کافران مى‏گویند: «امروز روز سخت و دردناکى است!» (8)

پیش از آنها قوم نوح تکذیب کردند، (آرى) بنده ما (نوح) را تکذیب کرده و گفتند: «او دیوانه است!» و (با انواع آزارها از ادامه رسالتش) بازداشته شد. (9)

او به درگاه پروردگار عرضه داشت:«من مغلوب (این قوم طغیانگر) شده‏ام، انتقام مرا از آنها بگیر!» (10)

در این هنگام درهاى آسمان را با آبى فراوان و پى‏درپى گشودیم; (11)

و زمین را شکافتیم و چشمه‏هاى زیادى بیرون فرستادیم; و این دو آب به اندازه مقدر با هم درآمیختند (و دریاى وحشتناکى شد)! (12)

و او را بر مرکبى از الواح و میخهایى ساخته شده سوار کردیم; (13)

مرکبى که زیر نظر ما حرکت مى‏کرد! این کیفرى بود براى کسانى که (به او) کافر شده بودند! (14)

ما این ماجرا را بعنوان نشانه‏اى در میان امتها باقى گذاردیم; آیا کسى هست که پند گیرد؟! (15)

(اکنون بنگرید) عذاب و انذارهاى من چگونه بود! (16)

ما قرآن را براى تذکر آسان ساختیم; آیا کسى هست که متذکر شود؟! (17)

قوم عاد (نیز پیامبر خود را) تکذیب کردند; پس (ببینید) عذاب و انذارهاى من چگونه بود! (18)

ما تندباد وحشتناک و سردى را در یک روز شوم مستمر بر آنان فرستادیم... (19)

که مردم را همچون تنه‏هاى نخل ریشه‏کن شده از جا برمى‏کند! (20)

پس (ببینید) عذاب و انذارهاى من چگونه بود! (21)

ما قرآن را براى تذکر آسان ساختیم; آیا کسى هست که متذکر شود! (22)

طایفه ثمود (نیز) انذارهاى الهى را تکذیب کردند، (23)

و گفتند: «آیا ما از بشرى از جنس خود پیروى کنیم؟! اگر چنین کنیم در گمراهى و جنون خواهیم بود! (24)

آیا از میان ما تنها بر او وحى نازل شده؟! نه، او آدم بسیار دروغگوى هوسبازى است! (25)

ولى فردا مى‏فهمند چه کسى دروغگوى هوسباز است! (26)

ما «ناقه‏» را براى آزمایش آنها مى‏فرستیم; در انتظار پایان کار آنان باش و صبر کن! (27)

و به آنها خبر ده که آب (قریه) باید در میانشان تقسیم شود، (یک روز سهم ناقه، و یک روز براى آنها) و هر یک در نوبت خود باید حاضر شوند! (28)

آنها یکى از یاران خود را صدا زدند، او به سراغ این کار آمد و (ناقه را)پى کرد! (29)

پس (بنگرید) عذاب و انذارهاى من چگونه بود! (30)

ما فقط یک صیحه ( صاعقه عظیم) بر آنها فرستادیم و بدنبال آن همگى بصورت گیاه خشکى درآمدند که صاحب چهارپایان (در آغل) جمع‏آورى مى‏کند! (31)

ما قرآن را براى یادآورى آسان ساختیم; آیا کسى هست که متذکر شود؟! (32)

قوم لوط انذارها(ى پى‏درپى پیامبرشان) را تکذیب کردند; (33)

ما بر آنها تندبادى که ریگها را به حرکت درمى‏آورد فرستادیم (و همه را هلاک کردیم)، جز خاندان لوط را که سحرگاهان نجاتشان دادیم! (34)

این نعمتى بود از ناحیه ما; این گونه هر کسى را که شکر کند پاداش مى‏دهیم! (35)

او آنها را از مجازات ما بیم داد، ولى بر آنها اصرار بر مجادله و القاى شک داشتند! (36)

آنها از لوط خواستند میهمانانش را در اختیارشان بگذارد; ولى ما چشمانشان را نابینا و محو کردیم (و گفتیم:) بچشید عذاب و انذارهاى مرا! (37)

سرانجام صبحگاهان و در اول روز عذابى پایدار و ثابت به سراغشان آمد! (38)

(و گفتیم:) پس بچشید عذاب و انذارهاى مرا! (39)

ما قرآن را براى یادآورى آسان ساختیم; آیا کسى هست که متذکر شود؟! (40)

و (همچنین) انذارها و هشدارها (یکى پس از دیگرى) به سراغ آل فرعون آمد، (41)

اما آنها همه آیات ما را تکذیب کردند، و ما آنها را گرفتیم و مجازات کردیم، گرفتن شخصى قدرتمند و توانا! (42)

