سورة الذاریات 51

سورة الذاریات 51
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به بادهایى که (ابرها را) به حرکت درمى‏آورند، (1)

سوگند به آن ابرها که بار سنگینى (از باران را) با خود حمل مى‏کنند، (2)

و سوگند به کشتیهایى که به آسانى به حرکت درمى‏آیند، (3)

و سوگند به فرشتگانى که کارها را تقسیم مى‏کنند، (4)

(آرى سوگند به همه اینها) که آنچه به شما وعده شده قطعا راست است; (5)

و بى‏شک (رستاخیز) و جزاى اعمال واقع‏شدنى است! (6)

قسم به آسمان که داراى چین و شکنهاى زیباست، (7)

که شما (درباره قیامت) در گفتارى مختلف و گوناگونید! (8)

(تنها) کسى از ایمان به آن منحرف مى‏شود که از قبول حق سرباز مى‏زند! (9)

کشته باد دروغگویان (و مرگ بر آنها)! (10)

همانها که در جهل و غفلت فرو رفته‏اند، (11)

و پیوسته سؤال مى‏کنند: «روز جزا چه موقع است؟!» (12)

(آرى) همان روزى است که آنها را بر آتش مى‏سوزانند! (13)

(و گفته مى‏شود:) بچشید عذاب خود را، این همان چیزى است که براى آن شتاب داشتید! (14)

به یقین، پرهیزگاران در باغهاى بهشت و در میان چشمه‏ها قرار دارند، (15)

و آنچه پروردگارشان به آنها بخشیده دریافت مى‏دارند، زیرا پیش از آن (در سراى دنیا) از نیکوکاران بودند! (16)

آنها کمى از شب را مى‏خوابیدند، (17)

و در سحرگاهان استغفار مى‏کردند، (18)

و در اموال آنها حقى براى سائل و محروم بود! (19)

و در زمین آیاتى براى جویندگان یقین است، (20)

و در وجود خود شما (نیز آیاتى است); آیا نمى‏بینید؟! (21)

و روزى شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده مى‏شود! (22)

سوگند به پروردگار آسمان و زمین که این مطلب حق است همان گونه که شما سخن مى‏گویید! (23)

آیا خبر مهمانهاى بزرگوار ابراهیم به تو رسیده است؟ (24)

در آن زمان که بر او وارد شدند و گفتند: «سلام بر تو!» او گفت: «سلام بر شما که جمعیتى ناشناخته‏اید!» (25)

سپس پنهانى به سوى خانواده خود رفت و گوساله فربه (و بریان شده‏اى را براى آنها) آورد، (26)

و نزدیک آنها گذارد، (ولى با تعجب دید دست بسوى غذا نمى‏برند) گفت: «آیا شما غذا نمى‏خورید؟!» (27)

و از آنها احساس وحشت کرد، گفتند: «نترس (ما رسولان و فرشتگان پروردگار توایم)!» و او را بشارت به تولد پسرى دانا دادند. (28)

در این هنگام همسرش جلو آمد در حالى که (از خوشحالى و تعجب) فریاد مى‏کشید به صورت خود زد و گفت: «(آیا پسرى خواهم آورد در حالى که) پیرزنى نازا هستم؟!» (29)

گفتند: «پروردگارت چنین گفته است، و او حکیم و داناست!» (30)

(ابراهیم) گفت: «ماموریت شما چیست اى فرستادگان (خدا)؟» (31)

گفتند: «ما به سوى قوم مجرمى فرستاده شده‏ایم... (32)

تا بارانى از «سنگ - گل‏» بر آنها بفرستیم; (33)

سنگهایى که از ناحیه پروردگارت براى اسرافکاران نشان گذاشته شده است!» (34)

ما مؤمنانى را که در آن شهرها(ى قوم لوط) زندگى مى‏کردند (قبل از نزول عذاب) خارج کردیم، (35)

ولى جز یک خانواده باایمان در تمام آنها نیافتیم! (36)

و در آن (شهرهاى بلا دیده) نشانه‏اى روشن براى کسانى که از عذاب دردناک مى‏ترسند به جاى گذاردیم. (37)

و در (زندگى) موسى نیز (نشانه و درس عبرتى بود) هنگامى که او را با دلیلى آشکار به سوى فرعون فرستادیم; (38)

اما او با تمام وجودش از وى روى برتافت و گفت: «این مرد یا ساحر است یا دیوانه!» (39)

از این رو ما او و لشکریانش را گرفتیم و به دریا افکندیم در حالى که در خور سرزنش‏بود! (40)

و (همچنین) در سرگذشت «عاد» (آیتى است) در آن هنگام که تندبادى بى‏باران بر آنها فرستادیم، (41)

که بر هیچ چیز نمى‏گذشت مگر اینکه آن را همچون استخوانهاى پوسیده مى‏ساخت. (42)

و نیز در سرگذشت قوم «ثمود» عبرتى است در آن هنگام که به آنان گفته شد: «مدتى کوتاه بهره‏مند باشید (و سپس منتظر عذاب)!» (43)

آنها از فرمان پروردگارشان سرباز زدند، و صاعقه آنان را فراگرفت در حالى که (خیره خیره) نگاه مى‏کردند (بى‏آنکه قدرت دفاع داشته باشند)! (44)

چنان بر زمین افتادند که توان برخاستن نداشتند و نتوانستند از کسى یارى طلبند! (45)

همچنین قوم نوح را پیش از آنها هلاک کردیم، چرا که قوم فاسقى بودند! (46)

و ما آسمان را با قدرت بنا کردیم، و همواره آن را وسعت مى‏بخشیم! (47)

و زمین را گستردیم، و چه خوب گستراننده‏اى هستیم! (48)

و از هر چیز دو جفت آفریدیم، شاید متذکر شوید! (49)

پس به سوى خدا بگریزید، که من از سوى او براى شما بیم‏دهنده‏اى آشکارم! (50)

و با خدا معبود دیگرى قرار ندهید، که من براى شما از سوى او بیم‏دهنده‏اى آشکارم! (51)

این گونه است که هیچ پیامبرى قبل از اینها بسوى قومى فرستاده نشد مگر اینکه گفتند: س‏خ‏للّهاو ساحر است یا دیوانه!» (52)

آیا یکدیگر را به آن سفارش مى‏کردند (که همه چنین تهمتى بزنند)؟! نه، بلکه آنها قومى طغیانگرند. (53)

حال که چنین است از آنها روى بگردان که هرگز در خور ملامت نخواهى بود; (54)

و پیوسته تذکر ده، زیرا تذکر مؤمنان را سود مى‏بخشد. (55)

من جن و انس را نیافریدم جز براى اینکه عبادتم کنند (و از این راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند)! (56)

هرگز از آنها روزى نمى‏خواهم، و نمى‏خواهم مرا اطعام کنند! (57)

خداوند روزى‏دهنده و صاحب قوت و قدرت است! (58)

و براى کسانى که ستم کردند، سهم بزرگى از عذاب است همانند سهم یارانشان (از اقوام ستمگر پیشین); بنابر این عجله نکنند! (59)

پس واى بر کسانى که کافر شدند از روزى که به آنها وعده داده مى‏شود! (60)

سورة ق 50

سورة ق 50
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

ق، سوگند به قرآن مجید (که قیامت و رستاخیز حق است)! (1)

آنها تعجب کردند که پیامبرى انذارگر از میان خودشان آمده; و کافران گفتند: «این چیز عجیبى است! (2)

آیا هنگامى که مردیم و خاک شدیم (دوباره به زندگى بازمى‏گردیم)؟! این بازگشتى بعید است!; س‏ذللّه (3)

ولى ما مى‏دانیم آنچه را زمین از بدن آنها مى‏کاهد; و نزد ما کتابى است که همه چیز در آن محفوظ است! (4)

آنها حق را هنگامى که به سراغشان آمد تکذیب کردند; از این رو پیوسته در کار پراکنده خود متحیرند! (5)

آیا آنان به آسمان بالاى سرشان نگاه نکردند که چگونه ما آن را بنا کرده‏ایم، و چگونه آن را (بوسیله ستارگان) زینت بخشیده‏ایم و هیچ شکاف و شکستى در آن نیست؟! (6)

و زمین را گسترش دادیم و در آن کوه‏هائى عظیم و استوار افکندیم و از هر نوع گیاه بهجت‏انگیز در آن رویاندیم، (7)

تا وسیله بینایى و یادآورى براى هر بنده توبه کارى باشد! (8)

و از آسمان، آبى پربرکت نازل کردیم، و بوسیله آن باغها و دانه‏هایى را که درو مى‏کند رویاندیم، (9)

و نخلهاى بلندقامت که میوه‏هاى متراکم دارند; (10)

همه اینها براى روزى‏بخشیدن به بندگان است و بوسیله باران سرزمین مرده را زنده کردیم; (آرى) زنده‏شدن مردگان نیز همین گونه است! (11)

پیش از آنان قوم نوح و «اصحاب الرس‏» ( قومى که در یمامه زندگى مى‏کردند و پیامبرى به نام حنظله داشتند) و قوم ثمود (پیامبرانشان را) تکذیب کردند، (12)

و همچنین قوم عاد و فرعون و قوم لوط، (13)

و «اصحاب الایکه‏» ( قوم شعیب) و قوم تبع (که در سرزمین یمن زندگى مى‏کردند)، هر یک از آنها فرستادگان الهى را تکذیب کردند و وعده عذاب درباره آنان تحقق یافت! (14)

آیا ما از آفرینش نخستین عاجز ماندیم (که قادر بر آفرینش رستاخیز نباشیم)؟! ولى آنها (با این همه دلایل روشن) باز در آفرینش جدید تردید دارند! (15)

ما انسان را آفریدیم و وسوسه‏هاى نفس او را مى‏دانیم، و ما به او از رگ قلبش نزدیکتریم! (16)

(به خاطر بیاورید) هنگامى را که دو فرشته راست و چپ که ملازم انسانند اعمال او را دریافت مى‏دارند; (17)

انسان هیچ سخنى را بر زبان نمى‏آورد مگر اینکه همان دم، فرشته‏اى مراقب و آماده براى انجام ماموریت (و ضبط آن) است! (18)

و سرانجام، سکرات (و بیخودى در آستانه) مرگ بحق فرامى‏رسد (و به انسان گفته مى‏شود:) این همان چیزى است که تو از آن مى‏گریختى! (19)

و در «صور» دمیده مى‏شود; آن روز، روز تحقق وعده وحشتناک است! (20)

هر انسانى وارد محشر مى‏گردد در حالى که همراه او حرکت دهنده و گواهى است! (21)

(به او خطاب مى‏شود:) تو از این صحنه (و دادگاه بزرگ) غافل بودى و ما پرده را از چشم تو کنار زدیم، و امروز چشمت کاملا تیزبین است! (22)

فرشته همنشین او مى‏گوید: «این نامه اعمال اوست که نزد من حاضر و آماده است!» (23)

(خداوند فرمان مى‏دهد:) هر کافر متکبر لجوج را در جهنم افکنید! (24)

آن کسى که به شدت مانع خیر و متجاوز و در شک و تردید است (حتى دیگران را به تردید مى افکند); (25)

همان کسى که معبود دیگرى با خدا قرار داده، (آرى) او را در عذاب شدید بیفکنید! (26)

