پاره ی 29

پاره ی 29

سورة الملک
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

پربرکت و زوال‏ناپذیر است کسى که حکومت جهان هستى به دست اوست، و او بر هر چیز تواناست. (1)

آن کس که مرگ و حیات را آفرید تا شما را بیازماید که کدام یک از شما بهتر عمل مى‏کنید، و او شکست‏ناپذیر و بخشنده است. (2)

همان کسى که هفت آسمان را بر فراز یکدیگر آفرید; در آفرینش خداوند رحمان هیچ تضاد و عیبى نمى‏بینى! بار دیگر نگاه کن، آیا هیچ شکاف و خللى مشاهده مى‏کنى؟! (3)

بار دیگر (به عالم هستى) نگاه کن، سرانجام چشمانت (در جستجوى خلل و نقصان ناکام مانده) به سوى تو باز مى‏گردد در حالى که خسته و ناتوان است! (4)

ما آسمان پایین (نزدیک) را با چراغهاى فروزانى زینت بخشیدیم، و آنها ( شهابها ) را تیرهایى براى شیاطین قرار دادیم، و براى آنان عذاب آتش فروزان فراهم ساختیم! (5)

و براى کسانى که به پروردگارشان کافر شدند عذاب جهنم است، و بد فرجامى است! (6)

هنگامى که در آن افکنده شوند صداى وحشتناکى از آن مى‏شنوند، و این در حالى است که پیوسته مى‏جوشد! (7)

نزدیک است (دوزخ) از شدت غضب پاره پاره شود; هر زمان که گروهى در آن افکنده مى‏شوند، نگهبانان دوزخ از آنها مى‏پرسند: «مگر بیم‏دهنده الهى به سراغ شما نیامد؟!» (8)

مى‏گویند: «آرى، بیم‏دهنده به سراغ ما آمد، ولى ما او را تکذیب کردیم و گفتیم: خداوند هرگز چیزى نازل نکرده، و شما در گمراهى بزرگى هستید!» (9)

و مى‏گویند: «اگر ما گوش شنوا داشتیم یا تعقل مى‏کردیم، در میان دوزخیان نبودیم!» (10)

اینجاست که به گناه خود اعتراف مى‏کنند; دور باشند دوزخیان از رحمت خدا! (11)

(اما) کسانى که از پروردگارشان در نهان مى‏ترسند، مسلما آمرزش و پاداش بزرگى دارند! (12)

گفتار خود را پنهان کنید یا آشکار (تفاوتى نمى‏کند)، او به آنچه در سینه‏هاست آگاه است! (13)

آیا آن کسى که موجودات را آفریده از حال آنها آگاه نیست؟! در حالى که او (از اسرار دقیق) باخبر و آگاه است! (14)

او کسى است که زمین را براى شما رام کرد، بر شانه‏هاى آن راه بروید و از روزیهاى خداوند بخورید; و بازگشت و اجتماع همه به سوى اوست! (15)

آیا خود را از عذاب کسى که حاکم بر آسمان است در امان مى‏دانید که دستور دهد زمین بشکافد و شما را فرو برد و به لرزش خود ادامه دهد؟! (16)

یا خود را از عذاب خداوند آسمان در امان مى‏دانید که تندبادى پر از سنگریزه بر شما فرستد؟! و بزودى خواهید دانست تهدیدهاى من چگونه است! (17)

کسانى که پیش از آنان بودند (آیات الهى را) تکذیب کردند، اما (ببین) مجازات من چگونه بود! (18)

آیا به پرندگانى که بالاى سرشان است، و گاه بالهاى خود را گسترده و گاه جمع مى‏کنند، نگاه نکردند؟! جز خداوند رحمان کسى آنها را بر فراز آسمان نگه نمى‏دارد، چرا که او به هر چیز بیناست! (19)

آیا این کسى که لشکر شماست مى‏تواند شما را در برابر خداوند یارى دهد؟ ولى کافران تنها گرفتار فریبند! (20)

یا آن کسى که شما را روزى مى‏دهد، اگر روزیش را بازدارد (چه کسى مى‏تواند نیاز شما را تامین کند)؟! ولى آنها در سرکشى و فرار از حقیقت لجاجت مى‏ورزند! (21)

آیا کسى که به رو افتاده حرکت مى‏کند به هدایت نزدیکتر است یا کسى که راست‏قامت در صراط مستقیم گام برمى‏دارد؟! (22)

بگو: «او کسى است که شما را آفرید و براى شما گوش و چشم و قلب قرار داد; اما کمتر سپاسگزارى مى‏کنید!» (23)

بگو: «او کسى است که شما را در زمین آفرید و به سوى او محشور مى‏شوید!» (24)

آنها مى‏گویند: «اگر راست مى‏گویید این وعده قیامت چه زمانى است؟!» (25)

بگو: «علم آن تنها نزد خداست; و من فقط بیم‏دهنده آشکارى هستم!» (26)

هنگامى که آن (وعده الهى) را از نزدیک مى‏بینند، صورت کافران زشت و سیاه مى‏گردد، و به آنها گفته مى‏شود: «این همان چیزى است که تقاضاى آن را داشتید»! (27)

بگو: «به من خبر دهید اگر خداوند مرا و تمام کسانى را که با من هستند هلاک کند، یا مورد ترحم قرار دهد، چه کسى کافران را از عذاب دردناک پناه مى‏دهد؟!» (28)

بگو: «او خداوند رحمان است، ما به او ایمان آورده و بر او توکل کرده‏ایم; و بزودى مى‏دانید چه کسى در گمراهى آشکار است!» (29)

بگو: «به من خبر دهید اگر آبهاى (سرزمین) شما در زمین فرو رود، چه کسى مى‏تواند آب جارى و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟!» (30)
------------------------------------------------------------------------------------------------
سورة القلم
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

ن، سوگند به قلم و آنچه مینویسند، (1)

که به نعمت پروردگارت تو مجنون نیستى، (2)

و براى تو پاداشى عظیم و همیشگى است! (3)

و تو اخلاق عظیم و برجسته‏اى دارى! (4)

و بزودى تو مى‏بینى و آنان نیز مى‏بینند، (5)

که کدام یک از شما مجنونند! (6)

پروردگارت بهتر از هر کس مى‏داند چه کسى از راه او گمراه شده، و هدایت‏یافتگان را نیز بهتر مى‏شناسد! (7)