آیا کفار شما بهتر از آنانند یا براى شما امان‏نامه‏اى در کتب آسمانى نازل شده است؟! (43)

یا مى‏گویند: «ما جماعتى متحد و نیرومند و پیروزیم‏»؟! (44)

(ولى بدانند) که بزودى جمعشان شکست مى‏خورد و پا به فرارمى‏گذارند! (45)

(علاوه بر این) رستاخیز موعد آنهاست، و مجازات قیامت هولناکتر و تلختر است! (46)

مجرمان در گمراهى و شعله‏هاى آتشند، (47)

در آن روز که در آتش دوزخ به صورتشان کشیده مى‏شوند (و به آنها گفته مى‏شود:) بچشید آتش دوزخ را! (48)

البته ما هر چیز را به اندازه آفریدیم! (49)

و فرمان ما یک امر بیش نیست، همچون یک چشم بر هم زدن! (50)

ما کسانى را که در گذشته شبیه شما بودند هلاک کردیم; آیا کسى هست که پند گیرد؟! (51)

و هر کارى را انجام دادند در نامه‏هاى اعمالشان ثبت است، (52)

و هر کار کوچک و بزرگى نوشته شده است. (53)

یقینا پرهیزگاران در باغها و نهرهاى بهشتى جاى دارند، (54)

در جایگاه صدق نزد خداوند مالک مقتدر! (55)

سورة النجم 53

سورة النجم 53
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به ستاره هنگامى که افول مى‏کند، (1)

که هرگز دوست شما ( محمد «ص‏») منحرف نشده و مقصد را گم نکرده است، (2)

و هرگز از روى هواى نفس سخن نمى‏گوید! (3)

آنچه مى‏گوید چیزى جز وحى که بر او نازل شده نیست! (4)

آن کس که قدرت عظیمى دارد ( جبرئیل امین) او را تعلیم داده است; (5)

همان کس که توانایى فوق العاده دارد; او سلطه یافت... (6)

در حالى که در افق اعلى قرار داشت! (7)

سپس نزدیکتر و نزدیکتر شد... (8)

تا آنکه فاصله او (با پیامبر) به اندازه فاصله دو کمان یا کمتر بود; (9)

در اینجا خداوند آنچه را وحى کردنى بود به بنده‏اش وحى نمود. (10)

قلب (پاک او) در آنچه دید هرگز دروغ نگفت. (11)

آیا با او درباره آنچه (با چشم خود) دیده مجادله مى‏کنید؟! (12)

و بار دیگر نیز او را مشاهده کرد، (13)

نزد «سدرة المنتهى‏»، (14)

که «جنت الماوى‏» در آنجاست! (15)

در آن هنگام که چیزى ( نور خیره‏کننده‏اى) سدرة المنتهى را پوشانده بود، (16)

چشم او هرگز منحرف نشد و طغیان نکرد (آنچه ابد واقعیت بود)! (17 )

او پاره‏اى از آیات و نشانه‏هاى بزرگ پروردگارش را دید! (18)

به من خبر دهید آیا بتهاى «لات‏» و «عزى‏»... (19)

و «منات‏» که سومین آنهاست (دختران خدا هستند)؟! (20)

آیا سهم شما پسر است و سهم او دختر؟! (در حالى که بزعم شما دختران کم ارزش‏ترند!) (21)

در این صورت این تقسیمى ناعادلانه است! (22)

اینها فقط نامهایى است که شما و پدرانتان بر آنها گذاشته‏اید (نامهایى بى‏محتوا و اسمهایى بى مسما)، و هرگز خداوند دلیل و حجتى بر آن نازل نکرده; آنان فقط از گمانهاى بى‏اساس و هواى نفس پیروى مى‏کنند در حالى که هدایت از سوى پروردگارشان براى آنها آمده است! (23)

یا آنچه انسان تمنا دارد به آن مى‏رسد؟! (24)

در حالى که آخرت و دنیا از آن خداست! (25)

و چه بسیار فرشتگان آسمانها که شفاعت آنها سودى نمى‏بخشد مگر پس از آنکه خدا براى هر کس بخواهد و راضى باشد اجازه (شفاعت) دهد! (26)

کسانى که به آخرت ایمان ندارند، فرشتگان را دختر (خدا) نامگذارى مى‏کنند! (27)

آنها هرگز به این سخن دانشى ندارند، تنها از گمان بى‏پایه پیروى مى‏کنند با اینکه «گمان‏» هرگز انسان را از حق بى‏نیاز نمى‏کند!(28)

حال که چنین است از کسى که از یاد ما روى مى‏گرداند و جز زندگى مادى دنیا را نمى‏طلبد، اعراض کن! (29)