و همنشینش (از شیاطین) مى‏گوید: «پروردگارا! من او را به طغیان وانداشتم، لکن او خود در گمراهى دور و درازى بود!» (27)

(خداوند) مى‏گوید: «نزد من جدال و مخاصمه نکنید; من پیشتر به شما هشدار داده‏ام (و اتمام حجت کرده‏ام)! (28)

سخن من تغییر ناپذیر است، و من هرگز به بندگان ستم نخواهم کرد!» (29)

(به خاطر بیاورید) روزى را که به جهنم مى‏گوییم: «آیا پر شده‏اى؟» و او مى‏گوید: «آیا افزون بر این هم هست؟!» (30)

(در آن روز) بهشت را به پرهیزگاران نزدیک مى‏کنند، و فاصله‏اى از آنان ندارد! (31)

این چیزى است که به شما وعده داده مى‏شود، و براى کسانى است که بسوى خدا بازمى‏گردند و پیمانها و احکام او را حفظ مى‏کنند، (32)

آن کس که از خداوند رحمان در نهان بترسد و با قلبى پرانابه در محضر او حاضر شود! (33)

(به آنان گفته مى‏شود:) بسلامت وارد بهشت شوید، امروز روز جاودانگى است! (34)

هر چه بخواهند در آنجا براى آنها هست، و نزد ما نعمتهاى بیشترى است (که به فکر هیچ کس نمى‏رسد)! (35)

چه بسیار اقوامى را که پیش از آنها هلاک کردیم، اقوامى که از آنان قویتر بودند و شهرها (و کشورها) را گشودند; آیا راه فرارى (از عذاب الهى) وجود دارد! (36)

در این تذکرى است براى آن کس که عقل دارد، یا گوش دل فرادهد در حالى که حاضر باشد! (37)

ما آسمانها و زمین و آنچه را در میان آنهاست در شش روز ( شش دوران) آفریدیم، و هیچ گونه رنج و سختى به ما نرسید! (با این حال چگونه زنده‏کردن مردگان براى ما مشکل است؟!) (38)

در برابر آنچه آنها مى‏گویند شکیبا باش، و پیش از طلوع آفتاب و پیش از غروب تسبیح و حمد پروردگارت را بجا آور، (39)

و در بخشى از شب او را تسبیح کن، و بعد از سجده‏ها! (40)

و گوش فرا ده و منتظر روزى باش که منادى از مکانى نزدیک ندا مى‏دهد، (41)

روزى که همگان صیحه رستاخیز را بحق مى‏شنوند; آن روز، روز خروج (از قبرها) است! (42)

ماییم که زنده مى‏کنیم و مى‏میرانیم، و بازگشت تنها بسوى ماست! (43)

روزى که زمین به سرعت از روى آنها شکافته مى‏شود و (از قبرها) خارج مى‏گردند; و این جمع کردن براى ما آسان است! (44)

ما به آنچه آنها مى‏گویند آگاهتریم، و تو مامور به اجبار آنها (به ایمان) نیستى; پس بوسیله قرآن، کسانى را که از عذاب من مى‏ترسند متذکر ساز (وظیفه تو همین است)! (45)

سورة الحجرات 49

سورة الحجرات 49
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! چیزى را بر خدا و رسولش مقدم نشمرید (و پیشى مگیرید)، و تقواى الهى پیشه کنید که خداوند شنوا و داناست! (1)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! صداى خود را فراتر از صداى پیامبر نکنید، و در برابر او بلند سخن مگویید (و داد و فریاد نزنید) آن گونه که بعضى از شما در برابر بعضى بلند صدا مى‏کنند، مبادا اعمال شما نابود گردد در حالى که نمى‏دانید! (2)

آنها که صداى خود را نزد رسول خدا کوتاه مى‏کنند همان کسانى هستند که خداوند دلهایشان را براى تقوا خالص نموده، و براى آنان آمرزش و پاداش عظیمى است! (3)

(ولى) کسانى که تو را از پشت حجره‏ها بلند صدا مى‏زنند، بیشترشان نمى‏فهمند! (4)

اگر آنها صبر مى‏کردند تا خود به سراغشان آیى، براى آنان بهتر بود; و خداوند آمرزنده و رحیم است! (5)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! اگر شخص فاسقى خبرى براى شما بیاورد، درباره آن تحقیق کنید، مبادا به گروهى از روى نادانى آسیب برسانید و از کرده خود پشیمان شوید! (6)

و بدانید رسول خدا در میان شماست; هرگاه در بسیارى از کارها از شما اطاعت کند، به مشقت خواهید افتاد; ولى خداوند ایمان را محبوب شما قرار داده و آن را در دلهایتان زینت بخشیده، و (به عکس) کفر و فسق و گناه را منفورتان قرار داده است; کسانى که داراى این صفاتند هدایت یافتگانند! (7)

(و این براى شما بعنوان) فضل و نعمتى از سوى خداست; و خداوند دانا و حکیم است.! (8)

و هرگاه دو گروه از مؤمنان با هم به نزاع و جنگ پردازند، آنها را آشتى دهید; و اگر یکى از آن دو بر دیگرى تجاوز کند، با گروه متجاوز پیکار کنید تا به فرمان خدا بازگردد; و هرگاه بازگشت (و زمینه صلح فراهم شد)، در میان آن دو به عدالت صلح برقرار سازید; و عدالت پیشه کنید که خداوند عدالت پیشگان را دوست مى‏دارد. (9)

مؤمنان برادر یکدیگرند; پس دو برادر خود را صلح و آشتى دهید و تقواى الهى پیشه کنید، باشد که مشمول رحمت او شوید! (10)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! نباید گروهى از مردان شما گروه دیگر را مسخره کنند، شاید آنها از اینها بهتر باشند; و نه زنانى زنان دیگر را، شاید آنان بهتر از اینان باشند; و یکدیگر را مورد طعن و عیبجویى قرار ندهید و با القاب زشت و ناپسند یکدیگر را یاد نکنید، بسیار بد است که بر کسى پس از ایمان نام کفرآمیز بگذارید; و آنها که توبه نکنند، ظالم و ستمگرند! (11)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! از بسیارى از گمانها بپرهیزید، چرا که بعضى از گمانها گناه است; و هرگز (در کار دیگران) تجسس نکنید; و هیچ یک از شما دیگرى را غیبت نکند، آیا کسى از شما دوست دارد که گوشت برادر مرده خود را بخورد؟! (به یقین) همه شما از این امر کراهت دارید; تقواى الهى پیشه کنید که خداوند توبه‏پذیر و مهربان است! (12)

اى مردم! ما شما را از یک مرد و زن آفریدیم و شما را تیره‏ها و قبیله‏ها قرار دادیم تا یکدیگر را بشناسید; (اینها ملاک امتیاز نیست،) گرامى‏ترین شما نزد خداوند با تقواترین شماست; خداوند دانا و آگاه است! (13)

عربهاى بادیه‏نشین گفتند: «ایمان آورده‏ایم‏» بگو: «شما ایمان نیاورده‏اید، ولى بگویید اسلام آورده‏ایم، اما هنوز ایمان وارد قلب شما نشده است! و اگر از خدا و رسولش اطاعت کنید، چیزى از پاداش کارهاى شما را فروگذار نمى‏کند، خداوند، آمرزنده مهربان است.» (14)

مؤمنان واقعى تنها کسانى هستند که به خدا و رسولش ایمان آورده‏اند، سپس هرگز شک و تردیدى به خود راه نداده و با اموال و جانهاى خود در راه خدا جهاد کرده‏اند;آنها راستگویانند. (15)

بگو: «آیا خدا را از ایمان خود با خبر مى‏سازید؟! او تمام آنچه را در آسمانها و زمین است مى‏داند; و خداوند از همه چیز آگاه است!» (16)

آنها بر تو منت مى‏نهند که اسلام آورده‏اند; بگو: «اسلام آوردن خود را بر من منت نگذارید، بلکه خداوند بر شما منت مى‏نهد که شما را به سوى ایمان هدایت کرده است، اگر (در ادعاى ایمان) راستگو هستید! (17)

خداوند غیبت آسمانها و زمین را مى‏داند و نسبت به آنچه انجام مى‏دهید بیناست!» (18)

سورة الفتح 48

سورة الفتح 48
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

ما براى تو پیروزى آشکارى فراهم ساختیم!... (1)

تا خداوند گناهان گذشته و آینده‏اى را که به تو نسبت مى‏دادند ببخشد (و حقانیت تو را ثابت نموده) و نعمتش را بر تو تمام کند و به راه راست هدایتت فرماید; (2)

و پیروزى شکست‏ناپذیرى نصیب تو کند. (3)

او کسى است که آرامش را در دلهاى مؤمنان نازل کرد تا ایمانى بر ایمانشان بیفزایند; لشکریان آسمانها و زمین از آن خداست، و خداوند دانا و حکیم است. (4)

هدف (دیگر از آن فتح مبین) این بود که مردان و زنان با ایمان را در باغهایى (از بهشت) وارد کند که نهرها از زیر (درختانش) جارى است، در حالى که جاودانه در آن مى‏مانند، و گناهانشان را مى‏بخشد، و این نزد خدا رستگارى بزرگى است! (5)

و (نیز) مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را که به خدا گمان بد مى‏برند مجازات کند; (آرى) حوادث ناگوارى (که براى مؤمنان انتظار مى‏کشند) تنها بر خودشان نازل مى‏شود! خداوند بر آنان غضب کرده و از رحمت خود دورشان ساخته و جهنم را براى آنان آماده کرده; و چه بد سرانجامى است! (6)

لشکریان آسمانها و زمین تنها از آن خداست; و خداوند شکست‏ناپذیر و حکیم است.! (7)

به یقین ما تو را گواه (بر اعمال آنها) و بشارت‏دهنده و بیم‏دهنده فرستادیم، (8)

تا (شما مردم) به خدا و رسولش ایمان بیاورید و از او دفاع کنید و او را بزرگ دارید، و خدا را صبح و شام تسبیح گویید. (9)

کسانى که با تو بیعت مى‏کنند (در حقیقت) تنها با خدا بیعت مى‏نمایند، و دست خدا بالاى دست آنهاست; پس هر کس پیمان‏شکنى کند، تنها به زیان خود پیمان شکسته است; و آن کس که نسبت به عهدى که با خدا بسته وفا کند، بزودى پاداش عظیمى به او خواهد داد. (10)

بزودى متخلفان از اعراب بادیه‏نشین (عذرتراشى کرده) مى‏گویند: «(حفظ) اموال و خانواده‏هاى ما، ما را به خود مشغول داشت (و نتوانستیم در سفر حدیبیه تو را همراهى کنیم)، براى ما طلب آمرزش کن!» آنها به زبان خود چیزى مى‏گویند که در دل ندارند! بگو: «چه کسى مى‏تواند در برابر خداوند از شما دفاع کند هرگاه زیانى براى شما بخواهد، و یا اگر نفعى اراده کند (مانع گردد)؟! و خداوند به همه کارهایى که انجام مى‏دهید آگاه است!» (11)

ولى شما گمان کردید پیامبر و مؤمنان هرگز به خانواده‏هاى خود بازنخواهند گشت; و این (پندار غلط) در دلهاى شما زینت یافته بود و گمان بد کردید; و سرانجام (در دام شیطان افتادید و) هلاک شدید! (12)

آن کس که به خدا و پیامبرش ایمان نیاورده (سرنوشتش دوزخ است)، چرا که ما براى کافران آتش فروزان آماده کرده‏ایم! (13)

