سورة النحل 16

سورة النحل 16
به نام خداوند بخشنده بخشایشگر

فرمان خدا (براى مجازات مشرکان و مجرمان،) فرا رسیده است; براى آن عجله نکنید! منزه و برتر است خداوند از آنچه همتاى او قرارمى‏دهند! (1)

فرشتگان را با روح (الهى) بفرمانش بر هر کس از بندگانش بخواهد نازل مى‏کند; (و به آنها دستور مى‏دهد) که مردم را انذار کنید; (و بگویید:) معبودى جز من نیست; از (مخالفت دستور) من، بپرهیزید! (2)

آسمانها و زمین را بحق آفرید; او برتر است از اینکه همتایى براى او قرار مى‏دهند! (3)

انسان را از نطفه بى‏ارزشى آفرید; و سرانجام (او موجودى فصیح، و) مدافع آشکار از خویشتن گردید! (4)

و چهارپایان را آفرید; در حالى که در آنها، براى شما وسیله پوشش، و منافع دیگرى است; و از گوشت آنها مى‏خورید! (5)

و در آنها براى شما زینت و شکوه است به هنگامى که آنها را به استراحتگاهشان بازمى‏گردانید، و هنگامى که (صبحگاهان) به صحرا مى‏فرستید! (6)

آنها بارهاى سنگین شما را به شهرى حمل مى‏کنند که جز با مشقت زیاد، به آن نمى‏رسیدید; پروردگارتان رؤوف و رحیم است (که این وسایل حیات را در اختیارتان قرار داده)! (7)

همچنین اسبها و استرهاو الاغها را آفرید; تا بر آنها سوار شوید و زینت شما باشد، و چیزهایى مى‏آفریند که نمى‏دانید. (8)

و بر خداست که راه راست را (به بندگان) نشان دهد; اما بعضى از راه‏ها بیراهه است! و اگر خدا بخواهد، همه شما را (به اجبار) هدایت مى‏کند (;ولى اجبار سودى ندارد). (9)

او کسى است که از آسمان، آبى فرستاد، که نوشیدن شما از آن است; و (همچنین) گیاهان و درختانى که حیوانات خود را در آن به چرا مى‏برید، نیز از آن است. (10)

خداوند با آن (آب باران)، براى شما زراعت و زیتون و نخل و انگور، و از همه میوه‏ها مى‏رویاند; مسلما در این، نشانه روشنى براى اندیشمندان است. (11)

او شب و روز و خورشید و ماه را مسخر شما ساخت; و ستارگان نیز به فرمان او مسخر شمایند; در این، نشانه‏هایى است (از عظمت خدا،) براى گروهى که عقل خود را به کار مى‏گیرند! (12)

(علاوه بر این،) مخلوقاتى را که در زمین به رنگهاى گوناگون آفریده نیز مسخر (فرمان شما) ساخت; در این، نشانه روشنى است براى گروهى که متذکر مى‏شوند! (13)

او کسى است که دریا را مسخر (شما) ساخت تا از آن، گوشت تازه بخورید; و زیورى براى پوشیدن (مانند مروارید) از آن استخراج کنید; و کشتیها را مى‏بینى که سینه دریا را مى‏شکافند تا شما (به تجارت پردازید و) از فضل خدا بهره گیرید; شاید شکر نعمتهاى او را بجا آورید! (14)

و در زمین، کوه‏هاى ثابت و محکمى افکند تا لرزش آن را نسبت به شما بگیرد; و نهرها و راه‏هایى ایجاد کرد، تا هدایت شوید. (15)

و (نیز) علاماتى قرار داد; و (شب هنگام) به وسیله ستارگان هدایت مى‏شوند. (16)

آیا کسى که (این گونه مخلوقات را) مى‏آفریند، همچون کسى است که نمى‏آفریند؟! آیا متذکر نمى‏شوید؟! (17)

و اگر نعمتهاى خدا را بشمارید، هرگز نمى‏توانید آنها را احصا کنید; خداوند بخشنده و مهربان است! (18)

خداوند آنچه را پنهان مى‏دارید و آنچه را آشکار مى‏سازید، مى‏داند. (19)

معبودهایى را که غیر از خدا مى‏خوانند، چیزى را خلق نمى‏کنند; بلکه خودشان هم مخلوقند! (20)

آنها مردگانى هستند که هرگز استعداد حیات ندارند; و نمى‏دانند (عبادت‏کنندگانشان) در چه زمانى محشور مى‏شوند! (21)

