سورة المنافقون 63

سورة المنافقون 63
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

هنگامى که منافقان نزد تو آیند مى‏گویند: «ما شهادت مى‏دهیم که یقینا تو رسول خدایى! س‏ذللّه خداوند مى‏داند که تو رسول او هستى، ولى خداوند شهادت مى‏دهد که منافقان دروغگو هستند (و به گفته خود ایمان ندارند). (1)

آنها سوگندهایشان را سپر ساخته‏اند تا مردم را از راه خدا باز دارند، و کارهاى بسیار بدى انجام مى‏دهند! (2)

این بخاطر آن است که نخست ایمان آوردند سپس کافر شدند; از این رو بر دلهاى آنان مهر نهاده شده، و حقیقت را درک نمى‏کنند! (3)

هنگامى که آنها را مى‏بینى، جسم و قیافه آنان تو را در شگفتى فرو مى‏برد; و اگر سخن بگویند، به سخنانشان گوش فرا مى‏دهى; اما گویى چوبهاى خشکى هستند که به دیوار تکیه داده شده‏اند! هر فریادى از هر جا بلند شود بر ضد خود مى‏پندارند; آنها دشمنان واقعى تو هستند، پس از آنان بر حذر باش! خداوند آنها را بکشد، چگونه از حق منحرف مى‏شوند؟! (4)

هنگامى که به آنان گفته شود: «بیایید تا رسول خدا براى شما استغفار کند!»، سرهاى خود را (از روى استهزا و کبر و غرور) تکان مى‏دهند; و آنها را مى‏بینى که از سخنان تو اعراض کرده و تکبر مى‏ورزند! (5)

براى آنها تفاوت نمى‏کند، خواه استغفار برایشان کنى یا نکنى، هرگز خداوند آنان را نمى‏بخشد; زیرا خداوند قوم فاسق را هدایت نمى‏کند! (6)

آنها کسانى هستند که مى‏گویند: «به افرادى که نزد رسول خدا هستند انفاق نکنید تا پراکنده شوند!» (غافل از اینکه) خزاین آسمانها و زمین از آن خداست، ولى منافقان نمى‏فهمند! (7)

آنها مى‏گویند: «اگر به مدینه بازگردیم، عزیزان ذلیلان را بیرون مى‏کنند!» در حالى که عزت مخصوص خدا و رسول او و مؤمنان است; ولى منافقان نمى‏دانند! (8)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! اموال و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نکند! و کسانى که چنین کنند، زیانکارانند! (9)

از آنچه به شما روزى داده‏ایم انفاق کنید، پیش از آنکه مرگ یکى از شما فرا رسد و بگوید: س‏خ‏للّهپروردگارا! چرا (مرگ) مرا مدت کمى به تاخیر نینداختى تا (در راه خدا) صدقه دهم و از صالحان باشم؟!» (10)

خداوند هرگز مرگ کسى را هنگامى که اجلش فرا رسد به تاخیر نمى‏اندازد، و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است. (11)

سورة الجمعة 62

سورة الجمعة 62
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است همواره تسبیح خدا مى‏گویند، خداوندى که مالک و حاکم است و از هر عیب و نقصى مبرا، و عزیز و حکیم است! (1)

و کسى است که در میان جمعیت درس نخوانده رسولى از خودشان برانگیخت که آیاتش را بر آنها مى‏خواند و آنها را تزکیه مى‏کند و به آنان کتاب (قرآن) و حکمت مى‏آموزد هر چند پیش از آن در گمراهى آشکارى بودند! (2)

و (همچنین) رسول است بر گروه دیگرى که هنوز به آنها ملحق نشده‏اند; و او عزیز و حکیم است! (3)

این فضل خداست که به هر کس بخواهد (و شایسته بداند) مى‏بخشد; و خداوند صاحب فضل عظیم است! (4)

کسانى که مکلف به تورات شدند ولى حق آن را ادا نکردند، مانند درازگوشى هستند که کتابهایى حمل مى‏کند، (آن را بر دوش مى‏کشد اما چیزى از آن نمى‏فهمد)! گروهى که آیات خدا را انکار کردند مثال بدى دارند، و خداوند قوم ستمگر را هدایت نمى‏کند! (5)

بگو: «اى یهودیان! اگر گمان مى‏کنید که (فقط) شما دوستان خدائید نه سایر مردم، پس آرزوى مرگ کنید اگر راست مى‏گویید (تا به لقاى محبوبتان برسید)!» (6)

ولى آنان هرگز تمناى مرگ نمى‏کنند بخاطراعمالى که از پیش فرستاده‏اند; و خداوند ظالمان را بخوبى مى‏شناسد! (7)

بگو: «این مرگى که از آن فرار مى‏کنید سرانجام با شما ملاقات خواهد کرد; سپس به سوى کسى که داناى پنهان و آشکار است بازگردانده مى‏شوید; آنگاه شما را از آنچه انجام مى‏دادید خبر مى‏دهد!» (8)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که براى نماز روز جمعه اذان گفته شود، به سوى ذکر خدا بشتابید و خرید و فروش را رها کنید که این براى شما بهتر است اگر مى‏دانستید! (9)

و هنگامى که نماز پایان گرفت (شما آزادید) در زمین پراکنده شوید و از فضل خدا بطلبید، و خدا را بسیار یاد کنید شاید رستگار شوید! (10)

هنگامى که آنها تجارت یا سرگرمى و لهوى را ببینند پراکنده مى‏شوند و به سوى آن مى روند و تو را ایستاده به حال خود رها مى‏کنند; بگو: آنچه نزد خداست بهتر از لهو و تجارت است، و خداوند بهترین روزى‏دهندگان است. (11)

سورة الصف 61

سورة الصف 61
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است همه تسبیح خدا مى‏گویند; و او شکست‏ناپذیر و حکیم است! (1)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! چرا سخنى مى‏گویید که عمل نمى‏کنید؟! (2)

نزد خدا بسیار موجب خشم است که سخنى بگویید که عمل نمى‏کنید! (3)

خداوند کسانى را دوست مى‏دارد که در راه او پیکار مى‏کنند گوئى بنایى آهنین‏اند! (4)

(به یاد آورید) هنگامى را که موسى به قومش گفت: «اى قوم من! چرا مرا آزار مى‏دهید با اینکه مى‏دانید من فرستاده خدا به سوى شما هستم؟!» هنگامى که آنها از حق منحرف شدند، خداوند قلوبشان را منحرف ساخت; و خدا فاسقان را هدایت نمى‏کند! (5)

و (به یاد آورید) هنگامى را که عیسى بن مریم گفت: «اى بنى اسرائیل! من فرستاده خدا به سوى شما هستم در حالى که تصدیق‏کننده کتابى که قبل از من فرستاده شده ( تورات) مى‏باشم، و بشارت‏دهنده به رسولى که بعد از من مى‏آید و نام او احمد است!» هنگامى که او ( احمد) با معجزات و دلایل روشن به سراغ آنان آمد، گفتند: «این سحرى است آشکار»! (6)

چه کسى ظالمتر است از آن کس که بر خدا دروغ بسته در حالى که دعوت به اسلام مى‏شود؟! خداوند گروه ستمکاران را هدایت نمى‏کند! (7)