مالکیت و حاکمیت آسمانها و زمین از آن خداست; هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) مى‏بخشد، و هر کس را بخواهد مجازات مى‏کند; و خداوند آمرزنده و رحیم است. (14)

هنگامى که شما براى به دست آوردن غنایمى حرکت کنید، متخلفان (حدیبیه) مى‏گویند: س‏خ‏للّهبگذارید ما هم در پى شما بیائیم، آنها مى‏خواهند کلام خدا را تغییر دهند; بگو: «هرگز نباید بدنبال ما بیایید; این گونه خداوند از قبل گفته است!»آنها به زودى مى‏گویند: «شما نسبت به ما حسد مى‏ورزید!» ولى آنها جز اندکى نمى‏فهمند! (15)

به متخلفان از اعراب بگو: «بزودى از شما دعوت مى‏شود که بسوى قومى نیرومند و جنگجو بروید و با آنها پیکار کنید تا اسلام بیاورند; اگر اطاعت کنید، خداوند پاداش نیکى به شما مى‏دهد; و اگر سرپیچى نمایید -همان گونه که در گذشته نیز سرپیچى کردید- شما را با عذاب دردناکى کیفر مى‏دهد!» (16)

بر نابینا و لنگ و بیمار گناهى نیست (اگر در میدان جهاد شرکت نکنند); و هر کس خدا و رسولش را اطاعت نماید، او را در باغهاى (از بهشت) وارد مى‏کند که نهرها از زیر (درختانش) جارى است; و آن کس که سرپیچى کند، او را به عذاب دردناکى گرفتار مى‏سازد! (17)

خداوند از مؤمنان -هنگامى که در زیر آن درخت با تو بیعت کردند- راضى و خشنود شد; خدا آنچه را در درون دلهایشان (از ایمان و صداقت) نهفته بود مى‏دانست; از این رو آرامش را بر دلهایشان نازل کرد و پیروزى نزدیکى بعنوان پاداش نصیب آنها فرمود; (18)

و (همچنین) غنایم بسیارى که آن را به دست مى‏آورید; و خداوند شکست ناپذیر و حکیم است! (19)

خداوند غنایم فراوانى به شما وعده داده بود که آنها را به دست مى‏آورید، ولى این یکى را زودتر براى شما فراهم ساخت; و دست تعدى مردم ( دشمنان) را از شما بازداشت تا نشانه‏اى براى مؤمنان باشد و شما را به راه راست هدایت کند! (20)

و نیز غنایم و فتوحات دیگرى (نصیبتان مى‏کند) که شما توانایى آن را ندارید، ولى قدرت خدا به آن احاطه دارد; و خداوند بر همه چیز تواناست! (21)

و اگر کافران (در سرزمین حدیبیه) با شما پیکار مى‏کردند بزودى فرار مى‏کردند، سپس ولى و یاورى نمى‏یافتند!(22)

این سنت الهى است که در گذشته نیز بوده است; و هرگز براى سنت الهى تغییر و تبدیلى نخواهى یافت! (23)

او کسى است که دست آنها را از شما، و دست شما را از آنان در دل مکه کوتاه کرد، بعد از آنکه شما را بر آنها پیروز ساخت; و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید بیناست! (24)

آنها کسانى هستند که کافر شدند و شما را از (زیارت) مسجد الحرام و رسیدن قربانیهایتان به محل قربانگاه بازداشتند; و هرگاه مردان و زنان با ایمانى در این میان بدون آگاهى شما، زیر دست و پا، از بین نمى‏رفتند که از این راه عیب و عارى ناآگاهانه به شما مى‏رسید، (خداوند هرگز مانع این جنگ نمى‏شد)! هدف این بود که خدا هر کس را مى‏خواهد در رحمت خود وارد کند; و اگر مؤمنان و کفار (در مکه) از هم جدا مى‏شدند، کافران را عذاب دردناکى مى‏کردیم! (25)

(به خاطر بیاورید) هنگامى را که کافران در دلهاى خود خشم و نخوت جاهلیت داشتند; و (در مقابل،) خداوند آرامش و سکینه خود را بر فرستاده خویش و مؤمنان نازل فرمود و آنها را به حقیقت تقوا ملزم ساخت، و آنان از هر کس شایسته‏تر و اهل آن بودند; و خداوند به همه چیز دانا است. (26)

خداوند آنچه را به پیامبرش در عالم خواب نشان داد راست گفت; بطور قطع همه شما بخواست خدا وارد مسجد الحرام مى‏شوید در نهایت امنیت و در حالى که سرهاى خود را تراشیده یا کوتاه کرده‏اید و از هیچ کس ترس و وحشتى ندارید; ولى خداوند چیزهایى را مى‏دانست که شما نمى‏دانستید (و در این تاخیر حکمتى بود); و قبل از آن، فتح نزدیکى (براى شما) قرار داده است. (27)

او کسى است که رسولش را با هدایت و دین حق فرستاده تا آن را بر همه ادایان پیروز کند; و کافى است که خدا گواه این موضوع باشد! (28)

محمد (ص) فرستاده خداست; و کسانى که با او هستند در برابر کفار سرسخت و شدید، و در میان خود مهربانند; پیوسته آنها را در حال رکوع و سجود مى‏بینى در حالى که همواره فضل خدا و رضاى او را مى‏طلبند; نشانه آنها در صورتشان از اثر سجده نمایان است; این توصیف آنان در تورات و توصیف آنان در انجیل است، همانند زراعتى که جوانه‏هاى خود را خارج ساخته، سپس به تقویت آن پرداخته تا محکم شده و بر پاى خود ایستاده است و بقدرى نمو و رشد کرده که زارعان را به شگفتى وامى‏دارد; این براى آن است که کافران را به خشم آورد (ولى) کسانى از آنها را که ایمان آورده و کارهاى شایسته‏انجام داده‏اند، خداوند وعده آمرزش و اجر عظیمى داده است. (29)

سورة محمد 47

سورة محمد 47
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

کسانى که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند، (خداوند) اعمالشان را نابود مى‏کند! (1)

و کسانى که ایمان آوردند و کارهاى شایسته انجام دادند و به آنچه بر محمد (ص) نازل شده -و همه حق است و از سوى پروردگارشان- نیز ایمان آوردند، خداوند گناهانشان را مى‏بخشد و کارشان را اصلاح مى‏کند! (2)

این بخاطر آن است که کافران از باطل پیروى کردند، و مؤمنان از حقى که از سوى پروردگارشان بود تبعیت نمودند; این‏گونه خداوند براى مردم مثلهاى (زندگى) آنان را بیان مى‏کند! (3)

و هنگامى که با کافران (جنایت‏پیشه) در میدان جنگ روبه‏رو شدید گردنهایشان را بزنید، (و این کار را همچنان ادامه دهید) تا به اندازه کافى دشمن را در هم بکوبید; در این هنگام اسیران را محکم ببندید; سپس یا بر آنان منت گذارید (و آزادشان کنید) یا در برابر آزادى از آنان فدیه ( غرامت) بگیرید; (و این وضع باید همچنان ادامه یابد) تا جنگ بار سنگین خود را بر زمین نهد، (آرى) برنامه این است! و اگر خدا مى‏خواست خودش آنها را مجازات مى‏کرد، اما مى‏خواهد بعضى از شما را با بعضى دیگر بیازماید; و کسانى که در راه خدا کشته شدند، خداوند هرگز اعمالشان را از بین نمى‏برد! (4)

بزودى آنان را هدایت نموده و کارشان را اصلاح مى‏کند; (5)

و آنها را در بهشت (جاویدانش) که اوصاف آن را براى آنان بازگو کرده وارد مى‏کند. (6)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! اگر (آیین) خدا را یارى کنید، شما را یارى مى‏کند و گامهایتان را استوار مى‏دارد. (7)

و کسانى که کافر شدند، مرگ بر آنان! و اعمالشان نابود باد! (8)

این بخاطر آن است که از آنچه خداوند نازل کرده کراهت داشتند; از این رو خدا اعمالشان را حبط و نابود کرد! (9)

آیا در زمین سیر نکردند تا ببینند عاقبت کسانى که قبل از آنان بودند چگونه بود؟! خداوند آنها را هلاک کرد; و براى کافران امثال این مجازاتها خواهد بود! (10)

این براى آن است که خداوند مولا و سرپرست کسانى است که ایمان آوردند; اما کافران مولایى ندارند! (11)

خداوند کسانى را که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند وارد باغهایى از بهشت مى‏کند که نهرها از زیر (درختانش) جارى است; در حالى که کافران از متاع زودگذر دنیا بهره مى‏گیرند و همچون چهارپایان مى‏خورند، و سرانجام آتش دوزخ جایگاه آنهاست! (12)

« و چه بسیار شهرهایى که از شهرى که تو را بیرون کرد نیرومندتر بودند; ما همه آنها را نابود کردیم و هیچ یاورى نداشتند! (13)

آیا کسى که دلیل روشنى از سوى پروردگارش دارد، همانند کسى است که زشتى اعمالش در نظرش آراسته شده و از هواى نفسشان پیروى مى‏کنند؟! (14)

توصیف بهشتى که به پرهیزگاران وعده داده شده، چنین است: در آن نهرهایى از آب صاف و خالص که بدبو نشده، و نهرهایى از شیر که طعم آن دگرگون نگشته، و نهرهایى از شراب (طهور) که مایه لذت نوشندگان است، و نهرهایى از عسل مصفاست، و براى آنها در آن از همه انواع میوه‏ها وجود دارد; و (از همه بالاتر) آمرزشى است از سوى پروردگارشان! آیا اینها همانند کسانى هستند که همیشه در آتش دوزخند و از آب جوشان نوشانده مى‏شوند که اندرونشان را از هم متلاشى مى‏کند؟! (15)

گروهى از آنان به سخنانت گوش فرامى‏دهند، اما هنگامى که از نزد تو خارج مى‏شوند به کسانى که علم و دانش به آنان بخشیده شده (از روى استهزا) مى‏گویند: «(این مرد) الان چه گفت؟!» آنها کسانى هستند که خداوند بر دلهایشان مهر نهاده و از هواى نفسشان پیروى کرده‏اند (از این رو چیزى نمى‏فهمند)! (16)

کسانى که ه

آیا آنها ( کافران) جز این انتظارى دارند که قیامت ناگهان فرا رسد (آنگاه ایمان آورند)، در حالى که هم‏اکنون نشانه‏هاى آن آمده است; اما هنگامى که بیاید، تذکر (و ایمان) آنها سودى نخواهد داشت! (18)

پس بدان که معبودى جز «الله‏» نیست; و براى گناه خود و مردان و زنان باایمان استغفار کن! و خداوند محل حرکت و قرارگاه شما را مى‏داند! (19)

کسانى که ایمان آورده‏اند مى‏گویند: «چرا سوره‏اى نازل نمى‏شود (که در آن فرمان جهاد باشد)؟ !» اما هنگامى که سوره واضح و روشنى نازل مى‏گردد که در آن سخنى از جنگ است، منافقان بیماردل را مى‏بینى که همچون کسى که در آستانه مرگ قرار گرفته به تو نگاه مى‏کنند; پس مرگ و نابودى براى آنان سزاوارتر است! (20)