معبود شما خداوند یگانه است; اما کسانى که به آخرت ایمان نمى‏آورند، دلهایشان (حق را) انکار مى‏کند و مستکبرند. (22)

قطعا خداوند از آنچه پنهان مى‏دارند و آنچه آشکار مى‏سازند با خبر است; او مستکبران را دوست نمى‏دارد! (23)

و هنگامى که به آنها گفته شود: «پروردگار شما چه نازل کرده است؟» مى‏گویند: «اینها (وحى الهى نیست;) همان افسانه‏هاى دروغین پیشینیان است!» (24)

آنها باید روز قیامت، (هم) بار گناهان خود را بطور کامل بر دوش کشند; و هم سهمى از گناهان کسانى که بخاطر جهل، گمراهشان مى‏سازند! بدانید آنها بار سنگین بدى بر دوش مى‏کشند! (25)

کسانى که قبل از ایشان بودند (نیز) از این توطئه‏ها داشتند; ولى خداوند به سراغ شالوده (زندگى) آنها رفت; و آن را از اساس ویران کرد; و سقف از بالا بر سرشان فرو ریخت; و عذاب (الهى) از آن جایى که نمى‏دانستند به سراغشان آمد! (26)

سپس روز قیامت خدا آنها را رسوا مى‏سازد; و مى‏گوید: «شریکانى که شما براى من ساختید، و بخاطر آنها با دیگران دشمنى مى‏کردید، کجا هستید؟!» (در این هنگام،) کسانى که به آنها علم داده شده مى‏گویند: «رسوایى و بدبختى، امروز بر کافران است!» (27)

همانها که فرشتگان (مرگ) روحشان را مى‏گیرند در حالى که به خود ظلم کرده بودند! در این موقع آنها تسلیم مى‏شوند (و بدروغ مى‏گویند:) ما کار بدى انجام نمى‏دادیم! آرى، خداوند به آنچه انجام مى‏دادید عالم است! (28)

(به آنها گفته مى‏شود:) اکنون از درهاى جهنم وارد شوید در حالى که جاودانه در آن خواهید بود! چه جاى بدى است جایگاه مستکبران! (29)

(ولى هنگامى که) به پرهیزگاران گفته مى‏شد: «پروردگار شما چه چیز نازل کرده است؟» مى‏گفتند: «خیر (و سعادت)» (آرى،) براى کسانى که نیکى کردند، در این دنیا نیکى است; و سراى آخرت از آن هم بهتر است; و چه خوب است سراى پرهیزگاران! (30)

باغهایى از بهشت جاویدان است که همگى وارد آن مى‏شوند; نهرها از زیر درختانش مى‏گذرد; هر چه بخواهند در آنجا هست; خداوند پرهیزگاران را چنین پاداش مى‏دهد! (31)

همانها که فرشتگان (مرگ) روحشان را مى‏گیرند در حالى که پاک و پاکیزه‏اند; به آنها مى‏گویند: «سلام بر شما! وارد بهشت شوید به خاطر اعمالى که انجام مى‏دادید!» (32)

آیا آنها انتظارى جز این دارند که فرشتگان (قبض ارواح) به سراغشان بیایند، یا فرمان پروردگارت (براى مجازاتشان) فرا رسد (آنگاه توبه کنند؟! ولى توبه آنها در آن زمان بى اثر است! آرى،) کسانى که پیش از ایشان بودند نیز چنین کردند! خداوند به آنها ستم نکرد; ولى آنان به خویشتن ستم مى‏نمودند! (33)

و سرانجام بدیهاى اعمالشان به آنها رسید; و آنچه را (از وعده‏هاى عذاب) استهزا مى‏کردند، بر آنان وارد شد. (34)

مشرکان گفتند: «اگر خدا مى‏خواست، نه ما و نه پدران ما، غیر او را پرستش نمى‏کردیم; و چیزى را بدون اجازه او حرام نمى‏ساختیم!» (آرى،) کسانى که پیش از ایشان بودند نیز همین کارها را انجام دادند; ولى آیا پیامبران وظیفه‏اى جز ابلاغ آشکار دارند؟! (35)

ما در هر امتى رسولى برانگیختیم که: «خداى یکتا را بپرستید; و از طاغوت اجتناب کنید!» خداوند گروهى را هدایت کرد; و گروهى ضلالت و گمراهى دامانشان را گرفت; پس در روى زمین بگردید و ببینید عاقبت تکذیب‏کنندگان چگونه بود! (36)

