سورة النحل 16
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر
فرمان خدا (براى مجازات مشرکان و مجرمان،) فرا رسیده است; براى آن عجله نکنید! منزه و برتر است خداوند از آنچه همتاى او قرارمىدهند! (1)
فرشتگان را با روح (الهى) بفرمانش بر هر کس از بندگانش بخواهد نازل مىکند; (و به آنها دستور مىدهد) که مردم را انذار کنید; (و بگویید:) معبودى جز من نیست; از (مخالفت دستور) من، بپرهیزید! (2)
آسمانها و زمین را بحق آفرید; او برتر است از اینکه همتایى براى او قرار مىدهند! (3)
انسان را از نطفه بىارزشى آفرید; و سرانجام (او موجودى فصیح، و) مدافع آشکار از خویشتن گردید! (4)
و چهارپایان را آفرید; در حالى که در آنها، براى شما وسیله پوشش، و منافع دیگرى است; و از گوشت آنها مىخورید! (5)
و در آنها براى شما زینت و شکوه است به هنگامى که آنها را به استراحتگاهشان بازمىگردانید، و هنگامى که (صبحگاهان) به صحرا مىفرستید! (6)
آنها بارهاى سنگین شما را به شهرى حمل مىکنند که جز با مشقت زیاد، به آن نمىرسیدید; پروردگارتان رؤوف و رحیم است (که این وسایل حیات را در اختیارتان قرار داده)! (7)
همچنین اسبها و استرهاو الاغها را آفرید; تا بر آنها سوار شوید و زینت شما باشد، و چیزهایى مىآفریند که نمىدانید. (8)
و بر خداست که راه راست را (به بندگان) نشان دهد; اما بعضى از راهها بیراهه است! و اگر خدا بخواهد، همه شما را (به اجبار) هدایت مىکند (;ولى اجبار سودى ندارد). (9)
او کسى است که از آسمان، آبى فرستاد، که نوشیدن شما از آن است; و (همچنین) گیاهان و درختانى که حیوانات خود را در آن به چرا مىبرید، نیز از آن است. (10)
خداوند با آن (آب باران)، براى شما زراعت و زیتون و نخل و انگور، و از همه میوهها مىرویاند; مسلما در این، نشانه روشنى براى اندیشمندان است. (11)
او شب و روز و خورشید و ماه را مسخر شما ساخت; و ستارگان نیز به فرمان او مسخر شمایند; در این، نشانههایى است (از عظمت خدا،) براى گروهى که عقل خود را به کار مىگیرند! (12)
(علاوه بر این،) مخلوقاتى را که در زمین به رنگهاى گوناگون آفریده نیز مسخر (فرمان شما) ساخت; در این، نشانه روشنى است براى گروهى که متذکر مىشوند! (13)
او کسى است که دریا را مسخر (شما) ساخت تا از آن، گوشت تازه بخورید; و زیورى براى پوشیدن (مانند مروارید) از آن استخراج کنید; و کشتیها را مىبینى که سینه دریا را مىشکافند تا شما (به تجارت پردازید و) از فضل خدا بهره گیرید; شاید شکر نعمتهاى او را بجا آورید! (14)
و در زمین، کوههاى ثابت و محکمى افکند تا لرزش آن را نسبت به شما بگیرد; و نهرها و راههایى ایجاد کرد، تا هدایت شوید. (15)
و (نیز) علاماتى قرار داد; و (شب هنگام) به وسیله ستارگان هدایت مىشوند. (16)
آیا کسى که (این گونه مخلوقات را) مىآفریند، همچون کسى است که نمىآفریند؟! آیا متذکر نمىشوید؟! (17)
و اگر نعمتهاى خدا را بشمارید، هرگز نمىتوانید آنها را احصا کنید; خداوند بخشنده و مهربان است! (18)
خداوند آنچه را پنهان مىدارید و آنچه را آشکار مىسازید، مىداند. (19)
معبودهایى را که غیر از خدا مىخوانند، چیزى را خلق نمىکنند; بلکه خودشان هم مخلوقند! (20)
آنها مردگانى هستند که هرگز استعداد حیات ندارند; و نمىدانند (عبادتکنندگانشان) در چه زمانى محشور مىشوند! (21)
معبود شما خداوند یگانه است; اما کسانى که به آخرت ایمان نمىآورند، دلهایشان (حق را) انکار مىکند و مستکبرند. (22)