(ولى) اطاعت و سخن سنجیده براى آنان بهتر است; و اگر هنگامى که فرمان جهاد قطعى مى‏شود به خدا راست گویند (و از در صدق و صفا درآیند) براى آنها بهتر مى‏باشد! (21)

اگر (از این دستورها) روى گردان شوید، جز این انتظار مى‏رود که در زمین فساد و قطع پیوند خویشاوندى کنید؟! (22)

آنها کسانى هستند که خداوند از رحمت خویش دورشان ساخته، گوشهایشان را کر و چشمهایشان را کور کرده است! (23)

آیا آنها در قرآن تدبر نمى‏کنند، یا بر دلهایشان قفل نهاده شده است؟! (24)

کسانى که بعد از روشن شدن هدایت براى آنها، پشت به حق کردند، شیطان اعمال زشتشان را در نظرشان زینت داده و آنان را با آرزوهاى طولانى فریفته است! (25)

این بخاطر آن است که آنان به کسانى که نزول وحى الهى را کراهت داشتند گفتند: «ما در بعضى از امور از شما پیروى مى‏کنیم؟» در حالى که خداوند پنهانکارى آنان را مى‏داند. (26)

حال آنها چگونه خواهد بود هنگامى که فرشتگان (مرگ) بر صورت و پشت آنان مى‏زنند و جانشان را مى‏گیرند؟! (27)

این بخاطر آن است که آنها از آنچه خداوند را به خشم مى‏آورد پیروى کردند، و آنچه را موجب خشنودى اوست کراهت داشتند; از این رو (خداوند) اعمالشان را نابود کرد! (28)

آیا کسانى که در دلهایشان بیمارى است گمان کردند خدا کینه‏هایشان را آشکار نمى‏کند؟! (29)

و اگر ما بخواهیم آنها را به تو نشان مى‏دهیم تا آنان را با قیافه‏هایشان بشناسى، هر چند مى‏توانى آنها را از طرز سخنانشان بشناسى; و خداوند اعمال شمارا مى‏داند! (30)

ما همه شما را قطعا مى‏آزمائیم تا معلوم شود مجاهدان واقعى و صابران از میان شما کیانند، و اخبار شما را بیازماییم! (31)

آنان که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند و بعد از روشن‏شدن هدایت براى آنان (باز) به مخالفت با رسول (خدا) برخاستند، هرگز زیانى به خدا نمى‏رسانند و (خداوند) بزودى اعمالشان را نابود مى‏کند! (32)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! اطاعت کنید خدا را، و اطاعت کنید رسول (خدا) را، و اعمال خود را باطل نسازید! (33)

کسانى که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند سپس در حال کفر از دنیا رفتند، خدا هرگز آنها را نخواهد بخشید. (34)

پس هرگز سست نشوید و (دشمنان را) به صلح (ذلت‏بار) دعوت نکنید در حالى که شما برترید، و خداوند با شماست و چیزى از (ثواب) اعمالتان را کم نمى‏کند! (35)

زندگى دنیا تنها بازى و سرگرمى است; و اگر ایمان آورید و تقوا پیشه کنید، پاداشهاى شما را مى‏دهد و اموال شما را نمى‏طلبد، (36)

چرا که هر گاه اموال شما را مطالبه کند و حتى اصرار نماید، بخل مى‏ورزید; و کینه و خشم شما را آشکار مى‏سازد! (37)

آرى، شما همان گروهى هستید که براى انفاق در راه خدا دعوت مى‏شوید، بعضى از شما بخل مى‏ورزند; و هر کس بخل ورزد، نسبت به خود بخل کرده است; و خداوند بى‏نیاز است و شما همه نیازمندید; و هرگاه سرپیچى کنید، خداوند گروه دیگرى را جاى شما مى‏آورد پس آنها مانند شما نخواهند بود (و سخاوتمندانه در راه خدا انفاق مى‏کنند). (38)

سورة الاحقاف 46

سورة الاحقاف 46
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم (1)

این کتاب از سوى خداوند عزیز و حکیم نازل شده است! (2)

ما آسمانها و زمین و آنچه را در میان این دو است جز بحق و براى سرآمد معینى نیافریدیم; اما کافران از آنچه انذار مى‏شوند روى گردانند! (3)

به آنان بگو: «این معبودهایى را که غیر از خدا پرستش مى‏کنید به من نشان دهید چه چیزى از زمین را آفریده‏اند، یا شرکتى در آفرینش آسمانها دارند؟ کتابى آسمانى پیش از این، یا اثر علمى از گذشتگان براى من بیاورید (که دلیل صدق گفتار شما باشد) اگر راست مى‏گویید!» (4)

چه کسى گمراهتر است از آن کس که معبودى غیر خدا را مى‏خواند که تا قیامت هم به او پاسخ نمى‏گوید و از خواندن آنها (کاملا) بى‏خبر است؟! (و صداى آنها را هیچ نمى‏شنود!) (5)

و هنگامى که مردم محشور مى‏شوند، معبودهاى آنها دشمنانشان خواهند بود; حتى عبادت آنها را انکار مى‏کنند! (6)

هنگامى که آیات روشن ما بر آنان خوانده مى‏شود، کافران در برابر حقى که براى آنها آمده مى‏گویند: «این سحرى آشکار است!» (7)

بلکه مى‏گویند: «این آیات را بر خدا افترا بسته است!» بگو: «اگر من آن را بدروغ به خدا نسبت داده باشم (لازم است مرا رسوا کند و) شما نمى‏توانید در برابر خداوند از من دفاع کنید! او کارهایى را که شما در آن وارد مى‏شوید بهتر مى‏داند; همین بس که خداوند گواه میان من و شما باشد; و او آمرزنده و مهربان است!» (8)

بگو: «من پیامبر نوظهورى نیستم; و نمى‏دانم با من و شما چه خواهد شد; من تنها از آنچه بر من وحى مى‏شود پیروى مى‏کنم، و جز بیم‏دهنده آشکارى نیستم!» (9)

بگو: «به من خبر دهید اگر این قرآن از سوى خدا باشد و شما به آن کافر شوید، در حالى که شاهدى از بنى اسرائیل بر آن شهادت دهد، و او ایمان آورد و شما استکبار کنید (چه کسى گمراهتر از شما خواهد بود)؟! خداوند گروه ستمگر را هدایت نمى‏کند!» (10)

کافران درباره مؤمنان چنین گفتند: «اگر (اسلام) چیز خوبى بود، هرگز آنها (در پذیرش آن) بر ما پیشى نمى‏گرفتند!» و چون خودشان بوسیله آن هدایت نشدند مى‏گویند: «این یک دروغ قدیمى است!» (11)

و پیش از آن، کتاب موسى که پیشوا و رحمت بود (نشانه‏هاى آن را بیان کرده)، و این کتاب هماهنگ با نشانه‏هاى تورات است در حالى که به زبان عربى و فصیح و گویاست، تا ظالمان را بیم دهد و براى نیکوکاران بشارتى باشد! (12)

کسانى که گفتند: «پروردگار ما الله است‏»، سپس استقامت کردند، نه ترسى براى آنان است و نه اندوهگین مى‏شوند. (13)

آنها اهل بهشتند و جاودانه در آن مى‏مانند; این پاداش اعمالى است که انجام مى‏دادند. (14)

ما به انسان توصیه کردیم که به پدر و مادرش نیکى کند، مادرش او را با ناراحتى حمل مى‏کند و با ناراحتى بر زمین مى‏گذارد; و دوران حمل و از شیر بازگرفتنش سى ماه است; تا زمانى که به کمال قدرت و رشد برسد و به چهل سالگى بالغ گردد مى‏گوید: «پروردگارا! مرا توفیق ده تا شکر نعمتى را که به من و پدر و مادرم دادى بجا آورم و کار شایسته‏اى انجام دهم که از آن خشنود باشى، و فرزندان مرا صالح گردان; من به سوى تو بازمى‏گردم و توبه مى‏کنم، و من از مسلمانانم!» (15)

آنها کسانى هستند که ما بهترین اعمالشان را قبول مى‏کنیم و از گناهانشان مى‏گذریم و در میان بهشتیان جاى دارند; این وعده راستى است که وعده داده مى‏شدند. (16)

و کسى که به پدر و مادرش مى‏گوید: «اف بر شما! آیا به من وعده مى‏دهید که من روز قیامت مبعوث مى‏شوم؟! در حالى که پیش از من اقوام زیادى بودند (و هرگز مبعوث نشدند)! و آن دو پیوسته فریاد مى‏کشند و خدا را به یارى مى‏طلبند که: واى بر تو، ایمان بیاور که وعده خدا حق است اما او پیوسته مى‏گوید:» اینها چیزى جز افسانه‏هاى پیشینیان نیست! (17)

آنها کسانى هستند که فرمان عذاب درباره آنان همراه اقوام (کافرى) که پیش از آنان از جن و انس بودند مسلم شده، چرا که همگى زیانکار بودند! (18)

و براى هر کدام از آنها درجاتى است بر طبق اعمالى که انجام داده‏اند، تا خداوند کارهایشان را بى‏کم و کاست به آنان تحویل دهد; و به آنها هیچ ستمى نخواهد شد! (19)

آن روز که کافران را بر آتش عرضه مى‏کنند (به آنها گفته مى‏شود:) از طیبات و لذائذ در زندگى دنیا خود استفاده کردید و از آن بهره گرفتید; اما امروز عذاب ذلت‏بار بخاطر استکبارى که در زمین بناحق کردید و بخاطر گناهانى که انجام مى‏دادید; جزاى شما خواهد بود! (20)

(سرگذشت هود) برادر قوم عاد را یاد کن، آن زمان که قومش را در سرزمین «احقاف‏» بیم داد در حالى که پیامبران زیادى قبل از او در گذشته‏هاى دور و نزدیک آمده بودند که: جز خداى یگانه را نپرستید! (و گفت:) من بر شما از عذاب روزى بزرگ مى‏ترسم! (21)

آنها گفتند: «آیا آمده‏اى که ما را (با دروغهایت) از معبودانمان بازگردانى؟! اگر راست مى‏گویى عذابى را که به ما وعده مى‏دهى بیاور!» (22)

گفت: «علم (آن) تنها نزد خداست (و او مى‏داند چه زمانى شما را مجازات کند); من آنچه را به آن فرستاده شده‏ام به شما مى‏رسانم، (وظیفه من همین است!) ولى شما را قومى مى‏بینیم که پیوسته در نادانى هستید!» (23)

هنگامى که آن (عذاب الهى) را بصورت ابر گسترده‏اى دیدند که بسوى دره‏ها و آبگیرهاى آنان در حرکت است (خوشحال شدند) گفتند: «این ابرى است که بر ما مى‏بارد!» (ولى به آنها گفته شد:) این همان چیزى است که براى آمدنش شتاب مى‏کردید، تندبادى است (وحشتناک) که عذاب دردناکى در آن است! (24)

همه چیز را بفرمان پروردگارش در هم میکوبد و نابود میکند (آرى) آنها صبح کردند در حالى که چیزى جز خانه‏هایشان به چشم نمى‏خورد; ما این‏گونه گروه مجرمان را کیفر مى‏دهیم! (25)

ما به آنها ( قوم عاد) قدرتى دادیم که به شما ندادیم، و براى آنان گوش و چشم و دل قرار دادیم; (اما به هنگام نزول عذاب) نه گوشها و چشمها و نه عقلهایشان براى آنان هیچ سودى نداشت، چرا که آیات خدا را انکار مى‏کردند; و سرانجام آنچه را استهزا مى‏کردند بر آنها وارد شد! (26)