این آخرین حد آگاهى آنهاست; پروردگار تو کسانى را که از راه او گمراه شده‏اند بهتر مى‏شناسد، و (همچنین) هدایت‏یافتگان را از همه بهتر مى‏شناسد! (30)

و براى خداست آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است تا بدکاران را به کیفر کارهاى بدشان برساند و نیکوکاران را در برابر اعمال نیکشان پاداش دهد! (31)

همانها که از گناهان بزرگ و اعمال زشت دورى مى‏کنند، جز گناهان صغیره (که گاه آلوده آن مى‏شوند); آمرزش پروردگار تو گسترده است; او نسبت به شما از همه آگاهتر است از آن هنگام که شما را از زمین آفرید و در آن موقع که بصورت جنینهایى در شکم مادرانتان بودید; پس خودستایى نکنید، او پرهیزگاران را بهتر مى‏شناسد! (32)

آیا دیدى آن کس را که (از اسلام -یا انفاق-) روى گردان شد؟! (33)

و کمى عطا کرد، و از بیشتر امساک نمود! (34)

آیا نزد او علم غیب است و مى‏بیند (که دیگران مى‏توانند گناهان او را بر دوش گیرند)؟! (35)

یا از آنچه در کتب موسى نازل گردیده با خبر نشده است؟! (36)

و در کتب ابراهیم، همان کسى که وظیفه خود را بطور کامل ادا کرد، (37)

که هیچ کس بار گناه دیگرى را بر دوش نمى‏گیرد، (38)

و اینکه براى انسان بهره‏اى جز سعى و کوشش او نیست، (39)

و اینکه تلاش او بزودى دیده مى‏شود، (40)

سپس به او جزاى کافى داده خواهد شد! (41)

(و آیا از کتب پیشین انبیا به او نرسیده است) که همه امور به پروردگارت منتهى مى‏گردد؟! (42)

و اینکه اوست که خنداند و گریاند، (43)

و اوست که میراند و زنده کرد، (44)

و اوست که دو زوج نر و ماده را آفرید... (45)

از نطفه‏اى هنگامى که خارج مى‏شود (و در رحم مى‏ریزد)، (46)

و اینکه بر خداست ایجاد عالم دیگر (تا عدالت اجرا گردد)، (47)

و اینکه اوست که بى‏نیاز کرد و سرمایه باقى بخشید، (48)

و اینکه اوست پروردگار ستاره «شعرا»! (49)

(و آیا به انسان نرسیده است که در کتب انبیاى پیشین آمده) که خداوند قوم «عاد نخستین س‏ذللّه را هلاک کرد؟! (50)

و همچنین قوم «ثمود» را، و کسى از آنان را باقى نگذارد! (51)

و نیز قوم نوح را پیش از آنها، چرا که آنان از همه ظالمتر و طغیانگرتر بودند! (52)

و نیز شهرهاى زیر و رو شده (قوم لوط) را فرو کوبید، (53)

سپس آنها را با عذاب سنگین پوشانید! (54)

(بگو:) در کدام یک از نعمتهاى پروردگارت تردید دارى؟! (55)

این (پیامبر) بیم‏دهنده‏اى از بیم‏دهندگان پیشین است! (56)

آنچه باید نزدیک شود، نزدیک شده است (و قیامت فرامى‏رسد)، (57)

و هیچ کس جز خدا نمى‏تواند سختیهاى آن را برطرف سازد! (58)

آیا از این سخن تعجب مى‏کنید، (59)

و مى‏خندید و نمى‏گریید، (60)

و پیوسته در غفلت و هوسرانى به سر مى‏برید؟! (61)

حال که چنین است همه براى خدا سجده کنید و او را بپرستید! (62)

سورة الطور 52

سورة الطور 52
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به کوه طور، (1)

و کتابى که نوشته شده، (2)

در صفحه‏اى گسترده، (3)

و سوگند به «بیت المعمور»، (4)

و سقف برافراشته، (5)

و دریاى مملو و برافروخته، (6)

که عذاب پروردگارت واقع مى‏شود، (7)

و چیزى از آن مانع نخواهد بود! (8)

(این عذاب الهى) در آن روزى است که آسمان به شدت به حرکت درمى‏آید، (9)

و کوه‏ها از جا کنده و متحرک مى‏شوند! (10)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان، (11)

همانها که در سخنان باطل به بازى مشغولند! (12)

در آن روز که آنها را بزور به سوى آتش دوزخ مى‏رانند! (13)

(به آنها مى‏گویند:) این همان آتشى است که آن را انکار مى‏کردید. (14)

آیا این سحر است یا شما نمى‏بینید؟! (15)

در آن وارد شوید و بسوزید; مى‏خواهید صبر کنید یا نکنید، براى شما یکسان است; چرا که تنها به اعمالتان جزا داده مى‏شوید! (16)