حال که چنین است از تکذیب‏کنندگان اطاعت مکن! (8)

آنها دوست دارند نرمش نشان دهى تا آنها (هم) نرمش نشان دهند (نرمشى توام با انحراف از مسیر حق)! (9)

و از کسى که بسیار سوگند یاد مى‏کند و پست است اطاعت مکن، (10)

کسى که بسیار عیبجوست و به سخن چینى آمد و شد مى‏کند، (11)

و بسیار مانع کار خیر، و متجاوز و گناهکار است; (12)

علاوه بر اینها کینه توز و پرخور و خشن و بدنام است! (13)

مبادا بخاطر اینکه صاحب مال و فرزندان فراوان است (از او پیروى کنى)! (14)

هنگامى که آیات ما بر او خوانده مى‏شود مى‏گوید: «اینها افسانه‏هاى خرافى پیشینیان است! س‏ذللّه (15)

(ولى) ما بزودى بر بینى او علامت و داغ ننگ مى‏نهیم! (16)

ما آنها را آزمودیم، همان گونه که «صاحبان باغ‏» را آزمایش کردیم، هنگامى که سوگند یاد کردند که میوه‏هاى باغ را صبحگاهان (دور از چشم مستمندان) بچینند. (17)

و هیچ از آن استثنا نکنند; (18)

اما عذابى فراگیر (شب هنگام) بر (تمام) باغ آنها فرود آمد در حالى که همه در خواب بودند، (19)

و آن باغ سرسبز همچون شب سیاه و ظلمانى شد! (20)

صبحگاهان یکدیگر را صدا زدند، (21)

که بسوى کشتزار و باغ خود حرکت کنید اگر قصد چیدن میوه‏ها را دارید! (22)

آنها حرکت کردند در حالى که آهسته با هم مى‏گفتند:» (23)

«مواظب باشید امروز حتى یک فقیر وارد بر شما نشود!» (24)

(آرى) آنها صبحگاهان تصمیم داشتند که با قدرت از مستمندان جلوگیرى کنند. (25)

هنگامى که (وارد باغ شدند و) آن را دیدند گفتند: «حقا» ما گمراهیم! (26)

(آرى، همه چیز از دست ما رفته) بلکه ما محرومیم!» (27)

یکى از آنها که از همه عاقلتر بود گفت: «آیا به شما نگفتم چرا تسبیح خدا نمى‏گویید؟! (28)

گفتند: «منزه است پروردگار ما، مسلما ما ظالم بودیم!» (29)

سپس روبه یکدیگر کرده به ملامت هم پرداختند، (30)

(و فریادشان بلند شد) گفتند: «واى بر ما که طغیانگر بودیم! (31)

امیدواریم پروردگارمان (ما را ببخشد و) بهتر از آن به جاى آن به ما بدهد، چرا که ما به او علاقه‏مندیم!» (32)

این گونه است عذاب (خداوند در دنیا)، و عذاب آخرت از آن هم بزرگتر است اگر مى‏دانستند! (33)

مسلما براى پرهیزگاران نزد پروردگارشان باغهاى پر نعمت بهشت است! (34)

آیا مؤمنان را همچون مجرمان قرار مى‏دهیم؟! (35)

شما را چه مى‏شود؟! چگونه داورى مى‏کنید؟! (36)

آیا کتابى دارید که از آن درس مى‏خوانید... (37)

که آنچه را شما انتخاب مى‏کنید از آن شماست؟! (38)

یا اینکه عهد و پیمان مؤکد و مستمرى تا روز قیامت بر ما دارید که هر چه را حکم کنید براى شما باشد؟! (39)

از آنها بپرس کدام یک از آنان چنین چیزى را تضمین مى‏کند؟! (40)

یا اینکه معبودانى دارند که آنها را شریک خدا قرار داده‏اند (و براى آنان شفاعت مى‏کنند)؟! اگر راست مى‏گویند معبودان خود را بیاورند! (41)

(به خاطر بیاورید) روزى را که ساق پاها (از وحشت) برهنه مى‏گردد و دعوت به سجود مى‏شوند، اما نمى‏توانند (سجود کنند). (42)

این در حالى است که چشمهایشان (از شدت شرمسارى) به زیر افتاده، و ذلت و خوارى وجودشان را فراگرفته; آنها پیش از این دعوت به سجود مى‏شدند در حالى که سالم بودند (ولى امروز دیگر توانایى آن را ندارند)! (43)

اکنون مرا با آنها که این سخن را تکذیب مى‏کنند واگذار! ما آنان را از آنجا که نمى‏دانند به تدریج به سوى عذاب پیش مى‏بریم. (44)

و به آنها مهلت (بازگشت) مى‏دهم; چرا که نقشه‏هاى من محکم و دقیق است! (45)

یا اینکه تو از آنها مزدى مى‏طلبى که پرداختش براى آنها سنگین است؟! (46)

یا اسرار غیب نزد آنهاست و آن را مى‏نویسند (و به یکدیگر مى‏دهند)؟! (47)

اکنون که چنین است صبر کن و منتظر فرمان پروردگارت باش، و مانند صاحب ماهى ( یونس) مباش (که در تقاضاى مجازات قومش عجله کرد و گرفتار مجازات ترک اولى شد) در آن زمان که با نهایت اندوه خدا را خواند. (48)

و اگر رحمت خدا به یاریش نیامده بود، (از شکم ماهى) بیرون افکنده مى‏شد در حالى که نکوهیده بود! (49)

ولى پروردگارش او را برگزید و از صالحان قرار داد! (50)

نزدیک است کافران هنگامى که آیات قرآن را مى‏شنوند با چشم‏زخم خود تو را از بین ببرند، و مى‏گویند: «او دیوانه است!» (51)

در حالى که این (قرآن) جز مایه بیدارى براى جهانیان نیست! (52)
------------------------------------------------------------------------------------------------
سورة الحاقة
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

(روز رستاخیز) روزى است که مسلما واقع مى‏شود! (1)

چه روز واقع شدنى! (2)

و تو چه مى‏دانى آن روز واقع شدنى چیست؟! (3)

قوم «ثمود» و «عاد» عذاب کوبنده الهى را انکار کردند (و نتیجه شومش را دیدند)! (4)

اما قوم «ثمود» با عذابى سرکش هلاک شدند! (5)