آنان مى‏خواهند نور خدا را با دهان خود خاموش سازند; ولى خدا نور خود را کامل مى‏کند هر چند کافران خوش نداشته باشند! (8)

او کسى است که رسول خود را با هدایت و دین حق فرستاد تا او را بر همه ادیان غالب سازد، هر چند مشرکان کراهت داشته باشند! (9)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! آیا شما را به تجارتى راهنمائى کنم که شما را از عذاب دردناک رهایى مى‏بخشد؟! (10)

به خدا و رسولش ایمان بیاورید و با اموال و جانهایتان در راه خدا جهاد کنید; این براى شما (از هر چیز) بهتر است اگر بدانید! (11)

(اگر چنین کنید) گناهانتان را مى‏بخشد و شما را در باغهایى از بهشت داخل مى‏کند که نهرها از زیر درختانش جارى است و در مسکنهاى پاکیزه در بهشت جاویدان جاى مى‏دهد; و این پیروزى عظیم است! (12)

و (نعمت) دیگرى که آن را دوست دارید به شما مى‏بخشد، و آن یارى خداوند و پیروزى نزدیک است; و مؤمنان را بشارت ده (به این پیروزى بزرگ)! (13)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! یاوران خدا باشید همان‏گونه که عیسى بن مریم به حواریون گفت: «چه کسانى در راه خدا یاوران من هستند؟!» حواریون گفتند: «ما یاوران خدائیم‏» در این هنگام گروهى از بنى اسرائیل ایمان آوردند و گروهى کافر شدند; ما کسانى را که ایمان آورده بودند در برابر دشمنانشان تایید کردیم و سرانجام بر آنان پیروز شدند! (14)

سورة الممتحنة 60

سورة الممتحنة 60
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگیرید! شما نسبت به آنان اظهار محبت مى‏کنید، در حالى که آنها به آنچه از حق براى شما آمده کافر شده‏اند و رسول الله و شما را به خاطر ایمان به خداوندى که پروردگار همه شماست از شهر و دیارتان بیرون مى‏رانند; اگر شما براى جهاد در راه من و جلب خشنودیم هجرت کرده‏اید; (پیوند دوستى با آنان برقرار نسازید!) شما مخفیانه با آنها رابطه دوستى برقرار مى‏کنید در حالى که من به آنچه پنهان یا آشکار مى‏سازید از همه داناترم! و هر کس از شما چنین کارى کند، از راه راست گمراه شده است! (1)

اگر آنها بر شما مسلط شوند، دشمنانتان خواهند بود و دست و زبان خود را به بدى کردن نسبت به شما مى‏گشایند، و دوست دارند شما به کفر بازگردید! (2)

هرگز بستگان و فرزندانتان روز قیامت سودى به حالتان نخواهند داشت; میان شما جدایى مى‏افکند; و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید بیناست. (3)

براى شما سرمشق خوبى در زندگى ابراهیم و کسانى که با او بودند وجود داشت، در آن هنگامى که به قوم (مشرک) خود گفتند: «ما از شما و آنچه غیر از خدا مى‏پرستید بیزاریم; ما نسبت به شما کافریم; و میان ما و شما عداوت و دشمنى همیشگى آشکار شده است; تا آن زمان که به خداى یگانه ایمان بیاورید! -جز آن سخن ابراهیم که به پدرش ( عمویش آزر) گفت (و وعده داد) که براى تو آمرزش طلب مى‏کنم، و در عین حال در برابر خداوند براى تو مالک چیزى نیستم (و اختیارى ندارم)!- پروردگارا! ما بر تو توکل کردیم و به سوى تو بازگشتیم، و همه فرجامها بسوى تو است! (4)

پروردگارا! ما را مایه گمراهى کافران قرار مده، و ما را ببخش، اى پروردگار ما که تو عزیز و حکیمى!» (5)

(آرى) براى شما در زندگى آنها اسوه حسنه (و سرمشق نیکویى) بود، براى کسانى که امید به خدا و روز قیامت دارند; و هر کس سرپیچى کند به خویشتن ضرر زده است، زیرا خداوند بى‏نیاز و شایسته ستایش است! (6)

امید است خدا میان شما و کسانى از مشرکین که با شما دشمنى کردند (از راه اسلام) پیوند محبت برقرار کند; خداوند تواناست و خداوند آمرزنده و مهربان است. (7)

خدا شما را از نیکى کردن و رعایت عدالت نسبت به کسانى که در راه دین با شما پیکار نکردند و از خانه و دیارتان بیرون نراندند نهى نمى‏کند; چرا که خداوند عدالت‏پیشگان را دوست دارد. (8)

تنها شما را از دوستى و رابطه با کسانى نهى مى‏کند که در امر دین با شما پیکار کردند و شما را از خانه هایتان بیرون راندند یا به بیرون‏راندن شما کمک کردند و هر کس با آنان رابطه دوستى داشته باشد ظالم و ستمگر است! (9)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که زنان باایمان بعنوان هجرت نزد شما آیند، آنها را آزمایش کنید -خداوند به ایمانشان آگاهتر است- هرگاه آنان را مؤمن یافتید، آنها را بسوى کفار بازنگردانید; نه آنها براى کفار حلالند و نه کفار براى آنها حلال; و آنچه را همسران آنها (براى ازدواج با این زنان) پرداخته‏اند به آنان بپردازید; و گناهى بر شما نیست که با آنها ازدواج کنید هرگاه مهرشان را به آنان بدهید و هرگز زنان کافر را در همسرى خود نگه ندارید (و اگر کسى از زنان شما کافر شد و به بلاد کفر فرار کرد،) حق دارید مهرى را که پرداخته‏اید مطالبه کنید همان‏گونه که آنها حق دارند مهر زنانشان را که از آنان جدا شده‏اند) از شما مطالبه کنند; این حکم خداوند است که در میان شما حکم مى‏کند، و خداوند دانا و حکیم است! (10)

و اگر بعضى از همسران شما از دستتان بروند (و به سوى کفار بازگردند) و شما در جنگى بر آنان پیروز شدید و غنایمى گرفتید، به کسانى که همسرانشان رفته‏اند، همانند مهرى را که پرداخته‏اند بدهید; و از (مخالفت) خداوندى که همه به او ایمان دارید بپرهیزید! (11)

اى پیامبر! هنگامى که زنان مؤمن نزد تو آیند و با تو بیعت کنند که چیزى را شریک خدا قرار ندهند، دزدى و زنا نکنند، فرزندان خود را نکشند، تهمت و افترایى پیش دست و پاى خود نیاورند و در هیچ کار شایسته‏اى مخالفت فرمان تو نکنند، با آنها بیعت کن و براى آنان از درگاه خداوند آمرزش بطلب که خداوند آمرزنده و مهربان است! (12)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! با قومى که خداوند آنان را مورد غضب قرار داده دوستى نکنید; آنان از آخرت مایوسند همان‏گونه که کفار مدفون در قبرها مایوس مى‏باشند! (13)

سورة الحشر 59

سورة الحشر 59
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر!