ولى پرهیزگاران در میان باغهاى بهشت و نعمتهاى فراوان جاى دارند، (17)

و از آنچه پروردگارشان به آنها داده و آنان را از عذاب دوزخ نگاه داشته است شاد و مسرورند! (18)

(به آنها گفته مى‏شود:) بخورید و بیاشامید گوارا; اینها در برابر اعمالى است که انجام مى‏دادید! (19)

این در حالى که بر تختهاى صف‏کشیده در کنار هم تکیه مى‏زنند، و «حور العین‏» را به همسرى آنها درمى‏آوریم! (20)

کسانى که ایمان آوردند و فرزندانشان به پیروى از آنان ایمان اختیار کردند، فرزندانشان را (در بهشت) به آنان ملحق مى‏کنیم; و از (پاداش) عملشان چیزى نمى‏کاهیم; و هر کس در گرو اعمال خویش است! (21)

و همواره از انواع میوه‏ها و گوشتها -از هر نوع که بخواهند- در اختیارشان مى‏گذاریم! (22)

آنها در بهشت جامهاى پر از شراب طهور را که نه بیهوده‏گویى در آن است و نه گناه، از یکدیگر مى‏گیرند! (23)

و پیوسته بر گردشان نوجوانانى براى (خدمت) آنان گردش مى‏کنند که همچون مرواریدهاى درون صدفند! (24)

در این هنگام رو به یکدیگر کرده (از گذشته) سؤال مى‏نمایند; (25)

مى‏گویند: «ما در میان خانواده خود ترسان بودیم (مبادا گناهان آنها دامن ما را بگیرد)! (26)

اما خداوند بر ما منت نهاد و از عذاب‏کشنده ما را حفظ کرد! (27)

ما از پیش او را مى‏خواندیم (و مى‏پرستیدیم)، که اوست نیکوکار و مهربان!» (28)

پس تذکر ده، که به لطف پروردگارت تو کاهن و مجنون نیستى! (29)

بلکه آنها مى‏گویند: «او شاعرى است که ما انتظار مرگش را مى‏کشیم!» (30)

بگو: «انتظار بکشید که من هم با (شما انتظار مى‏کشم شما انتظار مرگ مرا، و من انتظار نابودى شما را با عذاب الهى)!» (31)

آیا عقلهایشان آنها را به این اعمال دستور مى‏دهد، یا قومى طغیانگرند؟ (32)

یا مى‏گویند: «قرآن را به خدا افترا بسته‏»، ولى آنان ایمان ندارند. (33)

اگر راست مى‏گویند سخنى همانند آن بیاورند! (34)

یا آنها بى هیچ آفریده شده‏اند، یا خود خالق خویشند؟! (35)

آیا آنها آسمانها و زمین را آفریده‏اند؟! بلکه آنها جویاى یقین نیستند! (36)

آیا خزاین پروردگارت نزد آنهاست؟! یا بر همه چیز عالم سیطره دارند؟! (37)

آیا نردبانى دارند (که به آسمان بالا مى‏روند) و بوسیله آن اسرار وحى را مى‏شنوند؟! کسى که از آنها این ادعا را دارد دلیل روشنى بیاورد! (38)

آیا سهم خدا دختران است و سهم شما پسران (که فرشتگان را دختران خدا مى‏نامید)؟! (39)

آیا تو از آنها پاداشى مى‏طلبى که در زیر بار گران آن قرار دارند؟! (40)

آیا اسرار غیب نزد آنهاست و از روى آن مى‏نویسند؟! (41)

آیا مى‏خواهند نقشه شیطانى براى تو بکشند؟! ولى بدانند خود کافران در دام این نقشه‏ها گرفتار مى‏شوند! (42)

یا معبودى غیر خداوند دارند (که قول یارى به آنها داده)؟! منزه است خدا از آنچه همتاى او قرارمى‏دهند! (43)

آنها (چنان لجوجند که) اگر ببینند قطعه سنگى از آسمان (براى عذابشان) سقوط مى‏کند مى‏گویند: «این ابر متراکمى است!» (44)

حال که چنین است آنها را رها کن تا روز مرگ خود را ملاقات کنند; (45)

روزى که نقشه‏هاى آنان سودى به حالشان نخواهد داشت و (از هیچ سو) یارى نمى‏شوند! (46)

و براى ستمگران عذابى قبل از آن است (در همین جهان); ولى بیشترشان نمى‏دانند! (47)

در راه ابلاغ حکم پروردگارت صبر و استقامت کن، چرا که تو در حفاظت کامل ما قرار دارى! و هنگامى که برمى‏خیزى پروردگارت را تسبیح و حمد گوى! (48)

(همچنین) به هنگام شب او را تسبیح کن و به هنگام پشت کردن ستارگان (و طلوع صبح)! (49)