ما آبادیهایى را که پیرامون شما بودند نابود ساختیم، و آیات خود را بصورتهاى گوناگون (براى مردم آنها) بیان کردیم شاید بازگردند! (27)

پس چرا معبودانى را که غیر از خدا برگزیدند -به گمان اینکه به خدا نزدیکشان سازد- آنها را یارى نکردند؟! بلکه از میانشان گم شدند! این بود نتیجه دروغ آنها و آنچه افترا مى‏بستند! (28)

(به یاد آور) هنگامى که گروهى از جن را به سوى تو متوجه ساختیم که قرآن را بشنوند; وقتى حضور یافتند به یکدیگر گفتند: «خاموش باشید و بشنوید!» و هنگامى که پایان گرفت، به سوى قوم خود بازگشتند و آنها را بیم دادند! (29)

گفتند: «اى قوم ما! ما کتابى را شنیدیم که بعد از موسى نازل شده، هماهنگ با نشانه‏هاى کتابهاى پیش از آن، که به سوى حق و راه راست هدایت مى‏کند. (30)

اى قوم ما! دعوت کننده الهى را اجابت کنید و به او ایمان آورید تا گناهانتان را ببخشد و شما را از عذابى دردناک پناه دهد! (31)

و هر کس به دعوت کننده الهى پاسخ نگوید، هرگز نمى‏تواند از چنگال عذاب الهى در زمین فرار کند، و غیر از خدا یار و یاورى براى او نیست; چنین کسانى در گمراهى آشکارند!» (32)

آیا آنها نمى‏دانند خداوندى که آسمانها و زمین را آفریده و از آفرینش آنها ناتوان نشده است، مى‏تواند مردگان را زنده کند؟! آرى او بر هر چیز تواناست! (33)

روزى را به یاد آور که کافران را بر آتش عرضه مى‏دارند (و به آنها گفته مى‏شود:) آیا این حق نیست؟! مى‏گویند: «آرى، به پروردگارمان سوگند (که حق است)!» (در این هنگام خداوند) مى‏گوید: «پس عذاب را بخاطر کفرتان بچشید!» (34)

پس صبر کن آن‏گونه که پیامبران «اولو العزم‏» صبر کردند، و براى (عذاب) آنان شتاب مکن! هنگامى که وعده‏هایى را که به آنها داده مى‏شود ببینند، احساس مى‏کنند که گویى فقط ساعتى از یک روز (در دنیا) توقف داشتند; این ابلاغى است براى همگان; آیا جز قوم فاسق هلاک مى‏شوند؟! (35)

سورة الجاثیة 45

سورة الجاثیة 45
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم (1)

این کتاب از سوى خداوند عزیز و حکیم نازل شده است! (2)

بى‏شک در آسمانها و زمین نشانه‏هاى (فراوانى) براى مؤمنان وجود دارد; (3)

و نیز در آفرینش شما و جنبندگانى که (در سراسر زمین) پراکنده ساخته، نشانه‏هایى است براى جمعیتى که اهل یقینند. (4)

و نیز در آمد و شد شب و روز، و رزق (و بارانى) که خداوند از آسمان نازل کرده و بوسیله آن زمین را بعد از مردنش حیات بخشیده و همچنین در وزش بادها، نشانه‏هاى روشنى است براى گروهى که اهل تفکرند! (5)

اینها آیات خداوند است که ما آن را بحق بر تو تلاوت مى‏کنیم; اگر آنها به این آیات ایمان نیاورند، به کدام سخن بعد از سخن خدا و آیاتش ایمان مى‏آورند؟! (6)

واى بر هر دروغگوى گنهکار... (7)

که پیوسته آیات خدا را مى‏شنود که بر او تلاوت مى‏شود، اما از روى تکبر اصرار بر مخالفت دارد; گویى اصلا آن را هیچ نشنیده است; چنین کسى را به عذابى دردناک بشارت ده! (8)

و هرگاه از بعضى آیات ما آگاه شود، آن را به باد استهزا مى‏گیرد; براى آنان عذاب خوارکننده‏اى است! (9)

و پشت سرشان دوزخ است; و هرگز آنچه رابه دست آورده‏اند آنها را (از عذاب الهى) رهایى نمى‏بخشد، و نه اولیایى که غیر از خدا براى خود برگزیدند (مایه نجاتشان خواهند بود); و عذاب بزرگى براى آنهاست! (10)

این (قرآن) مایه هدایت است، و کسانى که به آیات پروردگارشان کافر شدند، عذابى سخت و دردناک دارند! (11)

خداوند همان کسى است که دریا را مسخر شما کرد تا کشتیها بفرمانش در آن حرکت کنند و بتوانند از فضل او بهره گیرید، و شاید شکر نعمتهایش را بجا آورید! (12)

او آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است همه را از سوى خودش مسخر شما ساخته; در این نشانه‏هاى (مهمى) است براى کسانى که اندیشه مى‏کنند! (13)

به مؤمنان بگو: «کسانى را که امید به ایام الله ( روز رستاخیز) ندارند مورد عفو قرار دهند تا خداوند هر قومى را به اعمالى که انجام مى‏دادند جزا دهد»! (14)

هر کس کار شایسته‏اى بجا آورد، براى خود بجا آورده است; و کسى که کار بد مى‏کند، به زیان خود اوست; سپس همه شما به سوى پروردگارتان بازگردانده مى‏شوید! (15)

ما بنى اسرائیل را کتاب (آسمانى) و حکومت و نبوت بخشیدیم و از روزیهاى پاکیزه به آنها عطا کردیم و آنان را بر جهانیان (و مردم عصر خویش) برترى بخشیدیم; (16)

و دلایل روشنى از امر نبوت و شریعت در اختیارشان قرار دادیم; آنها اختلاف نکردند مگر بعد از علم و آگاهى; و این اختلاف بخاطر ستم و برترى‏جویى آنان بود; اما پروردگارت روز قیامت در میان آنها در آنچه اختلاف داشتند داورى مى‏کند. (17)

سپس تو را بر شریعت و آیین حقى قرار دادیم; از آن پیروى کن و از هوسهاى کسانى که آگاهى ندارند پیروى مکن! (18)

آنها هرگز نمى‏توانند تو را در برابر خداوند بى‏نیاز کنند (و از عذابش برهانند); و ظالمان یار و یاور یکدیگرند، اما خداوند یار و یاور پرهیزگاران است! (19)

این (قرآن و شریعت آسمانى) وسایل بینایى و مایه هدایت و رحمت است براى مردمى که (به آن) یقین دارند! (20)

آیا کسانى که مرتکب بدیها و گناهان شدند گمان کردند که ما آنها را همچون کسانى قرارمى‏دهیم که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند که حیات و مرگشان یکسان باشد؟! چه بد داورى مى‏کنند! (21)

و خداوند آسمانها و زمین را بحق آفریده است تا هر کس در برابر اعمالى که انجام داده است جزا داده شود; و به آنها ستمى نخواهد شد! (22)

آیا دیدى کسى را که معبود خود را هواى نفس خویش قرار داده و خداوند او را با آگاهى (بر اینکه شایسته هدایت نیست) گمراه ساخته و بر گوش و قلبش مهر زده و بر چشمش پرده‏اى افکنده است؟! با این حال چه کسى مى‏تواند غیر از خدا او را هدایت کند؟! آیا متذکر نمى‏شوید؟! (23)

آنها گفتند: «چیزى جز همین زندگى دنیاى ما در کار نیست; گروهى از ما مى‏میرند و گروهى جاى آنها را مى‏گیرند; و جز طبیعت و روزگار ما را هلاک نمى‏کند!» آنان به این سخن که مى‏گویند علمى ندارند، بلکه تنها حدس مى‏زنند (و گمانى بى‏پایه دارند)! (24)

و هنگامى که آیات روشن ما بر آنها خوانده مى‏شود، دلیلى در برابر آن ندارند جز اینکه مى‏گویند: «اگر راست مى‏گویید پدران ما را (زنده کنید) و بیاورید (تا گواهى دهند)!» (25)

بگو: «خداوند شما را زنده مى‏کند، سپس مى‏میراند، بار دیگر در روز قیامت که در آن تردیدى نیست گردآورى مى‏کند; ولى بیشتر مردم نمى‏دانند.» (26)

مالکیت و حاکمیت آسمانها و زمین براى خداست; و آن روز که قیامت برپا شود اهل باطل زیان مى‏بینند! (27)

در آن روز هر امتى را مى‏بینى (که از شدت ترس و وحشت) بر زانو نشسته; هر امتى بسوى کتابش خوانده مى‏شود، و (به آنها مى‏گویند:) امروز جزاى آنچه را انجام مى‏دادید به شما مى‏دهند! (28)

این کتاب ما است که بحق با شما سخن مى‏گوید (و اعمال شما را بازگو مى‏کند); ما آنچه را انجام مى‏دادید مى‏نوشتیم! (29)

اما کسانى که ایمان آوردند و اعمال صالح انجام دادند، پروردگارشان آنها را در رحمت خود وارد مى‏کند; این همان پیروزى بزرگ است! (30)

اما کسانى که کافر شدند (به آنها گفته مى‏شود:) مگر آیات من بر شما خوانده نمى‏شد و شما استکبار کردید و قوم مجرمى بودید؟! (31)

و هنگامى که گفته مى‏شد: «وعده خداوند حق است، و در قیامت هیچ شکى نیست‏» ، شما مى‏گفتید: «ما نمى‏دانیم قیامت چیست؟ ما تنها گمانى در این باره داریم، و به هیچ‏وجه یقین نداریم!» (32)

و بدیهاى اعمالشان براى آنان آشکار مى‏شود، و سرانجام آنچه را استهزا مى‏کردند آنها را فرامى‏گیرد! (33)

و به آنها گفته مى‏شود: «امروز شما را فراموش مى‏کنیم همان‏گونه که شما دیدار امروزتان را فراموش کردید; و جایگاه شما دوزخ است و هیچ یاورى ندارید! (34)

این بخاطر آن است که شما آیات خدا را به مسخره گرفتید و زندگى دنیا شما را فریب داد! س‏خ‏للّهامروز نه آنان را از دوزخ بیرون مى‏آورند، و نه هیچ‏گونه عذرى از آنها پذیرفته مى‏شود! (35)

پس حمد و ستایش مخصوص خداست، پروردگار آسمانها و پروردگار زمین و پروردگار همه جهانیان! (36)

و براى اوست کبریا و عظمت در آسمانها و زمین، و اوست عزیز و حکیم! (37)

سورة الدخان 44

سورة الدخان 44 
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم (1)

سوگند به این کتاب روشنگر، (2)

که ما آن را در شبى پر برکت نازل کردیم; ما همواره انذارکننده بوده‏ایم! (3)

در آن شب هر امرى بر اساس حکمت (الهى) تدبیر و جدا مى‏گردد. (4)

(آرى، نزول قرآن) فرمانى بود از سوى ما; ما (محمد (ص) را) فرستادیم! (5)

اینها همه بخاطر رحمتى است از سوى پروردگارت، که شنونده و داناست! (6)

(همان) پروردگار آسمانها و زمین و آنچه در میان آنهاست، اگر اهل یقین هستید! (7)