آنچه در آسمانها و آنچه در زمین است، براى خدا تسبیح مى‏گوید; و او عزیز و حکیم است! (1)

او کسى است که کافران اهل کتاب را در نخستین برخورد (با مسلمانان) از خانه‏هایشان بیرون راند! گمان نمى‏کردید آنان خارج شوند، و خودشان نیز گمان مى‏کردند که دژهاى محکمشان آنها را از عذاب الهى مانع مى‏شود; اما خداوند از آنجا که گمان نمى‏کردند به سراغشان آمد و در دلهایشان ترس و وحشت افکند، بگونه‏اى که خانه‏هاى خود را با دست خویش و با دست مؤمنان ویران مى‏کردند; پس عبرت بگیرید اى صاحبان چشم! (2)

و اگر نه این بود که خداوند ترک وطن را بر آنان مقرر داشته بود، آنها را در همین دنیا مجازات مى‏کرد; و براى آنان در آخرت نیز عذاب آتش است! (3)

این به خاطر آن است که آنها با خدا و رسولش دشمنى کردند; و هر کس با خدا دشمنى کند (باید بداند) که خدا مجازات شدیدى دارد! (4)

هر درخت باارزش نخل را قطع کردید یا آن را به حال خود واگذاشتید، همه به فرمان خدا بود; و براى این بود که فاسقان را خوار و رسوا کند! (5)

و آنچه را خدا از آنان ( یهود) به رسولش بازگردانده (و بخشیده) چیزى است که شما براى به دست آوردن آن (زحمتى نکشیدید،) نه اسبى تاختید و نه شترى; ولى خداوند رسولان خود را بر هر کس بخواهد مسلط مى‏سازد; و خدا بر هر چیز توانا است! (6)

آنچه را خداوند از اهل این آبادیها به رسولش بازگرداند، از آن خدا و رسول و خویشاوندان او، و یتیمان و مستمندان و در راه ماندگان است، تا (این اموال عظیم) در میان ثروتمندان شما دست به دست نگردد! آنچه را رسول خدا براى شما آورده بگیرید (و اجرا کنید)، و از آنچه نهى کرده خوددارى نمایید; و از (مخالفت) خدا بپرهیزید که خداوند کیفرش شدید است! (7)

این اموال براى فقیران مهاجرانى است که از خانه و کاشانه و اموال خود بیرون رانده شدند در حالى که فضل الهى و رضاى او را مى‏طلبند و خدا و رسولش را یارى مى‏کنند; و آنها راستگویانند! (8)

و براى کسانى است که در این سرا ( سرزمین مدینه) و در سراى ایمان پیش از مهاجران مسکن گزیدند و کسانى را که به سویشان هجرت کنند دوست مى‏دارند، و در دل خود نیازى به آنچه به مهاجران داده شده احساس نمى‏کنند و آنها را بر خود مقدم مى‏دارند هر چند خودشان بسیار نیازمند باشند; کسانى که از بخل و حرص نفس خویش باز داشته شده‏اند رستگارانند! (9)

(همچنین) کسانى که بعد از آنها ( بعد از مهاجران و انصار) آمدند و مى‏گویند: «پروردگارا! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشى گرفتند بیامرز، و در دلهایمان حسد و کینه‏اى نسبت به مؤمنان قرار مده! پروردگارا، تو مهربان و رحیمى!» (10)

آیا منافقان را ندیدى که پیوسته به برادران کفارشان از اهل کتاب مى‏گفتند: «هرگاه شما را (از وطن) بیرون کنند، ما هم با شما بیرون خواهیم رفت و هرگز سخن هیچ کس را درباره شما اطاعت نخواهیم کرد; و اگر با شما پیکار شود، یاریتان خواهیم نمود!» خداوند شهادت مى‏دهد که آنها دروغگویانند! (11)

اگر آنها را بیرون کنند با آنان بیرون نمى‏روند، و اگر با آنها پیکار شود یاریشان نخواهند کرد، و اگر یاریشان کنند پشت به میدان کرده فرار مى‏کنند; سپس کسى آنان را یارى نمى‏کند! (12)

وحشت از شما در دلهاى آنها بیش از ترس از خداست; این به خاطر آن است که آنها گروهى نادانند! (13)

آنها هرگز با شما بصورت گروهى نمى‏جنگند جز در دژهاى محکم یا از پشت دیوارها! پیکارشان در میان خودشان شدید است، (اما در برابر شما ضعیف!) آنها را متحد مى‏پندارى، در حالى که دلهایشان پراکنده است; این به خاطر آن است که آنها قومى هستند که تعقل نمى‏کنند! (14)

کار این گروه از یهود همانند کسانى است که کمى قبل از آنان بودند، طعم تلخ کار خود را چشیدند و براى آنها عذابى دردناک است! (15)

کار آنها همچون شیطان است که به انسان گفت: «کافر شو (تا مشکلات تو را حل کنم)!» اما هنگامى که کافر شد گفت: «من از تو بیزارم، من از خداوندى که پروردگار عالمیان است بیم دارم!» (16)

سرانجام کارشان این شد که هر دو در آتش دوزخ خواهند بود، جاودانه در آن مى‏مانند; و این است کیفر ستمکاران! (17)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید از (مخالفت) خدا بپرهیزید; و هر کس باید بنگرد تا براى فردایش چه چیز از پیش فرستاده; و از خدا بپرهیزید که خداوند از آنچه انجام مى‏دهید آگاه است! (18)

و همچون کسانى نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آنها را به «خود فراموشى‏» گرفتار کرد، آنها فاسقانند. (19)

هرگز دوزخیان و بهشتیان یکسان نیستند; اصحاب بهشت رستگار و پیروزند! (20)

اگر این قرآن را بر کوهى نازل مى‏کردیم، مى‏دیدى که در برابر آن خاشع مى‏شود و از خوف خدا مى‏شکافد! اینها مثالهایى است که براى مردم مى‏زنیم، شاید در آن بیندیشید! (21)

او خدایى است که معبودى جز او نیست، داناى آشکار و نهان است، و او رحمان و رحیم است! (22)

و خدایى است که معبودى جز او نیست، حاکم و مالک اصلى اوست، از هر عیب منزه است، به کسى یتم نمى‏کند، امنیت بخش است، مراقب همه چیز است، قدرتمندى شکست‏ناپذیر که با اراده نافذ خود هر امرى را اصلاح مى‏کند، و شایسته عظمت است; خداوند منزه است از آنچه شریک براى او قرارمى‏دهند! (23)

او خداوندى است خالق، آفریننده‏اى بى‏سابقه، و صورتگرى (بى‏نظیر); براى او نامهاى نیک است; آنچه در آسمانها و زمین است تسبیح او مى‏گویند; و او عزیز و حکیم است! (24)

سورة المجادلة 58

سورة المجادلة 58
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

خداوند سخن زنى را که درباره شوهرش به تو مراجعه کرده بود و به خداوند شکایت مى‏کرد شنید (و تقاضاى او را اجابت کرد); خداوند گفتگوى شما را با هم (و اصرار آن زن را درباره حل مشکلش) مى‏شنید; و خداوند شنوا و بیناست. (1)

کسانى که از شما نسبت به همسرانشان «ظهار» مى‏کنند (و مى‏گویند: «انت على کظهر امى تو نسبت به من بمنزله مادرم هستى‏»)، آنان هرگز مادرانشان نیستند; مادرانشان تنها کسانى‏اند که آنها را به دنیا آورده‏اند! آنها سخنى زشت و باطل مى‏گویند; و خداوند بخشنده و آمرزنده است! (2)