و اما قوم «عاد» با تندبادى طغیانگر و سرد و پرصدا به هلاکت رسیدند، (6)

(خداوند) این تندباد بنیان‏کن را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنها مسلط ساخت، (و اگر آنجا بودى) مى‏دیدى که آن قوم همچون تنه‏هاى پوسیده و تو خالى درختان نخل در میان این تند باد روى زمین افتاده و هلاک شده‏اند! (7)

آیا کسى از آنها را باقى مى‏بینى؟! (8)

و فرعون و کسانى که پیش از او بودند و همچنین اهل شهرهاى زیر و رو شده (قوم لوط) مرتکب گناهان بزرگ شدند، (9)

و با فرستاده پروردگارشان مخالفت کردند; و خداوند (نیز) آنها را به عذاب شدیدى گرفتار ساخت! (10)

و هنگامى که آب طغیان کرد، ما شما را سوار بر کشتى کردیم، (11)

تا آن را وسیله تذکرى براى شما قرار دهیم و گوشهاى شنوا آن را دریابد و بفهمد. (12)

به محض اینکه یک بار در «صور» دمیده شود، (13)

و زمین و کوه‏ها از جا برداشته شوند و یکباره در هم کوبیده و متلاشى گردند، (14)

در آن روز «واقعه عظیم‏» روى مى‏دهد، (15)

و آسمان از هم مى‏شکافد و سست مى‏گردد و فرومى‏ریزد! (16)

فرشتگان در اطراف آسمان قرارمى‏گیرند (و براى انجام ماموریتها آماده مى‏شوند); و آن روز عرش پروردگارت را هشت فرشته بر فراز همه آنها حمل مى‏کنند! (17)

در آن روز همگى به پیشگاه خدا عرضه مى‏شوید و چیزى از کارهاى شما پنهان نمى‏ماند! (18)

پس کسى که نامه اعمالش را به دست راستش دهند (از شدت شادى و مباهات) فریاد مى‏زند که: «(اى اهل محشر!) نامه اعمال مرا بگیرید و بخوانید! (19)

من یقین داشتم که (قیامتى در کار است و) به حساب اعمالم مى‏رسم!» (20)

او در یک زندگى (کاملا) رضایتبخش قرار خواهد داشت، (21)

در بهشتى عالى، (22)

که میوه هایش در دسترس است! (23)

(و به آنان گفته مى‏شود:) بخورید و بیاشامید گوارا در برابر اعمالى که در ایام گذشته انجام دادید! (24)

اما کسى که نامه اعمالش را به دست چپش بدهند مى‏گوید: «اى کاش هرگز نامه اعمالم را به من نمى‏دادند. (25)

و نمى‏دانستم حساب من چیست! (26)

اى کاش مرگم فرا مى‏رسید! (27)

مال و ثروتم هرگز مرا بى‏نیاز نکرد، (28)

قدرت من نیز از دست رفت!» (29)

او را بگیرید و دربند و زنجیرش کنید! (30)

سپس او را در دوزخ بیفکنید! (31)

بعد او را به زنجیرى که هفتاد ذراع است ببندید; (32)

چرا که او هرگز به خداوند بزرگ ایمان نمى‏آورد، (33)

و هرگز مردم را بر اطعام مستمندان تشویق نمى‏نمود; (34)

از این رو امروز هم در اینجا یار مهربانى ندارد، (35)

و نه طعامى، جز از چرک و خون! (36)

غذایى که جز خطاکاران آن را نمى‏خورند! (37)

سوگند به آنچه مى‏بینید، (38)

و آنچه نمى‏بینید، (39)

که این قرآن گفتار رسول بزرگوارى است، (40)

و گفته شاعرى نیست، اما کمتر ایمان مى‏آورید! (41)

و نه گفته کاهنى، هر چند کمتر متذکر مى‏شوید! (42)

کلامى است که از سوى پروردگار عالمیان نازل شده است! (43)

اگر او سخنى دروغ بر ما مى‏بست، (44)

ما او را با قدرت مى‏گرفتیم، (45)

سپس رگ قلبش را قطع مى‏کردیم، (46)

و هیچ کس از شما نمى‏توانست از (مجازات) او مانع شود! (47)

و آن مسلما تذکرى براى پرهیزگاران است! (48)

و ما مى‏دانیم که بعضى از شما (آن را) تکذیب مى‏کنید! (49)

و آن مایه حسرت کافران است! (50)

و آن یقین خالص است! (51)

حال که چنین است به نام پروردگار بزرگت تسبیح گوى! (52)
------------------------------------------------------------------------------------------------
سورة المعارج
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

تقاضاکننده‏اى تقاضاى عذابى کرد که واقع شد! (1)

این عذاب مخصوص کافران است، و هیچ کس نمى‏تواند آن را دفع کند، (2)

از سوى خداوند ذى المعارج ( خداوندى که فرشتگانش بر آسمانها صعود و عروج مى‏کنند)! (3)

فرشتگان و روح ( فرشته مقرب خداوند) بسوى او عروج مى‏کنند در آن روزى که مقدارش پنجاه هزار سال است! (4)

پس صبر جمیل پیشه کن، (5)

زیرا آنها آن روز را دور مى‏بینند، (6)

و ما آن را نزدیک مى‏بینیم! (7)

همان روز که آسمان همچون فلز گداخته مى‏شود، (8)

و کوه‏ها مانند پشم رنگین متلاشى خواهد بود، (9)

و هیچ دوست صمیمى سراغ دوستش را نمى‏گیرد! (10)

آنها را نشانشان مى‏دهند (ولى هر کس گرفتار کار خویشتن است)، چنان است که گنهکار دوست مى‏دارد فرزندان خود را در برابر عذاب آن روز فدا کند، (11)

و همسر و برادرش را، (12)

و قبیله‏اش را که همیشه از او حمایت مى‏کرد، (13)

و همه مردم روى زمین را تا مایه نجاتش گردند; (14)

اما هرگز چنین نیست (که با اینها بتوان نجات یافت، آرى) شعله‏هاى سوزان آتش است، (15)

دست و پاو پوست سر را مى‏کند و مى‏برد! (16)

و کسانى را که به فرمان خدا پشت کردند صدا مى‏زند، (17)

و (همچنین آنها که) اموال را جمع و ذخیره کردند! (18)

به یقین انسان حریص و کم‏طاقت آفریده شده است، (19)

هنگامى که بدى به او رسد بیتابى مى‏کند، (20)