هیچ معبودى جز او نیست; زنده مى‏کند و مى‏میراند; او پروردگار شما و پروردگار پدران نخستین شماست! (8)

ولى آنها در شکند و (با حقایق) بازى مى‏کنند. (9)

پس منتظر روزى باش که آسمان دود آشکارى پدید آورد... (10)

که همه مردم را فرامى‏گیرد; این عذاب دردناکى است! (11)

(مى‏گویند:) پروردگارا! عذاب را از ما برطرف کن که ایمان مى‏آوریم. (12)

چگونه: و از کجا متذکر مى‏شوند با اینکه رسول روشنگر (با معجزات و منطق روشن) به سراغشان آمد! (13)

سپس از او روى گردان شدند و گفتند: «او تعلیم یافته‏اى دیوانه است!» (14)

ما عذاب را کمى برطرف مى‏سازیم، ولى باز به کارهاى خود بازمى‏گردید! (15)

(ما از آنها انتقام مى‏گیریم) در آن روز که آنها را با قدرت خواهیم گرفت; آرى ما انتقام گیرنده‏ایم! (16)

ما پیش از اینها قوم فرعون را آزمودیم و رسول بزرگوارى به سراغشان آمد، (17)

(و به آنان گفت: امور) بندگان خدا را به من واگذارید که من فرستاده امینى براى شما هستم! (18)

و در برابر خداوند تکبر نورزید که من براى شما دلیل روشنى آورده‏ام! (19)

و من به پروردگار خود و پروردگار شما پناه مى‏برم از اینکه مرا متهم کنید! (20)

و اگر به من ایمان نمى‏آورید، از من کناره‏گیرى کنید (و مانع ایمان آوردن مردم نشوید)! (21)

(آنها هیچ یک از این پندها را نپذیرفتند، و موسى) به پیشگاه پروردگارش عرضه داشت: اینها قومى مجرمند! (22)

(به او دستور داده شد:) بندگان مرا شبانه حرکت ده که شما تعقیب مى‏شوید! (23)

(هنگامى که از دریا گذشتید) دریا را آرام و گشاده بگذار (و بگذر) که آنها لشکرى غرق‏شده خواهند بود! (24)

(سرانجام همگى نابود شدند و) چه بسیار باغها و چشمه‏ها که از خود به جاى گذاشتند، (25)

و زراعتهاو قصرهاى زیبا و گرانقیمت، (26)

و نعمتهاى فراوان دیگر که در آن (غرق) بودند! (27)

اینچنین بود ماجراى آنان! و ما (اموال و حکومت) اینها را میراث براى اقوام دیگرى قرار دادیم! (28)

نه آسمان بر آنان گریست و نه زمین، و نه به آنها مهلتى داده شد! (29)

ما بنى اسرائیل را از عذاب ذلت‏بار رهایى بخشیدیم; (30)

از فرعون که مردى متکبر و از اسرافکاران بود! (31)

ما آنها را با علم (خویش) بر جهانیان برگزیدیم و برترى دادیم، (32)

و آیاتى (از قدرت خویش) را به آنها دادیم که آزمایش آشکارى در آن بود (ولى آنان کفران کردند و مجازات شدند)! (33)

اینها ( مشرکان) مى‏گویند: (34)

«مرگ ما جز همان مرگ اول نیست و هرگز برانگیخته نخواهیم شد! (35)

اگر راست مى‏گویید پدران ما را (زنده کنید و) بیاورید (تا گواهى دهند)!» (36)

آیا آنان بهترند یا قوم «تبع‏» و کسانى که پیش از آنها بودند؟! ما آنان را هلاک کردیم، چرا که مجرم بودند! (37)

ما آسمانها و زمین و آنچه را که در میان این دو است به بازى (و بى‏هدف) نیافریدیم! (38)

ما آن دو را جز بحق نیافریدیم; ولى بیشتر آنان نمى‏دانند! (39)

روز جدایى (حق از باطل) وعده‏گاه همه آنهاست! (40)

روزى که هیچ دوستى کمترین کمکى به دوستش نمى‏کند، و از هیچ‏سو یارى نمى‏شوند; (41)

مگر کسى که خدا او را مورد رحمت قرار داده، چرا که او عزیز و رحیم است! (42)

مسلما درخت زقوم... (43)

غذاى گنهکاران است، (44)

همانند فلز گداخته در شکمها مى‏جوشد; (45)

جوششى همچون آب سوزان! (46)

(آنگاه به ماموران دوزخ خطاب مى‏شود:) این کافر مجرم را بگیرید و به میان دوزخ پرتابش کنید! (47)

سپس بر سر او از عذاب جوشان بریزید! (48)

(به او گفته مى‏شود:) بچش که (به پندار خود) بسیار قدرتمند و محترم بودى! (49)

این همان چیزى است که پیوسته در آن تردید مى‏کردید! (50)

(ولى) پرهیزگاران در جایگاه امنى قرار دارند، (51)

در میان باغها و چشمه‏ها; (52)

آنها لباسهایى از حریر نازک و ضخیم مى‏پوشند و در مقابل یکدیگر مى‏نشینند; (53)

اینچنین‏اند بهشتیان; و آنها را با «حور العین‏» تزویج مى‏کنیم! (54)

آنها در آنجا هر نوع میوه‏اى را بخواهند در اختیارشان قرارمى‏گیرد، و در نهایت امنیت به سر مى‏برند! (55)

هرگز مرگى جز همان مرگ اول (که در دنیا چشیده‏اند) نخواهند چشید، و خداوند آنها را از عذاب دوزخ حفظ مى‏کند; (56)

این فضل و بخششى است از سوى پروردگارت، این همان رستگارى بزرگ است! (57)

ما آن ( قرآن) را بر زبان تو آسان ساختیم، شاید آنان متذکر شوند! (58)

(اما اگر نپذیرفتند) منتظر باش، آنها نیز منتظرند (تو منتظر پیروزى الهى و آنها منتظر عذاب و شکست)! (59)

سورة الزخرف 43

سورة الزخرف 43
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم. (1)

سوگند به کتاب مبین (و روشنگر)، (2)

که ما آن را قرآنى فصیح و عربى قرار دادیم، شاید شما (آن را) درک کنید! (3)

و آن در «ام‏الکتاب‏» ( لوح محفوظ) نزد ما بلندپایه و استوار است! (4)

آیا این ذکر ( قرآن) را از شما بازگیریم بخاطر اینکه قومى اسرافکارید؟! (5)

چه بسیار پیامبرانى که (براى هدایت) در میان اقوام پیشین فرستادیم; (6)

ولى هیچ پیامبرى به سوى آنها نمى‏آمد مگر اینکه او را استهزا مى‏کردند. (7)

ولى ما کسانى را که نیرومندتر از آنها بودند هلاک کردیم، و داستان پیشینیان گذشت. (8)

هر گاه از آنان بپرسى: «چه کسى آسمانها و زمین را آفریده است؟» مسلما مى‏گویند: «خداوند قادر و دانا آنها را آفریده است‏»! (9)

همان کسى که زمین را محل آرامش شما قرار داد، و براى شما در آن راه‏هایى آفرید باشد، که هدایت شوید (و به مقصد برسید)! (10)

همان کسى که از آسمان آبى فرستاد بمقدار معین، و بوسیله آن سرزمین مرده را حیات بخشیدیم; همین گونه (در قیامت از قبرها) شما را خارج مى‏سازند! (11)

و همان کسى که همه زوجها را آفرید، وبراى شما از کشتیها و چهارپایان مرکبهایى قرارداد که بر آن سوار مى‏شوید، (12)

تا بر پشت آنها بخوبى قرار گیرید; سپس هنگامى که بر آنها سوار شدید، نعمت پروردگارتان را متذکر شوید و بگویید: «پاک و منزه است کسى که این را مسخر ما ساخت، وگرنه ما توانایى تسخیر آن را نداشتیم; (13)

و ما به سوى پروردگارمان بازمى‏گردیم!» (14)

آنها براى خداوند از میان بندگانش جزئى قرار دادند (و ملائکه را دختران خدا خواندند); انسان کفران‏کننده آشکارى است! (15)

آیا از میان مخلوقاتش دختران را براى خود انتخاب کرده و پسران را براى شما برگزیده است؟! (16)

در حالى که هرگاه یکى از آنها را به همان چیزى که براى خداوند رحمان شبیه قرار داده ( به تولد دختر) بشارت دهند، صورتش (از فرط ناراحتى) سیاه مى‏شود و خشمگین مى‏گردد! (17)

آیا کسى را که در لابلاى زینتها پرورش مى‏یابد و به هنگام جدال قادر به تبیین مقصود خود نیست (فرزند خدا مى‏خوانید)؟! (18)

آنها فرشتگان را که بندگان خداوند رحمانند مؤنث پنداشتند; آیا شاهد آفرینش آنها بوده اند؟ ! گواهى آنان نوشته مى‏شود و (از آن) بازخواست خواهند شد! (19)

آنان گفتند: «اگر خداوند رحمان مى‏خواست ما آنها را پرستش نمى‏کردیم!» ولى به این امر هیچ گونه علم و یقین ندارند و جز دروغ چیزى نمى‏گویند! (20)

یا اینکه ما کتابى پیش از این به آنان داده‏ایم و آنها به آن تمسک مى‏جویند؟! (21)

بلکه آنها مى‏گویند: «ما نیاکان خود را بر آئینى یافتیم، و ما نیز به پیروى آنان هدایت یافته‏ایم.; س‏ذللّه (22)

و این‏گونه در هیچ شهر و دیارى پیش از تو پیامبر انذارکننده‏اى نفرستادیم مگر اینکه ثروتمندان مست و مغرور آن گفتند: «ما پدران خود را بر آئینى یافتیم و به آثار آنان اقتدا مى‏کنیم.» (23)

(پیامبرشان) گفت: «آیا اگر من آیینى هدایت‏بخش‏تر از آنچه پدرانتان را بر آن یافتید آورده باشم (باز هم انکار مى‏کنید)؟!» گفتند: «(آرى،) ما به آنچه شما به آن فرستاده شده‏اید کافریم! س‏ذللّه (24)

به همین جهت از آنها انتقام گرفتیم; بنگر پایان کار تکذیب‏کنندگان چگونه بود! (25)

و به خاطر بیاور هنگامى را که ابراهیم به پدرش ( عمویش آزر) و قومش گفت: «من از آنچه شما مى‏پرستید بیزارم. (26)

مگر آن کسى که مرا آفریده، که او هدایتم خواهد کرد!» (27)

او کلمه توحید را کلمه پاینده‏اى در نسلهاى بعد از خود قرار داد، شاید به سوى خدا باز گردند! (28)

ولى من این گروه و پدرانشان را از مواهب دنیا بهره‏مند ساختم تا حق و فرستاده آشکار (الهى) به سراغشان آمد; (29)

هنگامى که حق به سراغشان آمد; گفتند: «این سحر است، و ما نسبت به آن کافریم‏»! (30)

و گفتند: «چرا این قرآن بر مرد بزرگ (و ثروتمندى) از این دو شهر (مکه و طائف) ناز ل نشده است؟!» (31)

آیا آنان رحمت پروردگارت را تقسیم مى‏کنند؟! ما معیشت آنها را در حیات دنیا در میانشان تقسیم کردیم و بعضى را بر بعضى برترى دادیم تا یکدیگر را مسخر کرده (و با هم تعاون نمایند); و رحمت پروردگارت از تمام آنچه جمع‏آورى مى‏کنند بهتر است! (32)