کسانى که همسران خود را «ظهار» مى‏کنند، سپس از گفته خود بازمى‏گردند، باید پیش از آمیزش جنسى با هم، برده‏اى را آزاد کنند; این دستورى است که به آن اندرز داده مى‏شوید; و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است! (3)

و کسى که توانایى (آزاد کردن برده‏اى) نداشته باشد، دو ماه پیاپى قبل از آمیزش روزه بگیرد; و کسى که این را هم نتواند، شصت مسکین را اطعام کند; این براى آن است که به خدا و رسولش ایمان بیاورید; اینها مرزهاى الهى است; و کسانى که با آن مخالفت کنند، عذاب دردناکى دارند! (4)

« کسانى که با خدا و رسولش دشمنى مى‏کنند خوار و ذلیل شدند آن‏گونه که پیشینیان خوار و ذلیل شدند; ما آیات روشنى نازل کردیم، و براى کافران عذاب خوارکننده‏اى است... (5)

در آن روز که خداوند همه آنها را برمى‏انگیزد و از اعمالى که انجام دادند با خبر مى‏سازد، اعمالى که خداوند حساب آن را نگه داشته و آنها فراموشش کردند; و خداوند بر هر چیز شاهد و ناظر است! (6)

آیا نمى‏دانى که خداوند آنچه را در آسمانها و آنچه را در زمین است مى‏داند; هیچ گاه سه نفر با هم نجوا نمى‏کنند مگر اینکه خداوند چهارمین آنهاست، و هیچ گاه پنج نفر با هم نجوا نمى‏کنند مگر اینکه خداوند ششمین آنهاست، و نه تعدادى کمتر و نه بیشتر از آن مگر اینکه او همراه آنهاست هر جا که باشند، سپس روز قیامت آنها را از اعمالشان آگاه مى‏سازد، چرا که خداوند به هر چیزى داناست! (7)

آیا ندیدى کسانى را که از نجوا ( سخنان درگوشى) نهى شدند، سپس به کارى که از آن نهى شده بودند بازمى‏گردند و براى انجام گناه و تعدى و نافرمانى رسول خدا به نجوا مى‏پردازند و هنگامى که نزد تو مى‏آیند تو را تحیتى (و خوشامدى) مى‏گویند که خدا به تو نگفته است، و در دل مى‏گویند: «چرا خ است، وارد آن مى‏شوند، و چه بد فرجامى است! (8)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که نجوا مى‏کنید، و به گناه و تعدى و نافرمانى رسول (خدا) نجوا نکنید، و به کار نیک و تقوا نجوا کنید، و از خدایى که همگى نزد او جمع مى‏شوید بپرهیزید! (9)

نجوا تنها از سوى شیطان است; مى‏خواهد با آن مؤمنان غمگین شوند; ولى نمى تواند هیچ گونه ضررى به آنها برساند جز بفرمان خدا; پس مؤمنان تنها بر خدا توکل کنند! (10)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که به شما گفته شود: «مجلس را وسعت بخشید (و به تازه‏واردها جا دهید)»، وسعت بخشید، خداوند (بهشت را) براى شما وسعت مى‏بخشد; و هنگامى که گفته شود: «برخیزید»، برخیزید; اگر چنین کنید، خداوند کسانى را که ایمان آورده‏اند و کسانى را که علم به آنان داده شده درجات عظیمى مى‏بخشد; و خداوند به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است! (11)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! هنگامى که مى‏خواهید با رسول خدا نجوا کنید (و سخنان درگوشى بگویید)، قبل از آن صدقه‏اى (در راه خدا) بدهید; این براى شما بهتر و پاکیزه‏تر است و اگر توانایى نداشته باشید، خداوند غفور و رحیم است! (12)

آیا ترسیدید فقیر شوید که از دادن صدقات قبل از نجوا خوددارى کردید؟! اکنون که این کار را نکردید و خداوند توبه شما را پذیرفت، نماز را برپا دارید و زکات را ادا کنید و خدا و پیامبرش را اطاعت نمایید و (بدانید) خداوند از آنچه انجام مى‏دهید با خبر است! (13)

آیا ندیدى کسانى را که طرح دوستى با گروهى که مورد غضب خدا بودند ریختند؟! آنها نه از شما هستند و نه از آنان! سوگند دروغ یاد مى‏کنند (که از شما هستند) در حالى که خودشان مى‏دانند (دروغ نمى‏گویند)! (14)

خداوند عذاب شدیدى براى آنان فراهم ساخته، چرا که اعمال بدى انجام مى‏دادند! (15)

آنها سوگندهاى خود را سپرى قرار دادند و مردم را از راه خدا بازداشتند; از این‏رو براى آنان عذاب خوارکننده‏اى است! (16)

هرگز اموال و اولادشان آنها را از عذاب الهى حفظ نمى‏کند; آنها اهل آتشند و جاودانه در آن مى‏مانند! (17)

(به خاطر بیاورید) روزى را که خداوند همه آنها را برمى‏انگیزد، آنها براى خدا نیز سوگند (دروغ) یاد مى‏کنند همان‏گونه که (امروز) براى شما یاد مى‏کنند; و گمان مى‏کنند کارى مى‏توانند انجام دهند; بدانید آنها دروغگویانند! (18)

شیطان بر آنان مسلط شده و یاد خدا را از خاطر آنها برده; آنان حزب شیطانند! بدانید حزب شیطان زیانکارانند! (19)

کسانى که با خدا و رسولش دشمنى مى‏کنند، آنها در زمره ذلیل‏ترین افرادند.! (20)

خداوند چنین مقرر داشته که من و رسولانم پیروز مى‏شویم; چرا که خداوند قوى و شکست‏ناپذیر است! (21)

هیچ قومى را که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارند نمى‏یابى که با دشمنان خدا و رسولش دوستى کنند، هر چند پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشاوندانشان باشند; آنان کسانى هستند که خدا ایمان را بر صفحه دلهایشان نوشته و با روحى از ناحیه خودش آنها را تقویت فرموده، و آنها را در باغهایى از بهشت وارد مى‏کند که نهرها از زیر (درختانش) جارى است، جاودانه در آن مى‏مانند; خدا از آنها خشنود است، و آنان نیز از خدا خشنودند; آنها «حزب الله س‏ذللّهاند; بدانید «حزب الله‏» پیروزان و رستگارانند. (22)

سورة الحدید 57

سورة الحدید 57
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

آنچه در آسمانها و زمین است براى خدا تسبیح مى‏گویند; و او عزیز و حکیم است. (1)

مالکیت (و حاکمیت) آسمانها و زمین از آن اوست; زنده مى‏کند و مى‏میراند; و او بر هر چیز توانا است! (2)

اول و آخر و پیدا و پنهان اوست; و او به هر چیز داناست. (3)