و هنگامى که خوبى به او رسد مانع دیگران مى‏شود (و بخل مى‏ورزد)، (21)

مگر نمازگزاران، (22)

آنها که نمازها را پیوسته بجا مى‏آورند، (23)

و آنها که در اموالشان حق معلومى است... (24)

براى تقاضاکننده و محروم، (25)

و آنها که به روز جزا ایمان دارند، (26)

و آنها که از عذاب پروردگارشان بیمناکند، (27)

چرا که هیچ کس از عذاب پروردگارش در امان نیست، (28)

و آنها که دامان خویش را (از بى‏عفتى) حفظ مى‏کنند، (29)

جز با همسران و کنیزان (که در حکم همسرند آمیزش ندارند)، چرا که در بهره‏گیرى از اینها مورد سرزنش نخواهند بود! (30)

و هر کس جز اینها را طلب کند، متجاوز است! (31)

و آنها که امانتها و عهد خود را رعایت مى‏کنند، (32)

و آنها که با اداى شهادتشان قیام مى‏نمایند، (33)

و آنها که بر نماز مواظبت دارند، (34)

آنان در باغهاى بهشتى (پذیرایى و) گرامى داشته مى‏شوند. (35)

این کافران را چه مى‏شود که با سرعت نزد تو مى‏آیند... (36)

از راست و چپ، گروه گروه (و آرزوى بهشت دارند)! (37)

آیا هر یک از آنها (با این اعمال زشتش) طمع دارد که او را در بهشت پر نعمت الهى وارد کنند؟! (38)

هرگز چنین نیست; ما آنها را از آنچه خودشان مى‏دانند آفریده‏ایم! (39)

سوگند به پروردگار مشرقها و مغربها که ما قادریم... (40)

که جاى آنان را به کسانى بدهیم که از آنها بهترند; و ما هرگز مغلوب نخواهیم شد! (41)

آنان را به حال خود واگذار تا در باطل خود فروروند و بازى کنند تا زمانى که روز موعود خود را ملاقات نمایند! (42)

همان روز که از قبرها بسرعت خارج مى‏شوند، گویى به سوى بتها مى‏دوند... (43)

در حالى که چشمهایشان از شرم و وحشت به زیر افتاده، و پرده‏اى از ذلت و خوارى آنها را پوشانده است! این همان روزى است که به آنها وعده داده مى‏شد! (44)

سورة نوح
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

ما نوح را به سوى قومش فرستادیم و گفتیم: «قوم خود را انذار کن پیش از آنکه عذاب دردناک به سراغشان آید!» (1)

گفت: «اى قوم! من براى شما بیم‏دهنده آشکارى هستم، (2)

که خدا را پرستش کنید و از مخالفت او بپرهیزید و مرا اطاعت نمایید! (3)

اگر چنین کنید، خدا گناهانتان را مى‏آمرزد و تا زمان معینى شما را عمر مى‏دهد; زیرا هنگامى که اجل الهى فرا رسد، تاخیرى نخواهد داشت اگر مى‏دانستید!» (4)

(نوح) گفت: «پروردگارا! من قوم خود را شب و روز (بسوى تو) دعوت کردم، (5)

اما دعوت من چیزى جز فرار از حق بر آنان نیفزود! (6)

و من هر زمان آنها را دعوت کردم که (ایمان بیاورند و) تو آنها را بیامرزى، انگشتان خویش را در گوشهایشان قرار داده و لباسهایشان را بر خود پیچیدند، و در مخالفت اصرار ورزیدند و به شدت استکبار کردند! (7)

سپس من آنها را با صداى بلند (به اطاعت فرمان تو) دعوت کردم، (8)

سپس آشکارا و نهان (حقیقت توحید و ایمان را) براى آنان بیان داشتم! (9)

به آنها گفتم: «از پروردگار خویش آمرزش بطلبید که او بسیار آمرزنده است... (10)

تا بارانهاى پربرکت آسمان را پى در پى بر شما فرستد، (11)

و شما را با اموال و فرزندان فراوان کمک کند و باغهاى سرسبز و نهرهاى جارى در اختیارتان قرار دهد! (12)

چرا شما براى خدا عظمت قائل نیستید؟! (13)

در حالى که شما را در مراحل مختلف آفرید (تا از نطفه به انسان کامل رسیدید)! (14)

آیا نمى‏دانید چگونه خداوند هفت آسمان را یکى بالاى دیگرى آفریده است، (15)

و ماه را در میان آسمانها مایه روشنایى، و خورشید را چراغ فروزانى قرار داده است؟! (16)

و خداوند شما را همچون گیاهى از زمین رویانید، (17)

سپس شما را به همان زمین بازمى‏گرداند، و بار دیگر شما را خارج مى‏سازد! (18)

و خداوند زمین را براى شما فرش گسترده‏اى قرار داد... (19)

تا از راههاى وسیع و دره‏هاى آن بگذرید (و به هر جا مى‏خواهید بروید)!» (20)

نوح (بعد از نومیدى از هدایت آنان) گفت: «پروردگارا! آنها نافرمانى من کردند و از کسانى پیروى نمودند که اموال و فرزندانشان چیزى جز زیانکارى بر آنها نیفزوده است! (21)

و (این رهبران گمراه) مکر عظیمى به کار بردند... (22)

و گفتند: دست از خدایان و بتهاى خود برندارید (به خصوص) بتهاى «ود»، «سواع‏»، «یغوث‏»، س‏خ‏للّهیعوق‏» و «نسر» را رها نکنید! (23)

و آنها گروه بسیارى را گمراه کردند! خداوندا، ظالمان را جز ضلالت میفزا!» (24)

(آرى، سرانجام) همگى بخاطر گناهانشان غرق شدند و در آتش دوزخ وارد گشتند، و جز خدا یاورانى براى خود نیافتند! (25)

نوح گفت: «پروردگارا! هیچ یک از کافران را بر روى زمین باقى مگذار! (26)

چرا که اگر آنها را باقى بگذارى، بندگانت را گمراه مى‏کنند و جز نسلى فاجر و کافر به وجود نمى‏آورند! (27)

پروردگارا! مرا، و پدر و مادرم و تمام کسانى را که با ایمان وارد خانه من شدند، و جمیع مردان و زنان باایمان را بیامرز; و ظالمان را جز هلاکت میفزا!» (28)