هر قدر بر هدایت آنها حریص باشى، (سودى ندارد; چرا) که خداوند کسى را که گمراه ساخت، هدایت نمى‏کند; و آنها یاورانى نخواهند داشت! (37)

آنها سوگندهاى شدید به خدا یاد کردند که: «هرگز خداوند کسى را که مى‏میرد، برنمى‏انگیزد! س‏ذللّه آرى، این وعده قطعى خداست (که همه مردگان را براى جزا بازمى‏گرداند); ولى بیشتر مردم نمى‏دانند! (38)

هدف این است که آنچه را در آن اختلاف داشتند، براى آنها روشن سازد; و کسانى که منکر شدند، بدانند دروغ مى‏گفتند! (39)

(رستاخیز مردگان براى ما مشکل نیست; زیرا) وقتى چیزى را اراده مى‏کنیم، فقط به آن مى‏گوییم: «موجود باش!» بلافاصله موجود مى‏شود. (40)

آنها که پس از ستم دیدن در راه خدا، هجرت کردند، در این دنیا جایگاه (و مقام) خوبى به آنها مى‏دهیم; و پاداش آخرت، از آن هم بزرگتر است اگر مى‏دانستند! (41)

آنها کسانى هستند که صبر و استقامت پیشه کردند، و تنها بر پروردگارشان توکل مى‏کنند. (42)

و پیش از تو، جز مردانى که به آنها وحى مى‏کردیم، نفرستادیم! اگر نمى‏دانید، از آگاهان بپرسید (تا تعجب نکنید از اینکه پیامبر اسلام از میان همین مردان برانگیخته شده است)! (43)

(از آنها بپرسید که) از دلایل روشن و کتب (پیامبران پیشین آگاهند!) و ما این ذکر ( قرآن) را بر تو نازل کردیم، تا آنچه به سوى مردم نازل شده است براى آنها روشن سازى; و شاید اندیشه کنند! (44)

آیا توطئه‏گران از این ایمن گشتند که ممکن است خدا آنها را در زمین فروبرد، و یا مجازات (الهى)، از آن جا که انتظارش را ندارند، به سراغشان آید؟!... (45)

یا به هنگامى (که براى کسب مال و ثروت افزونتر) در رفت و آمدند، دامانشان را بگیرد در حالى که قادر به فرار نیستند؟!... (46)

یا بطور تدریجى، با هشدارهاى خوف‏انگیز آنان را گرفتار سازد؟! چرا که پروردگار شما، رؤوف و رحیم است. (47)

آیا آنها مخلوقات خدا را ندیدند که سایه‏هایشان از راست و چپ حرکت دارند، و با خضوع براى خدا سجده مى‏کنند؟! (48)

(نه تنها سایه‏ها، بلکه) تمام آنچه در آسمانها و زمین از جنبندگان وجود دارد، و همچنین فرشتگان، براى خدا سجده مى‏کنند و تکبر نمى‏ورزند. (49)

آنها (تنها) از (مخالفت) پروردگارشان، که حاکم بر آنهاست، مى‏ترسند; و آنچه را ماموریت دارند انجام مى‏دهند. (50)

خداوند فرمان داده: «دو معبود (براى خود) انتخاب نکنید; معبود (شما) همان خداى یگانه است; تنها از (کیفر) من بترسید!» (51)

آنچه در آسمانها و زمین است، از آن اوست; و دین خالص (نیز) همواره از آن او مى‏باشد; آیا از غیر او مى‏ترسید؟! (52)

آنچه از نعمتها دارید، همه از سوى خداست! و هنگامى که ناراحتى به شما رسد، فقط او را مى‏خوانید! (53)

(اما) هنگامى که ناراحتى و رنج را از شما برطرف مى‏سازد، ناگاه گروهى از شما براى پروردگارشان همتا قائل مى‏شوند. (54)

(بگذار) تا نعمتهایى را که به آنها داده‏ایم کفران کنند! (اکنون) چند روزى (از متاع دنیا) بهره گیرید، اما بزودى خواهید دانست (سرانجام کارتان به کجا خواهد کشید)! (55)

آنان براى بتهایى که هیچ گونه سود و زیانى از آنها سراغ ندارند، سهمى از آنچه به آنان روزى داده‏ایم قرارمى‏دهند; به خدا سوگند، (در دادگاه قیامت،) از این افتراها که مى‏بندید، بازپرسى خواهید شد! (56)