او کسى است که آسمانها و زمین را در شش روز ( شش دوران) آفرید; سپس بر تخت قدرت قرار گرفت (و به تدبیر جهان پرداخت); آنچه را در زمین فرو مى‏رود مى‏داند، و آنچه را از آن خارج مى‏شود و آنچه از آسمان نازل مى‏گردد و آنچه به آسمان بالا مى‏رود; و هر جا باشید او با شما است، و خداوند نسبت به آنچه انجام مى‏دهید بیناست! (4)

مالکیت آسمانها و زمین از آن اوست; و همه کارها به سوى او بازمى‏گردد. (5)

شب را در روز مى‏کند و روز را در شب; و او به آنچه در دل سینه‏ها وجود دارد داناست. (6)

به خدا و رسولش ایمان بیاورید و از آنچه شما را جانشین و نماینده (خود) در آن قرار داده انفاق کنید; (زیرا) کسانى که از شما ایمان بیاورند و انفاق کنند، اجر بزرگى دارند! (7)

چرا به خدا ایمان نیاورید در حالى که رسول (او) شما را مى‏خواند که به پروردگارتان ایمان بیاورید، و از شما پیمان گرفته است (پیمانى از طریق فطرت و خرد)، اگر آماده ایمان‏آوردنید. (8)

او کسى است که آیات روشنى بر بنده‏اش ( محمد) نازل مى‏کند تا شما را از تاریکیها به سوى نور برد; و خداوند نسبت به شما مهربان و رحیم است. (9)

چرا در راه خدا انفاق نکنید در حالى که میراث آسمانها و زمین همه از آن خداست (و کسى چیزى را با خود نمى‏برد)! کسانى که قبل از پیروزى انفاق کردند و جنگیدند (با کسانى که پس از پیروزى انفاق کردند) یکسان نیستند; آنها بلندمقامتر از کسانى هستند که بعد از فتح انفاق نمودند و جهاد کردند; و خداوند به هر دو وعده نیک داده; و خدا به آنچه انجام مى‏دهید آگاه است. (10)

کیست که به خدا وام نیکو دهد (و از اموالى که به او ارزانى داشته انفاق کند) تا خداوند آن را براى او چندین برابر کند؟ و براى او پاداش پرارزشى است! (11)

(این پاداش بزرگ) در روزى است که مردان و زنان باایمان را مى‏نگرى که نورشان پیش‏رو و در سمت راستشان بسرعت حرکت مى‏کند (و به آنها مى‏گویند:) بشارت باد بر شما امروز به باغهایى از بهشت که نهرها زیر (درختان) آن جارى است; جاودانه درآن خواهید ماند! و این همان رستگارى بزرگ است! (12)

روزى که مردان و زنان منافق به مؤمنان مى‏گویند: «نظرى به ما بیفکنید تا از نور شما پرتوى برگیریم!» به آنها گفته مى‏شود: «به پشت سر خود بازگردید و کسب نور کنید!» در این هنگام دیوارى میان آنها زده مى‏شود که درى دارد، درونش رحمت است و برونش عذاب! (13)

آنها را صدا مى‏زنند: «مگر ما با شما نبودیم؟!» مى‏گویند: «آرى، ولى شما خود را به هلاکت افکندید و انتظار (مرگ پیامبر را) کشیدید، و (در همه چیز) شک و تردید داشتید، و آرزوهاى دور و دراز شما را فریب داد تا فرمان خدا فرا رسید، و شیطان فریبکار شما را در برابر (فرمان) خداوند فریب داد! (14)

پس امروز نه از شما فدیه‏اى پذیرفته مى‏شود، و نه از کافران; و جایگاهتان آتش است و همان سرپرستتان مى‏باشد; و چه بد جایگاهى است! (15)

آیا وقت آن نرسیده است که دلهاى مؤمنان در برابر ذکر خدا و آنچه از حق نازل کرده است خاشع گردد؟! و مانند کسانى نباشند که در گذشته به آنها کتاب آسمانى داده شد، سپس زمانى طولانى بر آنها گذشت و قلبهایشان قساوت پیدا کرد; و بسیارى از آنها گنهکارند! (16)

بدانید خداوند زمین را بعد از مرگ آن زنده مى‏کند! ما آیات (خود) را براى شما بیان کردیم، شاید اندیشه کنید! (17)

مردان و زنان انفاق‏کننده، و آنها که (از این راه) به خدا «قرض الحسنه‏» دهند، (این قرض الحسنه) براى آنان مضاعف مى‏شود و پاداش پرارزشى دارند! (18)

کسانى که به خدا و رسولانش ایمان آوردند، آنها صدیقین و شهدا نزد پروردگارشانند; براى آنان است پاداش (اعمال)شان و نور (ایمان)شان; و کسانى که کافر شدند و آیات ما را تکذیب کردند، آنها دوزخیانند. (19)

بدانید زندگى دنیا تنها بازى و سرگرمى و تجمل پرستى و فخرفروشى در میان شما و افزون طلبى در اموال و فرزندان است، همانند بارانى که محصولش کشاورزان را در شگفتى فرو مى‏برد، سپس خشک مى‏شود بگونه‏اى که آن را زردرنگ مى‏بینى; سپس تبدیل به کاه مى‏شود! و در آخرت، عذاب شدید است یا مغفرت و رضاى الهى; و (به هر حال) زندگى دنیا چیزى جز متاع فریب نیست! (20)

به پیش تازید براى رسیدن به مغفرت پروردگارتان و بهشتى که پهنه آن مانند پهنه آسمان و زمین است و براى کسانى که به خدا و رسولانش ایمان آورده‏اند; آماده شده است، این فضل خداوند است که به هر کس بخواهد مى‏دهد; و خداوند صاحب فضل‏عظیم است! (21)

هیچ مصیبتى (ناخواسته) در زمین و نه در وجود شما روى نمى‏دهد مگر اینکه همه آنها قبل از آنکه زمین را بیافرینیم در لوح محفوظ ثبت است; و این امر براى خدا آسان است! (22)

این بخاطر آن است که براى آنچه از دست داده‏اید تاسف نخورید، و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشید; و خداوند هیچ متکبر فخرفروشى را دوست ندارد! (23)

همانها که بخل مى‏ورزند و مردم را به بخل دعوت مى‏کنند; و هر کس (از این فرمان) روى‏گردان شود، (به خود زیان مى‏رساند نه به خدا)، چرا که خداوند بى‏نیاز و شایسته ستایش است! (24)

ما رسولان خود را با دلایل روشن فرستادیم، و با آنها کتاب (آسمانى) و میزان (شناسایى حق از باطل و قوانین عادلانه) نازل کردیم تا مردم قیام به عدالت کنند; و آهن را نازل کردیم که در آن نیروى شدید و منافعى براى مردم است، تا خداوند بداند چه کسى او و رسولانش را یارى مى‏کند بى‏آنکه او را ببینند; خداوند قوى و شکست‏ناپذیر است! (25)

ما نوح و ابراهیم را فرستادیم، و در دودمان آن دو نبوت و کتاب قرار دادیم; بعضى از آنها هدایت یافته‏اند و بسیارى از آنها گنهکارند. (26)