سورة الجن
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

بگو: به من وحى شده است که جمعى از جن به سخنانم گوش فراداده‏اند، سپس گفته‏اند: «ما قرآن عجیبى شنیده‏ایم... (1)

که به راه راست هدایت مى‏کند، پس ما به آن ایمان آورده‏ایم و هرگز کسى را شریک پروردگارمان قرارنمى‏دهیم! (2)

و اینکه بلند است مقام باعظمت پروردگار ما، و او هرگز براى خود همسر و فرزندى انتخاب نکرده است! (3)

و اینکه سفیه ما (ابلیس) درباره خداوند سخنان ناروا مى‏گفت! (4)

و اینکه ما گمان مى‏کردیم که انس و جن هرگز بر خدا دروغ نمى‏بندند! (5)

و اینکه مردانى از بشر به مردانى از جن پناه مى‏بردند، و آنها سبب افزایش گمراهى و طغیانشان مى‏شدند! (6)

و اینکه آنها گمان کردند -همان‏گونه که شما گمان مى‏کردید- که خداوند هرگز کسى را (به نبوت )مبعوث نمى‏کند! (7)

و اینکه ما آسمان را جستجو کردیم و همه را پر از محافظان قوى و تیرهاى شهاب یافتیم! (8)

و اینکه ما پیش از این به استراق سمع در آسمانها مى‏نشستیم; اما اکنون هر کس بخواهد استراق سمع کند، شهابى را در کمین خود مى‏یابد! (9)

و اینکه (با این اوضاع) ما نمى‏دانیم آیا اراده شرى درباره اهل زمین شده یا پروردگارشان خواسته است آنان را هدایت کند؟! (10)

و اینکه در میان ما، افرادى صالح و افرادى غیر صالحند; و ما گروه‏هاى متفاوتى هستیم! (11)

و اینکه ما یقین داریم هرگز نمى‏توانیم بر اراده خداوند در زمین غالب شویم و نمى‏توانیم از (پنجه قدرت) او بگریزیم! (12)

و اینکه ما هنگامى که هدایت قرآن را شنیدیم به آن ایمان آوردیم; و هر کس به پروردگارش ایمان بیاورد، نه از نقصان مى‏ترسد و نه از ظلم! (13)

و اینکه گروهى از ما مسلمان و گروهى ظالمند; هر کس اسلام را اختیار کند راه راست را برگزیده است، (14)

و اما ظالمان آتشگیره و هیزم دوزخند! (15)

و اینکه اگر آنها ( جن و انس) در راه (ایمان) استقامت ورزند، با آب فراوان سیرابشان مى‏کنیم! (16)

هدف این است که ما آنها را با این نعمت فراوان بیازماییم; و هر کس از یاد پروردگارش روى گرداند، او را به عذاب شدید و فزاینده‏اى گرفتار مى‏سازد! (17)

و اینکه مساجد از آن خداست، پس هیچ کس را با خدا نخوانید! (18)

و اینکه هنگامى که بنده خدا ( محمد (ص)) به عبادت برمى‏خاست و او را مى‏خواند، گروهى پیرامون او بشدت ازدحام مى‏کردند!» (19)

بگو: «من تنها پروردگارم را مى‏خوانم و هیچ کس را شریک او قرار نمى‏دهم!» (20)

بگو: «من مالک زیان و هدایتى براى شما نیستم!» (21)

بگو: «(اگر من نیز بر خلاف فرمانش رفتار کنم) هیچ کس مرا در برابر او حمایت نمى‏کند و پناهگاهى جز او نمى‏یابم; (22)

تنها وظیفه من ابلاغ از سوى خدا و رساندن رسالات اوست; و هر کس نافرمانى خدا و رسولش کند، آتش دوزخ از آن اوست و جاودانه در آن مى‏مانند! (23)

(این کار شکنى کفار همچنان ادامه مى‏یابد) تا آنچه را به آنها وعده داده شده ببینند; آنگاه مى‏دانند چه کسى یاورش ضعیفتر و جمعیتش کمتر است! (24)

بگو: «من نمى‏دانم آنچه به شما وعده داده شده نزدیک است یا پروردگارم زمانى براى آن قرارمى‏دهد؟! (25)

داناى غیب اوست و هیچ کس را بر اسرار غیبش آگاه نمى‏سازد، (26)

مگر رسولانى که آنان را برگزیده و مراقبینى از پیش رو و پشت سر براى آنها قرار مى‏دهد... (27)

تا بداند پیامبرانش رسالتهاى پروردگارشان را ابلاغ کرده‏اند; و او به آنچه نزد آنهاست احاطه دارد و همه چیز را احصار کرده است!» (28)

سورة المزمل
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

اى جامه به خود پیچیده! (1)

شب را، جز کمى، بپاخیز! (2)

نیمى از شب را، یا کمى از آن کم کن، (3)

یا بر نصف آن بیفزا، و قرآن را با دقت و تامل بخوان; (4)

چرا که ما بزودى سخنى سنگین به تو القا خواهیم کرد! (5)

مسلما نماز و عبادت شبانه پابرجاتر و با استقامت‏تر است! (6)

و تو در روز تلاش مستمر و طولانى خواهى داشت! (7)

و نام پروردگارت را یاد کن و تنها به او دل ببند! (8)

همان پروردگار شرق و غرب که معبودى جز او نیست، او را نگاهبان و وکیل خود انتخاب کن، (9)

و در برابر آنچه (دشمنان) مى‏گویند شکیبا باش و بطرزى شایسته از آنان دورى گزین! (10)

و مرا با تکذیب‏کنندگان صاحب نعمت واگذار، و آنها را کمى مهلت ده، (11)

که نزد ما غل و زنجیرها و (آتش) دوزخ است، (12)

و غذایى گلوگیر، و عذابى دردناک، (13)

در آن روز که زمین و کوه‏ها سخت به لرزه درمى‏آید، و کوه‏ها (چنان درهم کوبیده مى‏شود که) به شکل توده‏هایى از شن نرم درمى‏آید! (14)

ما پیامبرى به سوى شما فرستادیم که گواه بر شماست، همان گونه که به سوى فرعون رسولى فرستادیم! (15)

(ولى) فرعون به مخالفت و نافرمانى آن رسول برخاست، و ما او را سخت مجازات کردیم! (16)