قطعا خداوند از آنچه پنهان مىدارند و آنچه آشکار مىسازند با خبر است; او مستکبران را دوست نمىدارد! (23)
و هنگامى که به آنها گفته شود: «پروردگار شما چه نازل کرده است؟» مىگویند: «اینها (وحى الهى نیست;) همان افسانههاى دروغین پیشینیان است!» (24)
آنها باید روز قیامت، (هم) بار گناهان خود را بطور کامل بر دوش کشند; و هم سهمى از گناهان کسانى که بخاطر جهل، گمراهشان مىسازند! بدانید آنها بار سنگین بدى بر دوش مىکشند! (25)
کسانى که قبل از ایشان بودند (نیز) از این توطئهها داشتند; ولى خداوند به سراغ شالوده (زندگى) آنها رفت; و آن را از اساس ویران کرد; و سقف از بالا بر سرشان فرو ریخت; و عذاب (الهى) از آن جایى که نمىدانستند به سراغشان آمد! (26)
سپس روز قیامت خدا آنها را رسوا مىسازد; و مىگوید: «شریکانى که شما براى من ساختید، و بخاطر آنها با دیگران دشمنى مىکردید، کجا هستید؟!» (در این هنگام،) کسانى که به آنها علم داده شده مىگویند: «رسوایى و بدبختى، امروز بر کافران است!» (27)
همانها که فرشتگان (مرگ) روحشان را مىگیرند در حالى که به خود ظلم کرده بودند! در این موقع آنها تسلیم مىشوند (و بدروغ مىگویند:) ما کار بدى انجام نمىدادیم! آرى، خداوند به آنچه انجام مىدادید عالم است! (28)
(به آنها گفته مىشود:) اکنون از درهاى جهنم وارد شوید در حالى که جاودانه در آن خواهید بود! چه جاى بدى است جایگاه مستکبران! (29)
(ولى هنگامى که) به پرهیزگاران گفته مىشد: «پروردگار شما چه چیز نازل کرده است؟» مىگفتند: «خیر (و سعادت)» (آرى،) براى کسانى که نیکى کردند، در این دنیا نیکى است; و سراى آخرت از آن هم بهتر است; و چه خوب است سراى پرهیزگاران! (30)
باغهایى از بهشت جاویدان است که همگى وارد آن مىشوند; نهرها از زیر درختانش مىگذرد; هر چه بخواهند در آنجا هست; خداوند پرهیزگاران را چنین پاداش مىدهد! (31)
همانها که فرشتگان (مرگ) روحشان را مىگیرند در حالى که پاک و پاکیزهاند; به آنها مىگویند: «سلام بر شما! وارد بهشت شوید به خاطر اعمالى که انجام مىدادید!» (32)
آیا آنها انتظارى جز این دارند که فرشتگان (قبض ارواح) به سراغشان بیایند، یا فرمان پروردگارت (براى مجازاتشان) فرا رسد (آنگاه توبه کنند؟! ولى توبه آنها در آن زمان بى اثر است! آرى،) کسانى که پیش از ایشان بودند نیز چنین کردند! خداوند به آنها ستم نکرد; ولى آنان به خویشتن ستم مىنمودند! (33)
و سرانجام بدیهاى اعمالشان به آنها رسید; و آنچه را (از وعدههاى عذاب) استهزا مىکردند، بر آنان وارد شد. (34)
مشرکان گفتند: «اگر خدا مىخواست، نه ما و نه پدران ما، غیر او را پرستش نمىکردیم; و چیزى را بدون اجازه او حرام نمىساختیم!» (آرى،) کسانى که پیش از ایشان بودند نیز همین کارها را انجام دادند; ولى آیا پیامبران وظیفهاى جز ابلاغ آشکار دارند؟! (35)
ما در هر امتى رسولى برانگیختیم که: «خداى یکتا را بپرستید; و از طاغوت اجتناب کنید!» خداوند گروهى را هدایت کرد; و گروهى ضلالت و گمراهى دامانشان را گرفت; پس در روى زمین بگردید و ببینید عاقبت تکذیبکنندگان چگونه بود! (36)
هر قدر بر هدایت آنها حریص باشى، (سودى ندارد; چرا) که خداوند کسى را که گمراه ساخت، هدایت نمىکند; و آنها یاورانى نخواهند داشت! (37)