سپس در پى آنان‏رسولان دیگر خود را فرستادیم، و بعد از آنان عیسى بن مریم را مبعوث کردیم و به او انجیل عطا کردیم، و در دل کسانى که از او پیروى کردند رافت و رحمت قرار دادیم; و رهبانیتى را که ابداع کرده بودند، ما بر آنان مقرر نداشته بودیم; گرچه هدفشان جلب خشنودى خدا بود، ولى حق آن را رعایت نکردند; از این‏رو ما به کسانى از آنها که ایمان آوردند پاداششان را دادیم; و بسیارى از آنها فاسقند! (27)

اى کسانى که ایمان آورده‏اید! تقواى الهى پیشه کنید و به رسولش ایمان بیاورید تا دو سهم از رحمتش به شما ببخشد و براى شما نورى قرار دهد که با آن (در میان مردم و در مسیر زندگى خود) راه بروید و گناهان شما را ببخشد; و خداوند غفور و رحیم است. (28)

تا اهل کتاب بدانند که قادر بر چیزى از فضل خدا نیستند، و تمام فضل (و رحمت) به دست اوست، به هر کس بخواهد آن را مى‏بخشد; و خداوند داراى فضل عظیم است! (29)

سورة الواقعة 56

سورة الواقعة 56
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

هنگامى که واقعه عظیم (قیامت) واقع شود، (1)

هیچ کس نمى‏تواند آن را انکار کند! (2)

(این واقعه) گروهى را پایین مى‏آورد و گروهى را بالا مى‏برد! (3)

در آن هنگام که زمین بشدت به لرزه درمى‏آید، (4)

و کوه‏ها در هم کوبیده مى‏شود، (5)

و بصورت غبار پراکنده درمى‏آید، (6)

و شما سه گروه خواهید بود! (7)

(نخست) سعادتمندان و خجستگان (هستند); چه سعادتمندان و خجستگانى! (8)

گروه دیگر شقاوتمندان و شومانند، چه شقاوتمندان و شومانى! (9)

و (سومین گروه) پیشگامان پیشگامند، (10)

آنها مقربانند! (11)

در باغهاى پرنعمت بهشت (جاى دارند)! (12)

گروه زیادى (از آنها) از امتهاى نخستینند، (13)

و اندکى از امت آخرین! (14)

آنها ( مقربان) بر تختهایى که صف‏کشیده و به هم پیوسته است قراردارند، (15)

در حالى که بر آن تکیه زده و رو به روى یکدیگرند! (16)

نوجوانانى جاودان (در شکوه و طراوت) پیوسته گرداگرد آنان مى‏گردند، (17)

با قدحها و کوزه‏ها و جامهایى از نهرهاى جارى بهشتى (و شراب طهور)! (18)

اما شرابى که از آن درد سر نمى‏گیرند و نه مست مى‏شوند! (19)

و میوه‏هایى از هر نوع که انتخاب کنند، (20)

و گوشت پرنده از هر نوع که مایل باشند! (21)

و همسرانى از حور العین دارند، (22)

همچون مروارید در صدف پنهان! (23)

اینها پاداشى است در برابر اعمالى که انجام مى‏دادند! (24)

در آن (باغهاى بهشتى) نه لغو و بیهوده‏اى مى‏شنوند نه سخنان گناه آلود; (25)

تنها چیزى که مى‏شنوند «سلام‏» است «سلام‏»! (26)

و اصحاب یمین و خجستگان، چه اصحاب یمین و خجستگانى! (27)

آنها در سایه درختان «سدر» بى‏خار قرار دارند، (28)

و در سایه درخت «طلح‏» پربرگ ( درختى خوشرنگ و خوشبو)، (29)

و سایه کشیده و گسترده، (30)

و در کنار آبشارها، (31)

و میوه‏هاى فراوان، (32)

که هرگز قطع و ممنوع نمى‏شود، (33)

و همسرانى بلندمرتبه! (34)

ما آنها را آفرینش نوینى بخشیدیم، (35)

و همه را دوشیزه قرار دادیم، (36)

زنانى که تنها به همسرشان عشق مى‏ورزند و خوش زبان و فصیح و هم سن و سالند! (37)

اینها همه براى اصحاب یمین است، (38)

که گروهى از امتهاى نخستینند،(39)

و گروهى از امتهاى آخرین! (40)

و اصحاب شمال، چه اصحاب شمالى (که نامه اعمالشان به نشانه جرمشان به دست چپ آنها داده مى‏شود)! (41)

آنها در میان بادهاى کشنده و آب سوزان قرار دارند، (42)

و در سایه دودهاى متراکم و آتشزا! (43)

سایه‏اى که نه خنک است و نه آرامبخش! (44)

آنها پیش از این (در عالم دنیا) مست و مغرور نعمت بودند، (45)

و بر گناهان بزرگ اصرار مى‏ورزیدند، (46)

و مى‏گفتند: «هنگامى که ما مردیم و خاک و استخوان شدیم، آیا برانگیخته خواهیم شد؟! (47)

یا نیاکان نخستین ما (برانگیخته مى‏شوند)؟!» (48)

بگو: «اولین و آخرین، (49)

همگى در موعد روز معینى گردآورى مى‏شوند، (50)

سپس شما اى گمراهان تکذیب‏کننده! (51)

قطعا از درخت زقوم مى‏خورید، (52)

و شکمها را از آن پر مى‏کنید، (53)

و روى آن از آب سوزان مى‏نوشید، (54)

و همچون شتران مبتلا به بیمارى عطش، از آن مى‏آشامید! (55)

این است وسیله پذیرایى از آنها در قیامت! (56)

»ما شما را آفریدیم; پس چرا (آفرینش مجدد را) تصدیق نمى‏کنید؟! (57)

آیا از نطفه‏اى که در رحم مى‏ریزید آگاهید؟! (58)

آیا شما آن را (در دوران جنینى) آفرینش (پى در پى) مى‏دهید یا ما آفریدگاریم؟! (59)

ما در میان شما مرگ را مقدر ساختیم; و هرگز کسى بر ما پیشى نمى‏گیرد! (60)

تا گروهى را به جاى گروه دیگرى بیاوریم و شما را در جهانى که نمى‏دانید آفرینش تازه‏اى بخشیم! (61)

شما عالم نخستین را دانستید; چگونه متذکر نمى‏شوید (که جهانى بعد از آن است)؟! (62)

آیا هیچ درباره آنچه کشت مى‏کنید اندیشیده‏اید؟! (63)

آیا شما آن را مى‏رویانید یا ما مى‏رویانیم؟! (64)

هرگاه بخواهیم آن را مبدل به کاه در هم کوبیده مى‏کنیم که تعجب کنید! (65)

(بگونه‏اى که بگویید:) براستى ما زیان کرده‏ایم، (66)

بلکه ما بکلى محرومیم! (67)

آیا به آبى که مى‏نوشید اندیشیده‏اید؟! (68)

آیا شما آن را از ابر نازل کرده‏اید یا ما نازل مى‏کنیم؟! (69)

هرگاه بخواهیم، این آب گوارا را تلخ و شور قرار مى‏دهیم; پس چرا شکر نمى‏کنید؟! (70)

آیا درباره آتشى که مى‏افروزید فکر کرده‏اید؟! (71)

آیا شما درخت آن را آفریده‏اید یا ما آفریده‏ایم؟! (72)

ما آن را وسیله یادآورى (براى همگان)و وسیله زندگى براى مسافران قرار داده‏ایم! (73)