شما (نیز) اگر کافر شوید، چگونه خود را (از عذاب الهى) بر کنار مى‏دارید؟! در آن روز که کودکان را پیر مى‏کند، (17)

و آسمان از هم شکافته مى‏شود، و وعده او شدنى و حتمى است. (18)

این هشدار و تذکرى است، پس هر کس بخواهد راهى به سوى پروردگارش برمى‏گزیند! (19)

پروردگارت مى‏داند که تو و گروهى از آنها که با تو هستند نزدیک دو سوم از شب یا نصف یا ثلث آن را به پا مى‏خیزند; خداوند شب و روز را اندازه‏گیرى مى‏کند; او مى‏داند که شما نمى‏توانید مقدار آن را (به دقت) اندازه‏گیرى کنید (براى عبادت کردن)، پس شما را بخشید; اکنون آنچه براى شما میسر است قرآن بخوانید او مى‏داند بزودى گروهى از شما بیمار مى‏شوند، و گروهى دیگر براى به دست آوردن فضل الهى (و کسب روزى) به سفر مى‏روند، و گروهى دیگر در راه خدا جهاد مى‏کنند (و از تلاوت قرآن بازمى‏مانند)، پس به اندازه‏اى که براى شما ممکن است از آن تلاوت کنید و نماز را بر پا دارید و زکات بپردازید و به خدا «قرض الحسنه‏» دهید ( در راه او انفاق نمایید) و (بدانید) آنچه را از کارهاى نیک براى خود از پیش مى‏فرستید نزد خدا به بهترین وجه و بزرگترین پاداش خواهید یافت; و از خدا آمرزش بطلبید که خداوند آمرزنده و مهربان است! (20)

سورة المدثر
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

اى جامه خواب به خود پیچیده (و در بستر آرمیده)! (1)

برخیز و انذار کن (و عالمیان را بیم ده)، (2)

و پروردگارت را بزرگ بشمار، (3)

و لباست را پاک کن، (4)

و از پلیدى دورى کن، (5)

و منت مگذار و فزونى مطلب، (6)

و بخاطر پروردگارت شکیبایى کن! (7)

هنگامى که در «صور» دمیده شود، (8)

آن روز، روز سختى است، (9)

و براى کافران آسان نیست! (10)

مرا با کسى که او را خود به تنهایى آفریده‏ام واگذار! (11)

همان کسى که براى او مال گسترده‏اى قرار دادم، (12)

و فرزندانى که همواره نزد او (و در خدمت او) هستند، (13)

و وسایل زندگى را از هر نظر براى وى فراهم ساختم! (14)

باز هم طمع دارد که بر او بیفزایم! (15)

هرگز چنین نخواهد شد; چرا که او نسبت به آیات ما دشمنى مى‏ورزد! (16)

و بزودى او را مجبور مى‏کنم که از قله زندگى بالا رود (سپس او را به زیر مى‏افکنم)! (17)

او (براى مبارزه با قرآن) اندیشه کرد و مطلب را آماده ساخت! (18)

مرگ بر او باد! چگونه (براى مبارزه با حق) مطلب را آماده کرد! (19)

باز هم مرگ بر او، چگونه مطلب (و نقشه شیطانى خود را) آماده نمود! (20)

سپس نگاهى افکند، (21)

بعد چهره درهم کشید و عجولانه دست به کار شد; (22)

سپس پشت (به حق) کرد و تکبر ورزید، (23)

و سرانجام گفت: «این (قرآن) چیزى جز افسون و سحرى همچون سحرهاى پیشینیان نیست! (24)

این فقط سخن انسان است (نه گفتار خدا)!» (25)

(اما) بزودى او را وارد سقر ( دوزخ) مى‏کنم! (26)

و تو نمى‏دانى «سقر» چیست! (27)

(آتشى است که) نه چیزى را باقى مى‏گذارد و نه چیزى را رها مى‏سازد! (28)

پوست تن را بکلى دگرگون مى‏کند! (29)

نوزده نفر (از فرشتگان عذاب) بر آن گمارده شده‏اند! (30)

ماموران دوزخ را فقط فرشتگان (عذاب) قرار دادیم، و تعداد آنها را جز براى آزمایش کافران معین نکردیم تا اهل کتاب ( یهود و نصارى) یقین پیدا کنند و بر ایمان مؤمنان بیفزاید، و اهل کتاب و مؤمنان (در حقانیت این کتاب آسمانى) تردید به خود راه ندهند، و بیماردلان و کافران بگویند: «خدا از این توصیف چه منظورى دارد؟!» (آرى) این گونه خداوند هر کس را بخواهد گمراه مى‏سازد و هر کس را بخواهد هدایت مى‏کند! و لشکریان پروردگارت را جز او کسى نمى‏داند، و این جز هشدار و تذکرى براى انسانها نیست! (31)

اینچنین نیست که آنها تصور مى‏کنند سوگند به ماه، (32)

و به شب، هنگامى که (دامن برچیند و) پشت کند، (33)

و به صبح هنگامى که چهره بگشاید، (34)

که آن (حوادث هولناک قیامت) از مسائل مهم است! (35)

هشدار و انذارى است براى همه انسانها، (36)

براى کسانى از شما که مى‏خواهند پیش افتند یا عقب بمانند ( بسوى هدایت و نیکى پیش روند یا نروند)! (37)

(آرى) هر کس در گرو اعمال خویش است، (38)

مگر «اصحاب یمین‏» (که نامه اعمالشان را به نشانه ایمان و تقوایشان به دست راستشان مى‏دهند)! (39)

آنها در باغهاى بهشتند، و سؤال مى‏کنند... (40)

از مجرمان: (41)

چه چیز شما را به دوزخ وارد ساخت؟!» (42)

مى‏گویند: «ما از نمازگزاران نبودیم، (43)

و اطعام مستمند نمى‏کردیم، (44)

و پیوسته با اهل باطل همنشین و همصدا بودیم، (45)

و همواره روز جزا را انکار مى‏کردیم، (46)

تا زمانى که مرگ ما فرا رسید!» (47)

از این رو شفاعت شفاعت‏کنندگان به حال آنها سودى نمى‏بخشد. (48)

چرا آنها از تذکر روى گردانند؟! (49)

گویى گورخرانى رمیده‏اند، (50)

که از (مقابل) شیرى فرار کرده‏اند! (51)

بلکه هر کدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه‏اى (از سوى خدا) براى او فرستاده شود! (52)