آنها سوگندهاى شدید به خدا یاد کردند که: «هرگز خداوند کسى را که مىمیرد، برنمىانگیزد! سذللّه آرى، این وعده قطعى خداست (که همه مردگان را براى جزا بازمىگرداند); ولى بیشتر مردم نمىدانند! (38)
هدف این است که آنچه را در آن اختلاف داشتند، براى آنها روشن سازد; و کسانى که منکر شدند، بدانند دروغ مىگفتند! (39)
(رستاخیز مردگان براى ما مشکل نیست; زیرا) وقتى چیزى را اراده مىکنیم، فقط به آن مىگوییم: «موجود باش!» بلافاصله موجود مىشود. (40)
آنها که پس از ستم دیدن در راه خدا، هجرت کردند، در این دنیا جایگاه (و مقام) خوبى به آنها مىدهیم; و پاداش آخرت، از آن هم بزرگتر است اگر مىدانستند! (41)
آنها کسانى هستند که صبر و استقامت پیشه کردند، و تنها بر پروردگارشان توکل مىکنند. (42)
و پیش از تو، جز مردانى که به آنها وحى مىکردیم، نفرستادیم! اگر نمىدانید، از آگاهان بپرسید (تا تعجب نکنید از اینکه پیامبر اسلام از میان همین مردان برانگیخته شده است)! (43)
(از آنها بپرسید که) از دلایل روشن و کتب (پیامبران پیشین آگاهند!) و ما این ذکر ( قرآن) را بر تو نازل کردیم، تا آنچه به سوى مردم نازل شده است براى آنها روشن سازى; و شاید اندیشه کنند! (44)
آیا توطئهگران از این ایمن گشتند که ممکن است خدا آنها را در زمین فروبرد، و یا مجازات (الهى)، از آن جا که انتظارش را ندارند، به سراغشان آید؟!... (45)
یا به هنگامى (که براى کسب مال و ثروت افزونتر) در رفت و آمدند، دامانشان را بگیرد در حالى که قادر به فرار نیستند؟!... (46)
یا بطور تدریجى، با هشدارهاى خوفانگیز آنان را گرفتار سازد؟! چرا که پروردگار شما، رؤوف و رحیم است. (47)
آیا آنها مخلوقات خدا را ندیدند که سایههایشان از راست و چپ حرکت دارند، و با خضوع براى خدا سجده مىکنند؟! (48)
(نه تنها سایهها، بلکه) تمام آنچه در آسمانها و زمین از جنبندگان وجود دارد، و همچنین فرشتگان، براى خدا سجده مىکنند و تکبر نمىورزند. (49)
آنها (تنها) از (مخالفت) پروردگارشان، که حاکم بر آنهاست، مىترسند; و آنچه را ماموریت دارند انجام مىدهند. (50)
خداوند فرمان داده: «دو معبود (براى خود) انتخاب نکنید; معبود (شما) همان خداى یگانه است; تنها از (کیفر) من بترسید!» (51)
آنچه در آسمانها و زمین است، از آن اوست; و دین خالص (نیز) همواره از آن او مىباشد; آیا از غیر او مىترسید؟! (52)
آنچه از نعمتها دارید، همه از سوى خداست! و هنگامى که ناراحتى به شما رسد، فقط او را مىخوانید! (53)
(اما) هنگامى که ناراحتى و رنج را از شما برطرف مىسازد، ناگاه گروهى از شما براى پروردگارشان همتا قائل مىشوند. (54)
(بگذار) تا نعمتهایى را که به آنها دادهایم کفران کنند! (اکنون) چند روزى (از متاع دنیا) بهره گیرید، اما بزودى خواهید دانست (سرانجام کارتان به کجا خواهد کشید)! (55)
آنان براى بتهایى که هیچ گونه سود و زیانى از آنها سراغ ندارند، سهمى از آنچه به آنان روزى دادهایم قرارمىدهند; به خدا سوگند، (در دادگاه قیامت،) از این افتراها که مىبندید، بازپرسى خواهید شد! (56)
آنها (در پندار خود،) براى خداوند دختران قرارمىدهند; -منزه است (از اینکه فرزندى داشته باشد)- ولى براى خودشان، آنچه را میل دارند قائل مىشوند... (57)
در حالى که هرگاه به یکى از آنها بشارت دهند دختر نصیب تو شده، صورتش (از فراب ناراحتى) سیاه مىشود; و به شدت خشمگین مىگردد;... (58)
بخاطر بشارت بدى که به او داده شده، از قوم و قبیله خود متوارى مىگردد; (و نمىداند) آیا او را با قبول ننگ نگهدارد، یا در خاک پنهانش کند؟! چه بد حکم مىکنند! (59)