حال که چنین است به نام پروردگار بزرگت تسبیح کن (و او را پاک و منزه بشمار)! (74)

سوگند به جایگاه ستارگان (و محل طلوع و غروب آنها)! (75)

و این سوگندى است بسیار بزرگ، اگر بدانید! (76)

که آن، قرآن کریمى است، (77)

که در کتاب محفوظى جاى دارد، (78)

و جز پاکان نمى‏توانند به آن دست زنند ( دست یابند). (79)

آن از سوى پروردگار عالمیان نازل شده; (80)

آیا این سخن را ( این قرآن را با اوصافى که گفته شد) سست و کوچک مى‏شمرید، (81)

و به جاى شکر روزیهایى که به شما داده شده آن را تکذیب مى‏کنید؟! (82)

پس چرا هنگامى که جان به گلوگاه مى‏رسد (توانایى بازگرداندن آن را ندارید)؟! (83)

و شما در این حال نظاره مى‏کنید (و کارى از دستتان ساخته نیست); (84)

و ما از شما به او نزدیکتریم ولى نمى‏بینید! (85)

اگر هرگز در برابر اعمالتان جزا داده نمى‏شوید، (86)

پس آن (روح) را بازگردانید اگر راست مى‏گویید! (87)

پس اگر او از مقربان باشد، (88)

در روح و ریحان و بهشت پرنعمت است! (89)

اما اگر از اصحاب یمین باشد، (90)

(به او گفته مى‏شود:) سلام بر تو از سوى دوستانت که از اصحاب یمینند! (91)

اما اگر او از تکذیب‏کنندگان گمراه باشد، (92)

با آب جوشان دوزخ از او پذیرایى مى‏شوید! (93)

و سرنوشت او ورود در آتش جهنم است، (94)

این مطلب حق و یقین است! (95)

پس به نام پروردگار بزرگت تسبیح کن (و او را منزه بشمار)! (96)

سورة الرحمن 55

سورة الرحمن 55
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

خداوند رحمان، (1)

قرآن را تعلیم فرمود، (2)

انسان را آفرید، (3)

و به او «بیان‏» را آموخت. (4)

خورشید و ماه با حساب منظمى مى‏گردند، (5)

و گیاه و درخت براى او سجده مى‏کنند! (6)

و آسمان را برافراشت، و میزان و قانون (در آن) گذاشت، (7)

تا در میزان طغیان نکنید (و از مسیر عدالت منحرف نشوید)، (8)

و وزن را بر اساس عدل برپا دارید و میزان را کم نگذارید! (9)

زمین را براى خلایق آفرید، (10)

که در آن میوه‏ها و نخلهاى پرشکوفه است، (11)

و دانه‏هایى که همراه با ساقه و برگى است که بصورت کاه درمى‏آید، و گیاهان خوشبو! (12)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را تکذیب مى‏کنید (شما اى گروه جن و انس)؟! (13)

انسان را از گل خشکیده‏اى همچون سفال آفرید، (14)

و جن را از شعله‏هاى مختلط و متحرک آتش خلق کرد! (15)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (16)

او پروردگار دو مشرق و پروردگار دو مغرب است! (17)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (18)

دو دریاى مختلف (شور و شیرین، گرم و سرد) را در کنار هم قرار داد، در حالى که با هم تماس دارند; (19)

در میان آن دو برزخى است که یکى بر دیگرى غلبه نمى‏کند (و به هم نمى‏آمیزند)! (20)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (21)

از آن دو، لؤلؤ و مرجان خارج مى‏شود. (22)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (23)

و براى اوست کشتیهاى ساخته شده که در دریا به حرکت درمى‏آیند و همچون کوهى هستند! (24)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (25)

همه کسانى که روى آن ( زمین) هستند فانى مى‏شوند، (26)

و تنها ذات ذوالجلال و گرامى پروردگارت باقى مى‏ماند! (27)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (28)

تمام کسانى که در آسمانها و زمین هستند از او تقاضا مى‏کنند، و او هر روز در شان و کارى است! (29)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (30)

بزودى به حساب شما مى‏پردازیم اى دو گروه انس و جن! (31)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (32)

اى گروه جن و انس! اگر مى‏توانید از مرزهاى آسمانها و زمین بگذرید، پس بگذرید، ولى هرگز نمى‏توانید، مگر با نیرویى (فوق العاده)! (33)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (34)

شعله‏هایى از آتش بى‏دود، و دودهایى متراکم بر شما فرستاده مى‏شود; و نمى‏توانید از کسى یارى بطلبید! (35)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (36)

در آن هنگام که آسمان شکافته شود و همچون روغن مذاب گلگون گردد (حوادث هولناکى رخ مى‏دهد که تاب تحمل آن را نخواهید داشت)! (37)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (38)

در آن روز هیچ کس از انس و جن از گناهش سؤال نمى‏شود (و همه چیز روشن است)! (39)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (40)

مجرمان از چهره‏هایشان شناخته مى‏شوند; و آنگاه آنها را از موهاى پیش سر، و پاهایشان مى‏گیرند (و به دوزخ مى‏افکنند)! (41)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (42)

این همان دوزخى است که مجرمان آن را انکار مى‏کردند! (43)

امروز در میان آن و آب سوزان در رفت و آمدند! (44)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (45)

و براى کسى که از مقام پروردگارش بترسد، دو باغ بهشتى است! (46)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (47)

(آن دو باغ بهشتى) داراى انواع نعمتها و درختان پرطراوت است! (48)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (49)

در آنها دو چشمه همیشه جارى است! (50)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (51)

در آن دو، از هر میوه‏اى دو نوع وجود دارد (هر یک از دیگرى بهتر)! (52)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (53)

این در حالى است که آنها بر فرشهایى تکیه کرده‏اند با آسترهائى از دیبا و ابریشم، و میوه‏هاى رسیده آن دو باغ بهشتى در دسترس است! (54)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (55)

در آن باغهاى بهشتى زنانى هستند که جز به همسران خود عشق نمى‏ورزند; و هیچ انس و جن پیش از اینها با آنان تماس نگرفته است. (56)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (57)

آنها همچون یاقوت و مرجانند! (58)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (59)

آیا جزاى نیکى جز نیکى است؟! (60)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (61)

و پایین تر از آنها، دو باغ بهشتى دیگر است. (62)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (63)

هر دو خرم و سرسبزند! (64)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (65)

در آنها دو چشمه جوشنده است! (66)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (67)

در آنها میوه‏هاى فراوان و درخت خرما و انار است! (68)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (69)

و در آن باغهاى بهشتى زنانى نیکو خلق و زیبایند! (70)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (71)

حوریانى که در خیمه‏هاى بهشتى مستورند! (72)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (73)

هیچ انس و جن پیش از ایشان با آنها تماس نگرفته (و دوشیزه‏اند)! (74)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (75)

این در حالى است که بهشتیان بر تختهایى تکیه زده‏اند که با بهترین و زیباترین پارچه‏هاى سبزرنگ پوشانده شده است. (76)

پس کدامین نعمتهاى پروردگارتان را انکار مى‏کنید؟! (77)

پربرکت و زوال‏ناپذیر است نام پروردگار صاحب جلال و بزرگوار تو! (78)