اگر (تمکن کفار از مواهب مادى) سبب نمى‏شد که همه مردم امت واحد (گمراهى) شوند، ما براى کسانى که به (خداوند) رحمان کافر مى‏شدند خانه‏هایى قرار مى‏دادیم با سقفهایى از نقره و نردبانهایى که از آن بالا روند، (33)

و براى خانه‏هایشان درها و تختهایى (زیبا و نقره‏اى) قرار مى‏دادیم که بر آن تکیه کنند; (34)

و انواع زیورها; ولى تمام اینها بهره زندگى دنیاست، و آخرت نزد پروردگارت از آن پرهیزگاران است! (35)

و هر کس از یاد خدا روى‏گردان شود شیطان را به سراغ او میفرستیم پس همواره قرین اوست! (36)

و آنها ( شیاطین) این گروه را از راه خدا بازمى‏دارند، در حالى که گمان مى‏کنند هدایت‏یافتگان حقیقى آنها هستند! (37)

تا زمانى که (در قیامت) نزد ما حاضر شود مى‏گوید: اى کاش میان من و تو فاصله مشرق و مغرب بود; چه بد همنشینى بودى! (38)

(ولى به آنها مى‏گوییم:) هرگز این گفتگوها امروز به حال شما سودى ندارد، چرا که ظلم کردید; و همه در عذاب مشترکید! (39)

(اى پیامبر!) آیا تو مى‏توانى سخن خود را به گوش کران برسانى، یا کوران و کسانى را که در گمراهى آشکارى هستند هدایت کنى؟! (40)

و هرگاه تو را از میان آنها ببریم، حتما از آنان انتقام خواهیم گرفت; (41)

یا اگر (زنده بمانى و) و آنچه را (از عذاب) به آنان وعده داده‏ایم به تو نشان دهیم، باز ما بر آنها مسلطیم! (42)

آنچه را بر تو وحى شده محکم بگیر که تو بر صراط مستقیمى. (43)

و این مایه یادآورى (و عظمت) تو و قوم تو است و بزودى سؤال خواهید شد. (44)

از رسولانى که پیش از تو فرستادیم بپرس: آیا غیر از خداوند رحمان معبودانى براى پرستش قرار دادیم؟! (45)

ما موسى را با آیات خود به سوى فرعون و درباریان او فرستادیم; (موسى به آنها) گفت: «من فرستاده پروردگار جهانیانم‏» (46)

ولى هنگامى که او آیات ما را براى آنها آورد، به آن مى‏خندیدند! (47)

ما هیچ آیه (و معجزه‏اى) به آنان نشان نمى‏دادیم مگر اینکه از دیگرى بزرگتر (و مهمتر) بود; و آنها را به (انواع) عذاب گرفتار کردیم شاید بازگردند! (48)

(وقتى گرفتار بلا مى‏شدند مى)گفتند: «اى ساحر! پروردگارت را به عهدى که با تو کرده بخوان (تا ما را از این بلا برهاند) که ما هدایت خواهیم یافت (و ایمان مى‏آوریم)!» (49)

اما هنگامى که عذاب را از آنها برطرف مى‏ساختیم پیمان خود را مى‏شکستند! (50)

فرعون در میان قوم خود ندا داد و گفت: «اى قوم من! آیا حکومت مصر از آن من نیست، و این نهرها تحت فرمان من جریان ندارد؟ آیا نمى‏بینید؟ (51)

مگر نه این است که من از این مردى که از خانواده و طبقه پستى است و هرگز نمى‏تواند فصیح سخن بگوید برترم؟ (52)

(اگر راست مى‏گوید) چرا دستبندهاى طلا به او داده نشده، یا اینکه چرا فرشتگان دوشادوش او نیامده‏اند (تا گفتارش را تایید کنند)؟! (53)

(فرعون) قوم خود را سبک شمرد، در نتیجه از او اطاعت کردند; آنان قومى فاسق بودند! (54)

اما هنگامى که ما را به خشم آوردند، از آنها انتقام گرفتیم و همه را غرق کردیم. (55)

و آنها را پیشگامان (در عذاب) و عبرتى براى دیگران قرار دادیم. (56)

و هنگامى که درباره فرزند مریم مثلى زده شد، ناگهان قوم تو بخاطر آن داد و فریاد راه انداختند. (57)

و گفتند: «آیا خدایان ما بهترند یا او ( مسیح)؟! (اگر معبودان ما در دوزخند، مسیح نیز در دوزخ است، چرا که معبود واقع شده)!» ولى آنها این مثل را جز از طریق جدال (و لجاج) براى تو نزدند; آنان گروهى کینه‏توز و پرخاشگرند! (58)

مسیح فقط بنده‏اى بود که ما نعمت به او بخشیدیم و او را نمونه و الگوئى براى بنى اسرائیل قرار دادیم. (59)

و هرگاه بخواهیم به جاى شما در زمین فرشتگانى قرار مى‏دهیم که جانشین (شما) گردند! (60)

و او ( مسیح) سبب آگاهى بر روز قیامت است. (زیرا نزول عیسى گواه نزدیکى رستاخیز است); هرگز در آن تردید نکنید; و از من پیروى کنید که این راه مستقیم است! (61)

و شیطان شما را (از راه خدا) باز ندارد، که او دشمن آشکار شماست! (62)

و هنگامى که عیسى دلایل روشن (براى آنها) آورد گفت: «من براى شما حکمت آورده‏ام، و آمده‏ام تا برخى از آنچه را که در آن اختلاف دارید روشن کنم; پس تقواى الهى پیشه کنید و از من اطاعت نمایید! (63)

خداوند پروردگار من و پروردگار شماست; (تنها) او را پرستش کنید که راه راست همین است! س‏ذللّه (64)

ولى گروه‏هایى از میان آنها (درباره مسیح) اختلاف کردند (و بعضى او را خدا پنداشتند); واى بر کسانى که ستم کردند از عذاب روزى دردناک! (65)

آیا جز این انتظار دارند که قیامت ناگهان به سراغشان آید در حالى که نمى‏فهمند؟ (66)

دوستان در آن روز دشمن یکدیگرند، مگر پرهیزگاران! (67)

اى بندگان من! امروز نه ترسى بر شماست و نه اندوهگین مى‏شوید! (68)

همان کسانى که به آیات ما ایمان آوردند و تسلیم بودند. (69)

(به آنها خطاب مى‏شود:) شما و همسرانتان در نهایت شادمانى وارد بهشت شوید! (70)

(این در حالى است که) ظرفها(ى غذا) و جامهاى طلائى (شراب طهور) را گرداگرد آنها مى‏گردانند; و در آن (بهشت) آنچه دلها مى‏خواهد و چشمها از آن لذت مى‏برد موجود است; و شما همیشه در آن خواهید ماند! (71)

این بهشتى است که شما وارث آن مى‏شوید بخاطر اعمالى که انجام مى‏دادید! (72)

و در آن براى شما میوه‏هاى فراوان است که از آن مى‏خورید. (73)

(ولى) مجرمان در عذاب دوزخ جاودانه مى‏مانند. (74)

هرگز عذاب آنان تخفیف نمى‏یابد، و در آنجا از همه چیز مایوسند. (75)

ما به آنها ستم نکردیم، آنان خود ستمکار بودند! (76)

آنها فریاد مى‏کشند: «اى مالک دوزخ! (اى کاش) پروردگارت ما را بمیراند (تا آسوده شویم)! س‏ذللّه مى‏گوید: «شما در این جا ماندنى هستید!» (77)

ما حق را براى شما آوردیم; ولى بیشتر شما از حق کراهت داشتید! (78)

بلکه آنها تصمیم محکم بر توطئه گرفتند; ما نیز اراده محکمى (درباره آنها) داریم! (79)

آیا آنان مى‏پندارند که ما اسرار نهانى و سخنان درگوشى آنان را نمى‏شنویم؟ آرى، رسولان (و فرشتگان) ما نزد آنها هستند و مى‏نویسند! (80)

بگو: «اگر براى خداوند فرزندى بود، من نخستین پرستنده او بودم!» (81)

منزه است پروردگار آسمانها و زمین، پروردگار عرش، از توصیفى که آنها مى‏کنند! (82)

آنان را به حال خود واگذار تا در باطل غوطه‏ور باشند و سرگرم بازى شوند تا روزى را که به آنها وعده داده شده است ملاقات کنند (و نتیجه کار خود را ببینند)! (83)

او کسى است که در آسمان معبود است و در زمین معبود; و او حکیم و علیم است! (84)

پر برکت و پایدار است کسى که حکومت آسمانها و زمین و آنچه در میان آن دو است از آن اوست; و آگاهى از قیام قیامت نزد اوست و به سوى او بازگردانده مى‏شوید! (85)

کسانى را که غیر از او مى‏خوانند قادر بر شفاعت نیستند; مگر آنها که شهادت به حق داده‏اند و بخوبى آگاهند! (86)

و اگر از آنها بپرسى چه کسى آنان را آفریده، قطعا مى‏گویند: خدا; پس چگونه از عبادت او منحرف مى‏شوند؟! (87)

آنها چگونه از شکایت پیامبر که مى‏گوید: «پروردگارا! اینها قومى هستند که ایمان نمى آورند س‏ذللّه (غافل مى‏شوند؟!) (88)

پس (اکنون که چنین است) از آنان روى برگردان و بگو: «سلام بر شما»، اما بزودى خواهند دانست! (89)

سورة الشورى 42

سورة الشورى 42
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

حم. (1)

عسق. (2)

این گونه خداوند عزیز و حکیم به تو و پیامبرانى که پیش از تو بودند وحى مى‏کند. (3)

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست; و او بلندمرتبه و بزرگ است! (4)

نزدیک است آسمانها (بخاطر نسبتهاى نارواى مشرکان) از بالا متلاشى شوند و فرشتگان پیوسته تسبیح و حمد پروردگارشان را بجا مى‏آورند و براى کسانى که در زمین هستند استغفار مى‏کنند; آگاه باشید خداوند آمرزنده و مهربان است. (5)

کسانى که غیر خدا را ولى خود انتخاب کردند، خداوند حساب همه اعمال آنها را نگه مى‏دارد; و تو مامور نیستى که آنان را مجبور به قبول حق کنى! (6)

و این گونه قرآنى عربى ( فصیح و گویا) را بر تو وحى کردیم تا «ام‏القرى‏» ( مکه) و مردم پیرامون آن را انذار کنى و آنها را از روزى که همه خلایق در آن روز جمع مى‏شوند و شک و تردید در آن نیست بترسانى; گروهى در بهشتند و گروهى در آتش سوزان! (7)

و اگر خدا مى‏خواست همه آنها را امت واحدى قرار مى‏داد (و به زور هدایت مى‏کرد، ولى هدایت اجبارى سودى ندارد); اما خداوند هر کس را بخواهد در رحمتش وارد مى‏کند، و براى ظالمان ولى و یاورى نیست. (8)

آیا آنها غیر از خدا را ولى خود برگزیدند؟! در حالى که «ولى‏» فقط خداوند است و اوست که مردگان را زنده مى‏کند، و اوست که بر هر چیزى تواناست! (9)