آنها (در پندار خود،) براى خداوند دختران قرارمى‏دهند; -منزه است (از اینکه فرزندى داشته باشد)- ولى براى خودشان، آنچه را میل دارند قائل مى‏شوند... (57)

در حالى که هرگاه به یکى از آنها بشارت دهند دختر نصیب تو شده، صورتش (از فراب ناراحتى) سیاه مى‏شود; و به شدت خشمگین مى‏گردد;... (58)

بخاطر بشارت بدى که به او داده شده، از قوم و قبیله خود متوارى مى‏گردد; (و نمى‏داند) آیا او را با قبول ننگ نگهدارد، یا در خاک پنهانش کند؟! چه بد حکم مى‏کنند! (59)

براى آنها که به سراى آخرت ایمان ندارند، صفات زشت است; و براى خدا، صفات عالى است; و او قدرتمند و حکیم است. (60)

و اگر خداوند مردم را بخاطر ظلمشان مجازات مى‏کرد، جنبنده‏اى را بر پشت زمین باقى نمى‏گذارد; ولى آنها را تا زمان معینى به تاخیر مى‏اندازد. و هنگامى که اجلشان فرا رسد، نه ساعتى تاخیر مى‏کنند، و نه ساعتى پیشى مى‏گیرند. (61)

آنها براى خدا چیزهایى قرارمى‏دهند که خودشان از آن کراهت دارند ( فرزندان دختر); با این حال زبانشان به دروغ مى‏گوید سرانجام نیکى دارند! از این رو براى آنان آتش است; و آنها از پیشگامان (دوزخ)اند. (62)

به خدا سوگند، به سوى امتهاى پیش از تو پیامبرانى فرستادیم; اما شیطان اعمالشان را در نظرشان آراست; و امروز او ولى و سرپرستشان است; و مجازات دردناکى براى آنهاست! (63)

ما قرآن را بر تو نازل نکردیم مگر براى اینکه آنچه را در آن اختلاف دارند، براى آنها روشن کنى; و (این قرآن) مایه هدایت و رحمت است براى قومى که ایمان مى‏آورند! (64)

خداوند از آسمان، آبى فرستاد; و زمین را، پس از آنکه مرده بود، حیات بخشید! در این، نشانه روشنى است براى جمعیتى که گوش شنوا دارند! (65)

و در وجود چهارپایان، براى شما (درسهاى) عبرتى است: از درون شکم آنها، از میان غذاهاى هضم‏شده و خون، شیر خالص و گوارا به شما مى‏نوشانیم! (66)

و از میوه‏هاى درختان نخل و انگور، مسکرات (ناپاک) و روزى خوب و پاکیزه مى‏گیرید; در این، نشانه روشنى است براى جمعیتى که اندیشه مى‏کنند! (67)

و پروردگار تو به زنبور عسل «وحى‏» (و الهام غریزى) نمود که: «از کوه‏ها و درختان و داربستهایى که مردم مى‏سازند، خانه‏هایى برگزین! (68)

سپس از تمام ثمرات (و شیره گلها) بخور و راه‏هایى را که پروردگارت براى تو تعیین کرده است، براحتى بپیما! «از درون شکم آنها، نوشیدنى با رنگهاى مختلف خارج مى‏شود که در آن، شفا براى مردم است; به یقین در این امر، نشانه روشنى است براى جمعیتى که مى‏اندیشند. (69)

خداوند شما را آفرید; سپس شما را مى‏میراند; بعضى از شما به نامطلوب‏ترین سنین بالاى عمر مى‏رسند، تا بعد از علم و آگاهى، چیزى ندانند (و همه چیز را فراموش کنند); خداوند دانا و تواناست! (70)

خداوند بعضى از شما را بر بعضى دیگر از نظر روزى برترى داد (چرا که استعدادها و تلاشهایتان متفاوت است)! اما آنها که برترى داده شده‏اند، حاضر نیستند از روزى خود به بردگانشان بدهند و همگى در آن مساوى گردند; آیا آنان نعمت خدا را انکار مى‏نمایند (که شکر او را ادا نمى‏کنند)؟! (71)

خداوند براى شما از جنس خودتان همسرانى قرار داد; و از همسرانتان براى شما فرزندان و نوه‏هایى به وجود آورد; و از پاکیزه‏ها به شما روزى داد; آیا به باطل ایمان مى‏آورند، و نعمت خدا را انکار مى‏کنند؟! (72)