براى آنها که به سراى آخرت ایمان ندارند، صفات زشت است; و براى خدا، صفات عالى است; و او قدرتمند و حکیم است. (60)
و اگر خداوند مردم را بخاطر ظلمشان مجازات مىکرد، جنبندهاى را بر پشت زمین باقى نمىگذارد; ولى آنها را تا زمان معینى به تاخیر مىاندازد. و هنگامى که اجلشان فرا رسد، نه ساعتى تاخیر مىکنند، و نه ساعتى پیشى مىگیرند. (61)
آنها براى خدا چیزهایى قرارمىدهند که خودشان از آن کراهت دارند ( فرزندان دختر); با این حال زبانشان به دروغ مىگوید سرانجام نیکى دارند! از این رو براى آنان آتش است; و آنها از پیشگامان (دوزخ)اند. (62)
به خدا سوگند، به سوى امتهاى پیش از تو پیامبرانى فرستادیم; اما شیطان اعمالشان را در نظرشان آراست; و امروز او ولى و سرپرستشان است; و مجازات دردناکى براى آنهاست! (63)
ما قرآن را بر تو نازل نکردیم مگر براى اینکه آنچه را در آن اختلاف دارند، براى آنها روشن کنى; و (این قرآن) مایه هدایت و رحمت است براى قومى که ایمان مىآورند! (64)
خداوند از آسمان، آبى فرستاد; و زمین را، پس از آنکه مرده بود، حیات بخشید! در این، نشانه روشنى است براى جمعیتى که گوش شنوا دارند! (65)
و در وجود چهارپایان، براى شما (درسهاى) عبرتى است: از درون شکم آنها، از میان غذاهاى هضمشده و خون، شیر خالص و گوارا به شما مىنوشانیم! (66)
و از میوههاى درختان نخل و انگور، مسکرات (ناپاک) و روزى خوب و پاکیزه مىگیرید; در این، نشانه روشنى است براى جمعیتى که اندیشه مىکنند! (67)
و پروردگار تو به زنبور عسل «وحى» (و الهام غریزى) نمود که: «از کوهها و درختان و داربستهایى که مردم مىسازند، خانههایى برگزین! (68)
سپس از تمام ثمرات (و شیره گلها) بخور و راههایى را که پروردگارت براى تو تعیین کرده است، براحتى بپیما! «از درون شکم آنها، نوشیدنى با رنگهاى مختلف خارج مىشود که در آن، شفا براى مردم است; به یقین در این امر، نشانه روشنى است براى جمعیتى که مىاندیشند. (69)
خداوند شما را آفرید; سپس شما را مىمیراند; بعضى از شما به نامطلوبترین سنین بالاى عمر مىرسند، تا بعد از علم و آگاهى، چیزى ندانند (و همه چیز را فراموش کنند); خداوند دانا و تواناست! (70)
خداوند بعضى از شما را بر بعضى دیگر از نظر روزى برترى داد (چرا که استعدادها و تلاشهایتان متفاوت است)! اما آنها که برترى داده شدهاند، حاضر نیستند از روزى خود به بردگانشان بدهند و همگى در آن مساوى گردند; آیا آنان نعمت خدا را انکار مىنمایند (که شکر او را ادا نمىکنند)؟! (71)
خداوند براى شما از جنس خودتان همسرانى قرار داد; و از همسرانتان براى شما فرزندان و نوههایى به وجود آورد; و از پاکیزهها به شما روزى داد; آیا به باطل ایمان مىآورند، و نعمت خدا را انکار مىکنند؟! (72)
آنها غیر از خدا، موجوداتى را مىپرستند که هیچ رزقى را براى آنان از آسمانها و زمین در اختیار ندارند; و توان این کار را نیز ندارند. (73)
پس، براى خدا امثال (و شبیهها) قائل نشوید! خدا مىداند، و شما نمىدانید. (74)
خداوند مثالى زده: برده مملوکى را که قادر بر هیچ چیز نیست; و انسان (با ایمانى) را که از جانب خود، رزقى نیکو به او بخشیدهایم، و او پنهان و آشکار از آنچه خدا به او داده، انفاق مىکند; آیا این دو نفر یکسانند؟! شکر مخصوص خداست، ولى اکثر آنها نمىدانند! (75)