سورة القمر 54

سورة القمر 54
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

قیامت نزدیک شد و ماه از هم شکافت! (1)

و هرگاه نشانه و معجزه‏اى را ببینند روى گردانده، مى‏گویند: «این سحرى مستمر است‏»! (2)

آنها (آیات خدا را) تکذیب کردند و از هواى نفسشان پیروى نمودند; و هر امرى قرارگاهى دارد! (3)

به اندازه کافى براى بازداشتن از بدیها اخبار (انبیا و امتهاى پیشین) به آنان رسیده است! (4)

این آیات، حکمت بالغه الهى است; اما انذارها (براى افراد لجوج) فایده نمى‏دهد! (5)

بنابر این از آنها روى بگردان، و روزى را به یاد آور که دعوت کننده الهى مردم را به امر وحشتناکى دعوت مى‏کند (دعوت به حساب اعمال)! (6)

آنان در حالى که چشمهایشان از شدت وحشت به زیر افتاده، همچون ملخهاى پراکنده از قبرها خارج مى‏شوند، (7)

در حالى که (بر اثر وحشت و اضطراب) بسوى این دعوت کننده گردن مى‏کشند; کافران مى‏گویند: «امروز روز سخت و دردناکى است!» (8)

پیش از آنها قوم نوح تکذیب کردند، (آرى) بنده ما (نوح) را تکذیب کرده و گفتند: «او دیوانه است!» و (با انواع آزارها از ادامه رسالتش) بازداشته شد. (9)

او به درگاه پروردگار عرضه داشت:«من مغلوب (این قوم طغیانگر) شده‏ام، انتقام مرا از آنها بگیر!» (10)

در این هنگام درهاى آسمان را با آبى فراوان و پى‏درپى گشودیم; (11)

و زمین را شکافتیم و چشمه‏هاى زیادى بیرون فرستادیم; و این دو آب به اندازه مقدر با هم درآمیختند (و دریاى وحشتناکى شد)! (12)

و او را بر مرکبى از الواح و میخهایى ساخته شده سوار کردیم; (13)

مرکبى که زیر نظر ما حرکت مى‏کرد! این کیفرى بود براى کسانى که (به او) کافر شده بودند! (14)

ما این ماجرا را بعنوان نشانه‏اى در میان امتها باقى گذاردیم; آیا کسى هست که پند گیرد؟! (15)

(اکنون بنگرید) عذاب و انذارهاى من چگونه بود! (16)

ما قرآن را براى تذکر آسان ساختیم; آیا کسى هست که متذکر شود؟! (17)

قوم عاد (نیز پیامبر خود را) تکذیب کردند; پس (ببینید) عذاب و انذارهاى من چگونه بود! (18)

ما تندباد وحشتناک و سردى را در یک روز شوم مستمر بر آنان فرستادیم... (19)

که مردم را همچون تنه‏هاى نخل ریشه‏کن شده از جا برمى‏کند! (20)

پس (ببینید) عذاب و انذارهاى من چگونه بود! (21)

ما قرآن را براى تذکر آسان ساختیم; آیا کسى هست که متذکر شود! (22)

طایفه ثمود (نیز) انذارهاى الهى را تکذیب کردند، (23)

و گفتند: «آیا ما از بشرى از جنس خود پیروى کنیم؟! اگر چنین کنیم در گمراهى و جنون خواهیم بود! (24)

آیا از میان ما تنها بر او وحى نازل شده؟! نه، او آدم بسیار دروغگوى هوسبازى است! (25)

ولى فردا مى‏فهمند چه کسى دروغگوى هوسباز است! (26)

ما «ناقه‏» را براى آزمایش آنها مى‏فرستیم; در انتظار پایان کار آنان باش و صبر کن! (27)

و به آنها خبر ده که آب (قریه) باید در میانشان تقسیم شود، (یک روز سهم ناقه، و یک روز براى آنها) و هر یک در نوبت خود باید حاضر شوند! (28)

آنها یکى از یاران خود را صدا زدند، او به سراغ این کار آمد و (ناقه را)پى کرد! (29)

پس (بنگرید) عذاب و انذارهاى من چگونه بود! (30)

ما فقط یک صیحه ( صاعقه عظیم) بر آنها فرستادیم و بدنبال آن همگى بصورت گیاه خشکى درآمدند که صاحب چهارپایان (در آغل) جمع‏آورى مى‏کند! (31)

ما قرآن را براى یادآورى آسان ساختیم; آیا کسى هست که متذکر شود؟! (32)

قوم لوط انذارها(ى پى‏درپى پیامبرشان) را تکذیب کردند; (33)

ما بر آنها تندبادى که ریگها را به حرکت درمى‏آورد فرستادیم (و همه را هلاک کردیم)، جز خاندان لوط را که سحرگاهان نجاتشان دادیم! (34)

این نعمتى بود از ناحیه ما; این گونه هر کسى را که شکر کند پاداش مى‏دهیم! (35)

او آنها را از مجازات ما بیم داد، ولى بر آنها اصرار بر مجادله و القاى شک داشتند! (36)

آنها از لوط خواستند میهمانانش را در اختیارشان بگذارد; ولى ما چشمانشان را نابینا و محو کردیم (و گفتیم:) بچشید عذاب و انذارهاى مرا! (37)

سرانجام صبحگاهان و در اول روز عذابى پایدار و ثابت به سراغشان آمد! (38)

(و گفتیم:) پس بچشید عذاب و انذارهاى مرا! (39)

ما قرآن را براى یادآورى آسان ساختیم; آیا کسى هست که متذکر شود؟! (40)

و (همچنین) انذارها و هشدارها (یکى پس از دیگرى) به سراغ آل فرعون آمد، (41)

اما آنها همه آیات ما را تکذیب کردند، و ما آنها را گرفتیم و مجازات کردیم، گرفتن شخصى قدرتمند و توانا! (42)

آیا کفار شما بهتر از آنانند یا براى شما امان‏نامه‏اى در کتب آسمانى نازل شده است؟! (43)

یا مى‏گویند: «ما جماعتى متحد و نیرومند و پیروزیم‏»؟! (44)

(ولى بدانند) که بزودى جمعشان شکست مى‏خورد و پا به فرارمى‏گذارند! (45)

(علاوه بر این) رستاخیز موعد آنهاست، و مجازات قیامت هولناکتر و تلختر است! (46)

مجرمان در گمراهى و شعله‏هاى آتشند، (47)

در آن روز که در آتش دوزخ به صورتشان کشیده مى‏شوند (و به آنها گفته مى‏شود:) بچشید آتش دوزخ را! (48)

البته ما هر چیز را به اندازه آفریدیم! (49)

و فرمان ما یک امر بیش نیست، همچون یک چشم بر هم زدن! (50)

ما کسانى را که در گذشته شبیه شما بودند هلاک کردیم; آیا کسى هست که پند گیرد؟! (51)

و هر کارى را انجام دادند در نامه‏هاى اعمالشان ثبت است، (52)

و هر کار کوچک و بزرگى نوشته شده است. (53)

یقینا پرهیزگاران در باغها و نهرهاى بهشتى جاى دارند، (54)

در جایگاه صدق نزد خداوند مالک مقتدر! (55)