آنها غیر از خدا، موجوداتى را مى‏پرستند که هیچ رزقى را براى آنان از آسمانها و زمین در اختیار ندارند; و توان این کار را نیز ندارند. (73)

پس، براى خدا امثال (و شبیه‏ها) قائل نشوید! خدا مى‏داند، و شما نمى‏دانید. (74)

خداوند مثالى زده: برده مملوکى را که قادر بر هیچ چیز نیست; و انسان (با ایمانى) را که از جانب خود، رزقى نیکو به او بخشیده‏ایم، و او پنهان و آشکار از آنچه خدا به او داده، انفاق مى‏کند; آیا این دو نفر یکسانند؟! شکر مخصوص خداست، ولى اکثر آنها نمى‏دانند! (75)

خداوند مثالى (دیگر) زده است: دو نفر را، که یکى از آن دو، گنگ مادرزاد است; و قادر بر هیچ کارى نیست; و سربار صاحبش مى‏باشد; او را در پى هر کارى بفرستد، خوب انجام نمى‏دهد; آیا چنین انسانى، با کسى که امر به عدل و داد مى‏کند، و بر راهى راست قرار دارد، برابر است؟! (76)

غیب آسمانها و زمین، مخصوص خداست (و او همه را مى‏داند); و امر قیامت(بقدرى نزدیک و آسان است) درست همانند چشم برهم زدن، و یا از آن هم نزدیکتر; چرا که خدا بر هر چیزى تواناست! (77)

و خداوند شما را از شکم مادرانتان خارج نمود در حالى که هیچ چیز نمى‏دانستید; و براى شما، گوش و چشم و عقل قرار داد، تا شکر نعمت او را بجا آورید! (78)

آیا آنها به پرندگانى که بر فراز آسمانها نگه‏داشته شده، نظر نیفکندند؟ هیچ کس جز خدا آنها را نگاه نمى‏دارد; در این امر، نشانه‏هایى (از عظمت و قدرت خدا) است براى کسانى که ایمان مى‏آورند! (79)

و خدا براى شما از خانه‏هایتان محل سکونت (و آرامش) قرار داد; و از پوست چهارپایان نیز براى شما خانه‏هایى قرار داد که روز کوچ کردن و روز اقامتتان، به آسانى مى‏توانید آنها را جا به جا کنید; و از پشم و کرک و موى آنها، براى شما اثاث و متاع (و وسایل مختلف زندگى) تا زمان معینى قرار داد. (80)

و (نیز) خداوند از آنچه آفریده است سایه‏هایى براى شما قرار داده; و از کوه‏ها پناهگاه‏هایى; و براى شما پیراهنهایى آفریده، که شما را از گرما (و سرما) حفظ مى‏کند; و پیراهنهایى که به هنگام جنگ، حافظ شماست; این گونه نعمتهایش را بر شما کامل مى‏کند، شاید تسلیم فرمان او شوید! (81)

(با این همه،) اگر روى برتابند، (نگران مباش;) تو فقط وظیفه ابلاغ آشکار دارى. (82)

آنها نعمت خدا را مى‏شناسند; سپس آن را انکار مى‏کنند; و اکثرشان کافرند! (83)

(به خاطر بیاورید) روزى را که از هر امتى گواهى بر آنان برمى‏انگیزیم; سپس به آنان که کفر ورزیدند، اجازه (سخن گفتن) داده نمى‏شود; (بلکه دست و پا و گوش و چشم، حتى پوست تن آنها گواهى مى‏دهند!) و (نیز) اجازه عذرخواهى و تقاضاى عفو به آنان نمى‏دهند! (84)

و هنگامى که ظالمان عذاب را ببینند، نه به آنها تخفیف داده مى‏شود، و نه مهلت! (85)

و هنگامى که مشرکان معبودهایى را که همتاى خدا قرار دادند مى‏بینند، مى‏گویند: «پروردگارا! اینها همتایانى هستند که ما به جاى تو، آنها را مى‏خواندیم! «در این هنگام، معبودان به آنها مى‏گویند: «شما دروغگو هستید! (شما هواى نفس خود را پرستش مى‏کردید!)» (86)

و در آن روز، همگى (ناگزیر) در پیشگاه خدا تسلیم مى‏شوند; و تمام آنچه را (نسبت به خدا) دروغ مى‏بستند، گم و نابود مى‏شود! (87)