خداوند مثالى (دیگر) زده است: دو نفر را، که یکى از آن دو، گنگ مادرزاد است; و قادر بر هیچ کارى نیست; و سربار صاحبش مىباشد; او را در پى هر کارى بفرستد، خوب انجام نمىدهد; آیا چنین انسانى، با کسى که امر به عدل و داد مىکند، و بر راهى راست قرار دارد، برابر است؟! (76)
غیب آسمانها و زمین، مخصوص خداست (و او همه را مىداند); و امر قیامت(بقدرى نزدیک و آسان است) درست همانند چشم برهم زدن، و یا از آن هم نزدیکتر; چرا که خدا بر هر چیزى تواناست! (77)
و خداوند شما را از شکم مادرانتان خارج نمود در حالى که هیچ چیز نمىدانستید; و براى شما، گوش و چشم و عقل قرار داد، تا شکر نعمت او را بجا آورید! (78)
آیا آنها به پرندگانى که بر فراز آسمانها نگهداشته شده، نظر نیفکندند؟ هیچ کس جز خدا آنها را نگاه نمىدارد; در این امر، نشانههایى (از عظمت و قدرت خدا) است براى کسانى که ایمان مىآورند! (79)
و خدا براى شما از خانههایتان محل سکونت (و آرامش) قرار داد; و از پوست چهارپایان نیز براى شما خانههایى قرار داد که روز کوچ کردن و روز اقامتتان، به آسانى مىتوانید آنها را جا به جا کنید; و از پشم و کرک و موى آنها، براى شما اثاث و متاع (و وسایل مختلف زندگى) تا زمان معینى قرار داد. (80)
و (نیز) خداوند از آنچه آفریده است سایههایى براى شما قرار داده; و از کوهها پناهگاههایى; و براى شما پیراهنهایى آفریده، که شما را از گرما (و سرما) حفظ مىکند; و پیراهنهایى که به هنگام جنگ، حافظ شماست; این گونه نعمتهایش را بر شما کامل مىکند، شاید تسلیم فرمان او شوید! (81)
(با این همه،) اگر روى برتابند، (نگران مباش;) تو فقط وظیفه ابلاغ آشکار دارى. (82)
آنها نعمت خدا را مىشناسند; سپس آن را انکار مىکنند; و اکثرشان کافرند! (83)
(به خاطر بیاورید) روزى را که از هر امتى گواهى بر آنان برمىانگیزیم; سپس به آنان که کفر ورزیدند، اجازه (سخن گفتن) داده نمىشود; (بلکه دست و پا و گوش و چشم، حتى پوست تن آنها گواهى مىدهند!) و (نیز) اجازه عذرخواهى و تقاضاى عفو به آنان نمىدهند! (84)
و هنگامى که ظالمان عذاب را ببینند، نه به آنها تخفیف داده مىشود، و نه مهلت! (85)
و هنگامى که مشرکان معبودهایى را که همتاى خدا قرار دادند مىبینند، مىگویند: «پروردگارا! اینها همتایانى هستند که ما به جاى تو، آنها را مىخواندیم! «در این هنگام، معبودان به آنها مىگویند: «شما دروغگو هستید! (شما هواى نفس خود را پرستش مىکردید!)» (86)
و در آن روز، همگى (ناگزیر) در پیشگاه خدا تسلیم مىشوند; و تمام آنچه را (نسبت به خدا) دروغ مىبستند، گم و نابود مىشود! (87)
کسانى که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند، بخاطر فسادى که مىکردند، عذابى بر عذابشان مىافزاییم! (88)
(به یاد آورید) روزى را که از هر امتى، گواهى از خودشان بر آنها برمىانگیزیم; و تو را گواه بر آنان قرارمىدهیم! و ما این کتاب را بر تو نازل کردیم که بیانگر همه چیز، و مایه هدایت و رحمت و بشارت براى مسلمانان است! (89)
خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان مىدهد; و از فحشا و منکر و ستم، نهى مىکند; خداوند به شما اندرز مىدهد، شاید متذکر شوید! (90)
و هنگامى که با خدا عهد بستید، به عهد او وفا کنید! و سوگندها را بعد از محکم ساختن نشکنید، در حالى که خدا را کفیل و ضامن بر (سوگند) خود قرار دادهاید، به یقین خداوند از آنچه انجام مىدهید، آگاه است! (91)