چنین نیست که آنان مى‏گویند، بلکه آنها از آخرت نمى‏ترسند! (53)

چنین نیست که آنها مى‏گویند، آن (قرآن) یک تذکر و یادآورى است! (54)

هر کس بخواهد از آن پند مى‏گیرد; (55)

و هیچ کس پند نمى‏گیرد مگر اینکه خدا بخواهد; او اهل تقوا و اهل آمرزش است! (56)

سورة القیامة
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به روز قیامت، (1)

و سوگند به (نفس لوامه و) وجدان بیدار و ملامتگر (که رستاخیز حق است)! (2)

آیا انسان مى‏پندارد که هرگز استخوانهاى او را جمع نخواهیم کرد؟! (3)

آرى قادریم که (حتى خطوط سر) انگشتان او را موزون و مرتب کنیم! (4)

(انسان شک در معاد ندارد) بلکه او مى‏خواهد (آزاد باشد و بدون ترس از دادگاه قیامت) در تمام عمر گناه کند! (5)

(از این رو) مى‏پرسد: «قیامت کى خواهد بود»! (6)

(بگو:) در آن هنگام که چشمها از شدت وحشت به گردش درآید، (7)

و ماه بى‏نور گردد، (8)

و خورشید و ماه یک جا جمع شوند، (9)

آن روز انسان مى‏گوید: «راه فرار کجاست؟!» (10)

هرگز چنین نیست، راه فرار و پناهگاهى وجود ندارد! (11)

آن روز قرارگاه نهایى تنها بسوى پروردگار تو است; (12)

و در آن روز انسان را از تمام کارهایى که از پیش یا پس فرستاده آگاه مى‏کنند! (13)

بلکه انسان خودش از وضع خود آگاه است، (14)

هر چند (در ظاهر) براى خود عذرهایى بتراشد! (15)

زبانت را بخاطر عجله براى خواندن آن ( قرآن) حرکت مده، (16)

چرا که جمع‏کردن و خواندن آن بر عهده ماست! (17)

پس هر گاه آن را خواندیم، از خواندن آن پیروى کن! (18)

سپس بیان و (توضیح) آن (نیز) بر عهده ماست! (19)

چنین نیست که شما مى‏پندارید (و دلایل معاد را کافى نمى‏دانید); بلکه شما دنیاى زودگذر را دوست دارید (و هوسرانى بى‏قید و شرط را)! (20)

و آخرت را رها مى‏کنید! (21)

(آرى) در آن روز صورتهایى شاداب و مسرور است، (22)

و به پروردگارش مى‏نگرد! (23)

و در آن روز صورتهایى عبوس و در هم کشیده است، (24)

زیرا مى‏داند عذابى در پیش دارد که پشت را در هم مى‏شکند! (25)

چنین نیست (که انسان مى‏پندارد! او ایمان نمى‏آورد) تا موقعى که جان به گلوگاهش رسد، (26)

و گفته شود: «آیا کسى هست که (این بیمار را از مرگ) نجات دهد؟!» (27)

و به جدائى از دنیا یقین پیدا کند، (28)

و ساق پاها (از سختى جان‏دادن) به هم بپیچد! (29)

(آرى) در آن روز مسیر همه بسوى (دادگاه) پروردگارت خواهد بود! (30)

(در آن روز گفته مى‏شود:) او هرگز ایمان نیاورد و نماز نخواند، (31)

بلکه تکذیب کرد و روى‏گردان شد، (32)

سپس بسوى خانواده خود بازگشت در حالى که متکبرانه قدم برمى‏داشت! (33)

(با این اعمال) عذاب الهى براى تو شایسته‏تر است، شایسته‏تر! (34)

سپس عذاب الهى براى تو شایسته‏تر است، شایسته‏تر! (35)

آیا انسان گمان مى‏کند بى‏هدف رها مى‏شود؟! (36)

آیا او نطفه‏اى از منى که در رحم ریخته مى‏شود نبود؟! (37)

سپس بصورت خون بسته در آمد، و خداوند او را آفرید و موزون ساخت، (38)

و از او دو زوج مرد و زن آفرید! (39)

آیا چنین کسى قادر نیست که مردگان را زنده کند؟! (40)

سورة الانسان
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

آیا زمانى طولانى بر انسان گذشت که چیز قابل ذکرى نبود؟! (1)

ما انسان را از نطفه مختلطى آفریدیم، و او را مى‏آزماییم; (بدین جهت) او را شنوا و بینا قرار دادیم! (2)

ما راه را به او نشان دادیم، خواه شاکر باشد (و پذیرا گردد) یا ناسپاس! (3)

ما براى کافران، زنجیرها و غلها و شعله‏هاى سوزان آتش آماده کرده‏ایم! (4)

به یقین ابرار (و نیکان) از جامى مى‏نوشند که با عطر خوشى آمیخته است، (5)

از چشمه‏اى که بندگان خاص خدا از آن مى‏نوشند، و از هر جا بخواهند آن را جارى مى‏سازند! (6)

آنها به نذر خود وفا مى‏کنند، و از روزى که شر و عذابش گسترده است مى‏ترسند، (7)

و غذاى (خود) را با اینکه به آن علاقه (و نیاز) دارند، به «مسکین‏» و «یتیم‏» و «اسیر» مى‏دهند! (8)

(و مى‏گویند:) ما شما را بخاطر خدا اطعام مى‏کنیم، و هیچ پاداش و سپاسى از شما نمى‏خواهیم! (9)

ما از پروردگارمان خائفیم در آن روزى که عبوس و سخت است! (10)

(بخاطر این عقیده و عمل) خداوند آنان را از شر آن روز نگه مى‏دارد و آنها را مى‏پذیرد در حالى که غرق شادى و سرورند! (11)

و در برابر صبرشان، بهشت و لباسهاى حریر بهشتى را به آنها پاداش مى‏دهد! (12)

این در حالى است که در بهشت بر تختهاى زیبا تکیه کرده‏اند، نه آفتاب را در آنجا مى‏بینند و نه سرما را! (13)

و در حالى است که سایه‏هاى درختان بهشتى بر آنها فرو افتاده و چیدن میوه‏هایش بسیار آسان است! (14)

و در گرداگرد آنها ظرفهایى سیمین و قدحهایى بلورین مى‏گردانند (پر از بهترین غذاها و نوشیدنى‏ها)، (15)