در هر چیز اختلاف کنید، داوریش با خداست; این است خداوند، پروردگار من، بر او توکل کرده‏ام و به سوى او بازمى‏گردم! (10)

او آفریننده آسمانها و زمین است و از جنس شما همسرانى براى شما قرار داد و جفتهایى از چهارپایان آفرید; و شما را به این وسیله ( بوسیله همسران)زیاد مى کند; هیچ چیز همانند او نیست و او شنوا و بیناست! (11)

کلیدهاى آسمانها و زمین از آن اوست; روزى را براى هر کس بخواهد گسترش مى دهد یا محدود مى‏سازد; او به همه چیز داناست. (12)

آیینى را براى شما تشریع کرد که به نوح توصیه کرده بود; و آنچه را بر تو وحى فرستادیم و به ابراهیم و موسى و عیسى سفارش کردیم این بود که: دین را برپا دارید و در آن تفرقه ایجاد نکنید! و بر مشرکان گران است آنچه شما آنان را به سویش دعوت مى کنید! خداوند هر کس را بخواهد برمى‏گزیند، و کسى را که به سوى او بازگردد هدایت مى‏کند. (13)

آنان پراکنده نشدند مگر بعد از آنکه علم و آگاهى به سراغشان آمد; و این تفرقه جویى بخاطر انحراف از حق( و عداوت و حسد) بود; و اگر فرمانى از سوى پروردگارت صادر نشده بود که تا سرآمد معینى (زنده و آزاد) باشند، در میان آنها داورى مى‏شد; و کسانى که بعد از آنها وارثان کتاب شدند نسبت به آن در شک و تردیدند، شکى همراه با بدبینى! (14)

پس به همین خاطر تو نیز آنان را به سوى این آیین واحد الهى دعوت کن و آنچنان که مامور شده‏اى استقامت نما، و از هوى و هوسهاى آنان پیروى مکن، و بگو: «به هر کتابى که خدا نازل کرده ایمان آورده‏ام و مامورم در میان شما عدالت کنم; خداوند پروردگار ما و شماست; نتیجه اعمال ما از آن ما است و نتیجه اعمال شما از آن شما، خصومت شخصى در میان ما نیست; و خداوند ما و شما را در یکجا جمع مى‏کند، و بازگشت (همه) به سوى اوست!» (15)

کسانى که (از روى لجاجت) درباره خدا بعد از پذیرفتن (و ایمان به) او، محاجه مى کنند، دلیلشان نزد پروردگارشان باطل و بى‏پایه است; و غضب بر آنهاست و عذابى شدید دارند. (16)

خداوند کسى است که کتاب را بحق نازل کرد و میزان (سنجش حق و باطل و خبر قیامت) را نیز; تو چه مى‏دانى شاید ساعت (قیام قیامت) نزدیک باشد! (17)

کسانى که به قیامت ایمان ندارند درباره آن شتاب مى‏کنند; ولى آنها که ایمان آورده‏اند پیوسته از آن هراسانند، و مى‏دانند آن حق است; آگاه باشید کسانى که در قیامت تردید مى‏کنند، در گمراهى عمیقى هستند. (18)

خداوند نسبت به بندگانش لطف (و آگاهى) دارد; هر کس را بخواهد روزى مى‏دهد و او قوى و شکست‏ناپذیر است! (19)

کسى که زراعت آخرت را بخواهد، به کشت او برکت و افزایش مى‏دهیم و بر محصولش مى‏افزاییم; و کسى که فقط کشت دنیا را بطلبد، کمى از آن به او مى‏دهیم اما در آخرت هیچ بهره‏اى ندارد! (20)

آیا معبودانى دارند که بى‏اذن خداوند آیینى براى آنها ساخته‏اند؟! اگر مهلت معینى براى آنها نبود، در میانشان داورى مى‏شد (و دستور عذاب صادر مى‏گشت) و براى ظالمان عذاب دردناکى است! (21)

(در آن روز) ستمگران را مى‏بینى که از اعمالى که انجام داده‏اند سخت بیمناکند، ولى آنها را فرامى‏گیرد! اما کسانى که ایمان آورده و کارهاى شایسته انجام داده‏اند در باغهاى بهشتند و هر چه بخواهند نزد پروردگارشان براى آنها فراهم است; این است فضل (و بخشش) بزرگ! (22)

این همان چیزى است که خداوند بندگانش را که ایمان آورده و اعمال صالح انجام داده‏اند به آن نوید مى‏دهد! بگو: «من هیچ پاداشى از شما بر رسالتم درخواست نمى‏کنم جز دوست‏داشتن نزدیکانم ( اهل بیتم); و هر کس کار نیکى انجام دهد ، بر نیکى‏اش مى‏افزاییم; چرا که خداوند آمرزنده و سپاسگزار است. (23)

آیا مى‏گویند: «او بر خدا دروغ بسته است‏»؟! در حالى که اگر خدا بخواهد بر قلب تو مهر مى‏نهد (و اگر خلاف بگوئى قدرت اظهار این آیات را از تو مى‏گیرد) و باطل را محو مى‏کند و حق را بفرمانش پابرجا مى‏سازد; چرا که او از آنچه درون سینه‏هاست آگاه است. (24)

او کسى است که توبه را از بندگانش مى‏پذیرد و بدیها را مى‏بخشد، و آنچه را انجام مى‏دهید مى‏داند. (25)

و درخواست کسانى را که ایمان آورده و کارهاى نیک انجام داده‏اند مى‏پذیرد و از فضل خود بر آنها مى‏افزاید; اما براى کافران عذاب شدیدى است! (26)

هرگاه خداوند روزى را براى بندگانش وسعت بخشد، در زمین طغیان و ستم مى‏کنند; از این‏رو بمقدارى که مى‏خواهد (و مصلحت مى‏داند) نازل مى‏کند، که نسبه به بندگانش آگاه و بیناست! (27)

او کسى است که باران سودمند را پس از آنکه مایوس شدند نازل مى‏کند و رحمت خویش را مى‏گستراند; و او ولى و (سرپرست) و ستوده است! (28)

و از آیات اوست آفرینش آسمانها و زمین و آنچه از جنبندگان در آنها منتشر نموده; و او هرگاه بخواهد بر جمع آنها تواناست! (29)

هر مصیبتى به شما رسد بخاطر اعمالى است که انجام داده‏اید، و بسیارى را نیز عفو مى‏کند! (30)

و شما هرگز نمى‏توانید در زمین از قدرت خداوند فرار کنید; و غیر از خدا هیچ ولى و یاورى براى شما نیست. (31)

از نشانه‏هاى او کشتیهایى است که در دریا همچون کوه‏ها به نظر مى‏رسند! (32)

اگر او اراده کند، باد را ساکن مى‏سازد تا آنها بر پشت دریا بى‏حرکت بمانند; در این نشانه‏هایى است براى هر صبرکننده شکرگزار! (33)

یا اگر بخواهد آنها را بخاطر اعمالى که سرنشینانش مرتکب شده‏اند نابود مى‏سازد; و در عین حال بسیارى را مى‏بخشد. (34)

کسانى که در آیات ما مجادله مى‏کنند بدانند هیچ گریزگاهى ندارند! (35)

آنچه به شما عطا شده متاع زودگذر زندگى دنیاست، و آنچه نزد خداست براى کسانى که ایمان آورده و بر پروردگارشان توکل مى‏کنند بهتر و پایدارتر است. (36)

همان کسانى که از گناهان بزرگ و اعمال زشت اجتناب مى‏ورزند، و هنگامى که خشمگین شوند عفو مى‏کنند. (37)

و کسانى که دعوت پروردگارشان را اجابت کرده و نماز را برپا مى‏دارند و کارهایشان به صورت مشورت در میان آنهاست و از آنچه به آنها روزى داده‏ایم انفاق مى‏کنند، (38)

و کسانى که هرگاه ستمى به آنها رسد، (تسلیم ظلم نمى‏شوند و) یارى مى‏طلبند! (39)

کیفر بدى، مجازاتى است همانند آن; و هر کس عفو و اصلاح کند، پاداش او با خداست; خداوند ظالمان را دوست ندارد! (40)

و کسى که بعد از مظلوم‏شدن یارى طلبد، ایرادى بر او نیست; (41)

ایراد و مجازات بر کسانى است که به مردم ستم مى‏کنند و در زمین بناحق ظلم روا مى‏دارند; براى آنان عذاب دردناکى است! (42)

اما کسانى که شکیبایى و عفو کنند، این از کارهاى پرارزش است! (43)

کسى را که خدا گمراه کند، ولى و یاورى جز او نخواهد داشت; و ظالمان را (روز قیامت) مى‏بینى هنگامى که عذاب الهى را مشاهده مى‏کنند میگویند: «آیا راهى به سوى بازگشت (و جبران) وجود دارد؟!» (44)

و آنها را مى‏بینى که بر آتش عرضه مى‏شوند در حالى که از شدت مذلت خاشعند و زیر چشمى (به آن) نگاه مى‏کنند; و کسانى که ایمان آورده‏اند مى‏گویند: «زیانکاران واقعى آنانند که خود و خانواده خویش را روز قیامت از دست داده‏اند; آگاه باشید که ظالمان (آن روز) در عذاب دائمند!; س‏ذللّه (45)

آنها جز خدا اولیا و یاورانى ندارند که یاریشان کنند; و هر کس را خدا گمراه سازد، هیچ راه نجاتى براى او نیست! (46)

اجابت کنید دعوت پروردگار خود را پیش از آنکه روزى فرا رسد که بازگشتى براى آن در برابر اراده خدا نیست; و در آن روز، نه پناهگاهى دارید و نه مدافعى! (47)

و اگر روى‏گردان شوند (غمگین مباش)، ما تو را حافظ آنان (و مامور اجبارشان) قرار نداده‏ایم; وظیف‏ه تو تنها ابلاغ رسالت است! و هنگامى که ما رحمتى از سوى خود به انسان بچشانیم به آن دلخوش مى‏شود، و اگر بلایى بخاطر اعمالى که انجام داده‏اند به آنها رسد (به کفران مى‏پردازند)، چرا که انسان بسیار کفران‏کننده است! (48)

مالکیت و حاکمیت آسمانها و زمین از آن خداست; هر چه را بخواهد مى‏آفریند; به هر کس اراده کند دختر مى‏بخشد و به هر کس بخواهد پسر، (49)

یا (اگر بخواهد) پسر و دختر -هر دو- را براى آنان جمع میکند و هر کس را بخواهد عقیم مى‏گذارد; زیرا که او دانا و قادر است. (50)

و شایسته هیچ انسانى نیست که خدا با او سخن گوید، مگر از راه وحى یا از پشت حجاب، یا رسولى مى‏فرستد و بفرمان او آنچه را بخواهد وحى مى‏کند; چرا که او بلندمقام و حکیم است! (51)

همان گونه (که بر پیامبران پیشین وحى فرستادیم) بر تو نیز روحى را بفرمان خود وحى کردیم; تو پیش از این نمى‏دانستى کتاب و ایمان چیست (و از محتواى قرآن آگاه نبودى); ولى ما آن را نورى قرار دادیم که بوسیله آن هر کس از بندگان خویش را بخواهیم هدایت مى‏کنیم; و تو مسلما به سوى راه راست هدایت مى‏کنى. (52)

راه خداوندى که تمامى آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است از آن اوست; آگاه باشید که همه کارها تنها بسوى خدا بازمى‏گردد! (53)