همانند آن زن (سبک مغز) نباشید که پشمهاى تابیده خود را، پس از استحکام،وامىتابید! در حالى که (سوگند و پیمان) خود را وسیله خیانت و فساد قرار مىدهید; بخاطر اینکه گروهى، جمعیتشان از گروه دیگر بیشتر است (و کثرت دشمن را بهانهاى براى شکستن بیعت با پیامبر مىشمرید)! خدا فقط شما را با این وسیله آزمایش مىکند; و به یقین روز قیامت، آنچه را در آن اختلاف داشتید، براى شما روشن مىسازد! (92)
و اگر خدا مىخواست، همه شما را امت واحدى قرارمىداد; (و همه را به اجبار وادار به ایمان مىکرد; اما ایمان اجبارى فایدهاى ندارد!) ولى خدا هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) گمراه، و هر کس را بخواهد (و لایق بداند) هدایت مىکند! (به گروهى توفیق هدایت داده، و از گروهى سلب مىکند!) و یقینا شما از آنچه انجام مىدادید، بازپرسى خواهید شد! (93)
سوگندهایتان را وسیله تقلب و خیانت در میان خود قرار ندهید، مبادا گامى بعد از ثابتگشتن (بر ایمان) متزلزل شود; و به خاطر بازداشتن (مردم) از راه خدا، آثار سوء آن را بچشید! و براى شما، عذاب عظیمى خواهد بود! (94)
و (هرگز) پیمان الهى را با بهاى کمى مبادله نکنید (و هر بهایى در برابر آن ناچیز است!) آنچه نزد خداست، براى شما بهتر است اگر مىدانستید. (95)
آنچه نزد شماست فانى مىشود; اما آنچه نزد خداست باقى است; و به کسانى که صبر و استقامت پیشه کنند، مطابق بهترین اعمالى که انجام مىدادند پاداش خواهیم داد. (96)
هر کس کار شایستهاى انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، در حالى که مؤمن است، او را به حیاتى پاک زنده مىداریم; و پاداش آنها را به بهترین اعمالى که انجام مىدادند، خواهیم داد. (97)
هنگامى که قرآن مىخوانى، از شر شیطان مطرود، به خدا پناه بر! (98)
چرا که او، بر کسانى که ایمان دارند و بر پروردگارشان توکل مىکنند، تسلطى ندارد. (99)
تسلط او تنها بر کسانى است که او را به سرپرستى خود برگزیدهاند، و آنها که نسبت به او ( خدا) شرک مىورزند (و فرمان شیطان را به جاى فرمان خدا، گردن مىنهند) (100)
و هنگامى که آیهاى را به آیه دیگر مبدل کنیم ( حکمى را نسخ نماییم) -و خدا بهتر مىداند چه حکمى را نازل کند- آنها مىگویند: «تو افترا مىبندى!» اما بیشترشان (حقیقت را) نمىدانند! (101)
بگو، روح القدس آن را از جانب پروردگارت بحق نازل کرده، تا افراد باایمان را ثابتقدم گرداند; و هدایت و بشارتى است براى عموم مسلمانان! (102)
ما مىدانیم که آنها مىگویند: «این آیات را انسانى به او تعلیم مىدهد!» در حالى که زبان کسى که اینها را به او نسبت مىدهند عجمى است; ولى این (قرآن)، زبان عربى آشکار است! (103)
به یقین، کسانى که به آیات الهى ایمان نمىآورند، خدا آنها را هدایت نمىکند; و براى آنان عذاب دردناکى است. (104)
تنها کسانى دروغ مىبندند که به آیات خدا ایمان ندارند; (آرى،) دروغگویان واقعى آنها هستند! (105)
کسانى که بعد از ایمان کافر شوند -بجز آنها که تحت فشار واقع شدهاند در حالى که قلبشان آرام و با ایمان است- آرى، آنها که سینه خود را براى پذیرش کفر گشودهاند، غضب خدا بر آنهاست; و عذاب عظیمى در انتظارشان! (106)
این به خاطر آن است که زندگى دنیا (و پست را) بر آخرت ترجیح دادند; و خداوند افراد بىایمان (لجوج) را هدایت نمىکند. (107)
آنها کسانى هستند که (بر اثر فزونى گناه،) خدا بر قلب و گوش و چشمانشان مهر نهاده; (به همین دلیل نمىفهمند،) و غافلان واقعى همانها هستند! (108)