کسانى که کافر شدند و (مردم را) از راه خدا بازداشتند، بخاطر فسادى که مى‏کردند، عذابى بر عذابشان مى‏افزاییم! (88)

(به یاد آورید) روزى را که از هر امتى، گواهى از خودشان بر آنها برمى‏انگیزیم; و تو را گواه بر آنان قرارمى‏دهیم! و ما این کتاب را بر تو نازل کردیم که بیانگر همه چیز، و مایه هدایت و رحمت و بشارت براى مسلمانان است! (89)

خداوند به عدل و احسان و بخشش به نزدیکان فرمان مى‏دهد; و از فحشا و منکر و ستم، نهى مى‏کند; خداوند به شما اندرز مى‏دهد، شاید متذکر شوید! (90)

و هنگامى که با خدا عهد بستید، به عهد او وفا کنید! و سوگندها را بعد از محکم ساختن نشکنید، در حالى که خدا را کفیل و ضامن بر (سوگند) خود قرار داده‏اید، به یقین خداوند از آنچه انجام مى‏دهید، آگاه است! (91)

همانند آن زن (سبک مغز) نباشید که پشمهاى تابیده خود را، پس از استحکام،وامى‏تابید! در حالى که (سوگند و پیمان) خود را وسیله خیانت و فساد قرار مى‏دهید; بخاطر اینکه گروهى، جمعیتشان از گروه دیگر بیشتر است (و کثرت دشمن را بهانه‏اى براى شکستن بیعت با پیامبر مى‏شمرید)! خدا فقط شما را با این وسیله آزمایش مى‏کند; و به یقین روز قیامت، آنچه را در آن اختلاف داشتید، براى شما روشن مى‏سازد! (92)

و اگر خدا مى‏خواست، همه شما را امت واحدى قرارمى‏داد; (و همه را به اجبار وادار به ایمان مى‏کرد; اما ایمان اجبارى فایده‏اى ندارد!) ولى خدا هر کس را بخواهد (و شایسته بداند) گمراه، و هر کس را بخواهد (و لایق بداند) هدایت مى‏کند! (به گروهى توفیق هدایت داده، و از گروهى سلب مى‏کند!) و یقینا شما از آنچه انجام مى‏دادید، بازپرسى خواهید شد! (93)

سوگندهایتان را وسیله تقلب و خیانت در میان خود قرار ندهید، مبادا گامى بعد از ثابت‏گشتن (بر ایمان) متزلزل شود; و به خاطر بازداشتن (مردم) از راه خدا، آثار سوء آن را بچشید! و براى شما، عذاب عظیمى خواهد بود! (94)

و (هرگز) پیمان الهى را با بهاى کمى مبادله نکنید (و هر بهایى در برابر آن ناچیز است!) آنچه نزد خداست، براى شما بهتر است اگر مى‏دانستید. (95)

آنچه نزد شماست فانى مى‏شود; اما آنچه نزد خداست باقى است; و به کسانى که صبر و استقامت پیشه کنند، مطابق بهترین اعمالى که انجام مى‏دادند پاداش خواهیم داد. (96)

هر کس کار شایسته‏اى انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، در حالى که مؤمن است، او را به حیاتى پاک زنده مى‏داریم; و پاداش آنها را به بهترین اعمالى که انجام مى‏دادند، خواهیم داد. (97)

هنگامى که قرآن مى‏خوانى، از شر شیطان مطرود، به خدا پناه بر! (98)

چرا که او، بر کسانى که ایمان دارند و بر پروردگارشان توکل مى‏کنند، تسلطى ندارد. (99)

تسلط او تنها بر کسانى است که او را به سرپرستى خود برگزیده‏اند، و آنها که نسبت به او ( خدا) شرک مى‏ورزند (و فرمان شیطان را به جاى فرمان خدا، گردن مى‏نهند) (100)

و هنگامى که آیه‏اى را به آیه دیگر مبدل کنیم ( حکمى را نسخ نماییم) -و خدا بهتر مى‏داند چه حکمى را نازل کند- آنها مى‏گویند: «تو افترا مى‏بندى!» اما بیشترشان (حقیقت را) نمى‏دانند! (101)

بگو، روح القدس آن را از جانب پروردگارت بحق نازل کرده، تا افراد باایمان را ثابت‏قدم گرداند; و هدایت و بشارتى است براى عموم مسلمانان! (102)