ظرفهاى بلورینى از نقره، که آنها را به اندازه مناسب آماده کرده‏اند! (16)

و در آنجا از جامهایى سیراب مى‏شوند که لبریز از شراب طهورى آمیخته با زنجبیل است، (17)

از چشمه‏اى در بهشت که نامش سلسبیل است! (18)

و بر گردشان (براى پذیرایى) نوجوانانى جاودانى مى‏گردند که هرگاه آنها را ببینى گمان مى‏کنى مروارید پراکنده‏اند! (19)

و هنگامى که آنجا را ببینى نعمتها و ملک عظیمى را مى‏بینى! (20)

بر اندام آنها ( بهشتیان) لباسهایى است از حریر نازک سبزرنگ، و از دیباى ضخیم، و با دستبندهایى از نقره آراسته‏اند، و پروردگارشان شراب طهور به آنان مى‏نوشاند! (21)

این پاداش شماست، و سعى و تلاش شما مورد قدردانى است! (22)

مسلما ما قرآن را بر تو نازل کردیم! (23)

پس در (تبلیغ و اجراى) حکم پروردگارت شکیبا (و با استقامت) باش، و از هیچ گنهکار یا کافرى از آنان اطاعت مکن! (24)

و نام پروردگارت را هر صبح و شام به یاد آور! (25)

و در شبانگاه براى او سجده کن، و مقدارى طولانى از شب، او را تسبیح گوى! (26)

آنها زندگى زودگذر دنیا را دوست دارند، در حالى که روز سختى را پشت سر خود رها مى‏کنند! (27)

ما آنها را آفریدیم و پیوندهاى وجودشان را محکم کردیم، و هر زمان بخواهیم جاى آنان را به گروه دیگرى مى‏دهیم! (28)

این یک تذکر و یادآورى است، و هر کس بخواهد (با استفاده از آن) راهى به سوى پروردگارش برمى‏گزیند! (29)

و شما هیچ چیز را نمى‏خواهید مگر اینکه خدا بخواهد، خداوند دانا و حکیم بوده و هست! (30)

و هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) در رحمت (وسیع) خود وارد مى‏کند، و براى ظالمان عذاب دردناکى آماده ساخته است! (31)
------------------------------------------------------------------------------------------------
سورة المرسلات
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

سوگند به فرشتگانى که پى در پى فرستاده مى‏شوند، (1)

و آنها که همچون تند باد حرکت مى‏کنند، (2)

و سوگند به آنها که (ابرها را) مى‏گسترانند، (3)

و آنها که جدا مى‏کنند، (4)

و سوگند به آنها که آیات بیدارگر (الهى) را (به انبیا) القا مى‏نمایند، (5)

براى اتمام حجت یا براى انذار، (6)

که آنچه به شما (درباره قیامت) وعده داده مى‏شود، یقینا واقع‏شدنى است! (7)

در آن هنگام که ستارگان محو و تاریک شوند، (8)

و (کرات) آسمان از هم بشکافند، (9)

و در آن زمان که کوه‏ها از جا کنده شوند، (10)

و در آن هنگام که براى پیامبران (بمنظور اداى شهادت) تعیین وقت شود! (11)

(این امر) براى چه روزى به تاخیر افتاده؟ (12)

براى روز جدایى (حق از باطل)! (13)

تو چه مى‏دانى روز جدایى چیست! (14)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (15)

آیا ما اقوام (مجرم) نخستین را هلاک نکردیم؟! (16)

سپس دیگر (مجرمان) را به دنبال آنها مى‏فرستیم! (17)

(آرى) این گونه با مجرمان رفتار مى‏کنیم! (18)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (19)

آیا شما را از آبى پست و ناچیز نیافریدیم، (20)

سپس آن را در قرارگاهى محفوظ و آماده قرار دادیم، (21)

تا مدتى معین؟! (22)

ما قدرت بر این کار داشتیم، پس ما قدرتمند خوبى هستیم (و امر معاد براى ما آسان است)! (23)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (24)

آیا زمین را مرکز اجتماع انسانها قرار ندادیم، (25)

هم در حال حیاتشان و هم مرگشان؟! (26)

و در آن کوه‏هاى استوار و بلندى قرار دادیم، و آبى گوارا به شما نوشاندیم! (27)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (28)

(در آن روز به آنها گفته مى‏شود:) بى‏درنگ، به سوى همان چیزى که پیوسته آن را تکذیب مى‏کردید بروید! (29)

بروید به سوى سایه سه شاخه (دودهاى خفقان‏بار و آتش‏زا)! (30)

سایه‏اى که نه آرامبخش است و نه از شعله‏هاى آتش جلوگیرى مى‏کند! (31)

شراره‏هایى از خود پرتاب مى‏کند مانند یک کاخ! (32)

گویى (در سرعت و کثرت) همچون شتران زردرنگى هستند (که به هر سو پراکنده مى‏شوند)! (33)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (34)

امروز روزى است که سخن نمى‏گویند (و قادر بر دفاع از خویشتن نیستند)، (35)

و به آنها اجازه داده نمى‏شود که عذرخواهى کنند! (36)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (37)

(و به آنها گفته مى‏شود:) امروز همان روز جدایى (حق از باطل) است که شما و پیشینیان را در آن جمع کرده‏ایم! (38)

اگر چاره‏اى در برابر من (براى فرار از چنگال مجازات) دارید انجام دهید! (39)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (40)

(در آن روز) پرهیزگاران در سایه‏هاى (درختان بهشتى) و در میان چشمه‏ها قرار دارند، (41)

و میوه‏هایى از آنچه مایل باشند! (42)

بخورید و بنوشید گوارا، اینها در برابر اعمالى است که انجام مى‏دادید! (43)

ما این گونه نیکوکاران را پاداش مى‏دهیم! (44)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (45)

(و به مجرمان بگو:) بخورید و بهره گیرید در این مدت کم (از زندگى دنیا، ولى بدانید عذاب الهى در انتظار شماست) چرا که شما مجرمید! (46)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (47)

و هنگامى که به آنها گفته شود رکوع کنید رکوع نمى‏کنند! (48)

واى در آن روز بر تکذیب‏کنندگان! (49)

(و اگر آنها به این قرآن ایمان نمى‏آورند) پس به کدام سخن بعد از آن ایمان مى‏آورند؟! (50)

------------------------------------------------------------------------------------------------