و ناچار آنها در آخرت زیانکارند. (109)
اما پروردگار تو نسبت به کسانى که بعد از فریبخوردن، (به ایمان بازگشتند و) هجرت کردند; سپس جهاد کردند و در راه خدا استقامت نمودند; پروردگارت، بعد از انجام این کارها، بخشنده و مهربان است (و آنها را مشمول رحمت خود مىسازد). (110)
(به یاد آورید) روزى را که هر کس (در فکر خویشتن است; و تنها) به دفاع از خود برمىخیزد; و نتیجه اعمال هر کسى، بىکم و کاست، به او داده مىشود; و به آنها ظلم نخواهد شد! (111)
خداوند (براى آنان که کفران نعمت مىکنند،) مثلى زده است: منطقه آبادى که امن و آرام و مطمئن بود; و همواره روزیش از هر جا مىرسید; اما به نعمتهاى خدا ناسپاسى کردند; و خداوند به خاطر اعمالى که انجام مىدادند، لباس گرسنگى و ترس را بر اندامشان پوشانید! (112)
پیامبرى از خودشان به سراغ آنها آمد، او را تکذیب کردند; از این رو عذاب الهى آنها را فراگرفت در حالى که ظالم بودند! (113)
پس، از آنچه خدا روزیتان کرده است، حلال و پاکیزه بخورید; و شکر نعمت خدا را بجا آورید اگر او را مىپرستید! (114)
خداوند، تنها مردار، خون، گوشت خوک و آنچه را با نام غیر خدا سر بریدهاند، بر شما حرام کرده است; اما کسانى که ناچار شوند، در حالى که تجاوز و تعدى از حد ننمایند، (خدا آنها را مىبخشد; چرا که) خدا بخشنده و مهربان است. (115)
به خاطر دروغى که بر زبانتان جارى مىشود (و چیزى را مجاز و چیزى را ممنوع مىکنید،) نگویید: «این حلال است و آن حرام»، تا بر خدا افترا ببندید به یقین کسانى که به خدا دروغ مىبندند، رستگار نخواهند شد! (116)
بهره کمى است (که در این دنیا نصیبشان مىشود); و عذاب دردناکى در انتظار آنان است! (117)
چیزهایى را که پیش از این براى تو شرح دادیم، بر یهود حرام کردیم; ما به آنها ستم نکردیم، اما آنها به خودشان ظلم و ستم مىکردند! (118)
اما پروردگارت نسبت به آنها که از روى جهالت، بدى کردهاند، سپس توبه کرده و در مقام جبران برآمدهاند، پروردگارت بعد از آن آمرزنده و مهربان است. (119)
ابراهیم (به تنهایى) امتى بود مطیع فرمان خدا; خالى از هر گونه انحراف; و از مشرکان نبود; (120)
شکرگزار نعمتهاى پروردگار بود; خدا او را برگزید; و به راهى راست هدایت نمود! (121)
ما در دنیا به او (همت) نیکویى دادیم; و در آخرت از نیکان است! (122)
سپس به تو وحى فرستادیم که از آیین ابراهیم -که ایمانى خالص داشت و از مشرکان نبود- پیروى کن! (123)
(تحریمهاى) روز شنبه (براى یهود) فقط بعنوان یک مجازات بود، که در آن هم اختلاف کردند; و پروردگارت روز قیامت، در آنچه اختلاف داشتند، میان آنها داورى مىکند! (124)
با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آنها به روشى که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن! پروردگارت، از هر کسى بهتر مىداند چه کسى از راه او گمراه شده است; و او به هدایتیافتگان داناتر است. (125)
و هر گاه خواستید مجازات کنید، تنها بمقدارى که به شما تعدى شده کیفر دهید! و اگر شکیبایى کنید، این کار براى شکیبایان بهتر است. (126)
صبر کن، و صبر تو فقط براى خدا و به توفیق خدا باشد! و بخاطر (کارهاى) آنها، اندوهگین و دلسرد مشو! و از توطئههاى آنها، در تنگنا قرار مگیر! (127)
خداوند با کسانى است که تقوا پیشه کردهاند، و کسانى که نیکوکارند. (128)