ما مى‏دانیم که آنها مى‏گویند: «این آیات را انسانى به او تعلیم مى‏دهد!» در حالى که زبان کسى که اینها را به او نسبت مى‏دهند عجمى است; ولى این (قرآن)، زبان عربى آشکار است! (103)

به یقین، کسانى که به آیات الهى ایمان نمى‏آورند، خدا آنها را هدایت نمى‏کند; و براى آنان عذاب دردناکى است. (104)

تنها کسانى دروغ مى‏بندند که به آیات خدا ایمان ندارند; (آرى،) دروغگویان واقعى آنها هستند! (105)

کسانى که بعد از ایمان کافر شوند -بجز آنها که تحت فشار واقع شده‏اند در حالى که قلبشان آرام و با ایمان است- آرى، آنها که سینه خود را براى پذیرش کفر گشوده‏اند، غضب خدا بر آنهاست; و عذاب عظیمى در انتظارشان! (106)

این به خاطر آن است که زندگى دنیا (و پست را) بر آخرت ترجیح دادند; و خداوند افراد بى‏ایمان (لجوج) را هدایت نمى‏کند. (107)

آنها کسانى هستند که (بر اثر فزونى گناه،) خدا بر قلب و گوش و چشمانشان مهر نهاده; (به همین دلیل نمى‏فهمند،) و غافلان واقعى همانها هستند! (108)

و ناچار آنها در آخرت زیانکارند. (109)

اما پروردگار تو نسبت به کسانى که بعد از فریب‏خوردن، (به ایمان بازگشتند و) هجرت کردند; سپس جهاد کردند و در راه خدا استقامت نمودند; پروردگارت، بعد از انجام این کارها، بخشنده و مهربان است (و آنها را مشمول رحمت خود مى‏سازد). (110)

(به یاد آورید) روزى را که هر کس (در فکر خویشتن است; و تنها) به دفاع از خود برمى‏خیزد; و نتیجه اعمال هر کسى، بى‏کم و کاست، به او داده مى‏شود; و به آنها ظلم نخواهد شد! (111)

خداوند (براى آنان که کفران نعمت مى‏کنند،) مثلى زده است: منطقه آبادى که امن و آرام و مطمئن بود; و همواره روزیش از هر جا مى‏رسید; اما به نعمتهاى خدا ناسپاسى کردند; و خداوند به خاطر اعمالى که انجام مى‏دادند، لباس گرسنگى و ترس را بر اندامشان پوشانید! (112)

پیامبرى از خودشان به سراغ آنها آمد، او را تکذیب کردند; از این رو عذاب الهى آنها را فراگرفت در حالى که ظالم بودند! (113)

پس، از آنچه خدا روزیتان کرده است، حلال و پاکیزه بخورید; و شکر نعمت خدا را بجا آورید اگر او را مى‏پرستید! (114)

خداوند، تنها مردار، خون، گوشت خوک و آنچه را با نام غیر خدا سر بریده‏اند، بر شما حرام کرده است; اما کسانى که ناچار شوند، در حالى که تجاوز و تعدى از حد ننمایند، (خدا آنها را مى‏بخشد; چرا که) خدا بخشنده و مهربان است. (115)

به خاطر دروغى که بر زبانتان جارى مى‏شود (و چیزى را مجاز و چیزى را ممنوع مى‏کنید،) نگویید: «این حلال است و آن حرام‏»، تا بر خدا افترا ببندید به یقین کسانى که به خدا دروغ مى‏بندند، رستگار نخواهند شد! (116)

بهره کمى است (که در این دنیا نصیبشان مى‏شود); و عذاب دردناکى در انتظار آنان است! (117)

چیزهایى را که پیش از این براى تو شرح دادیم، بر یهود حرام کردیم; ما به آنها ستم نکردیم، اما آنها به خودشان ظلم و ستم مى‏کردند! (118)

اما پروردگارت نسبت به آنها که از روى جهالت، بدى کرده‏اند، سپس توبه کرده و در مقام جبران برآمده‏اند، پروردگارت بعد از آن آمرزنده و مهربان است. (119)

ابراهیم (به تنهایى) امتى بود مطیع فرمان خدا; خالى از هر گونه انحراف; و از مشرکان نبود; (120)

شکرگزار نعمتهاى پروردگار بود; خدا او را برگزید; و به راهى راست هدایت نمود! (121)

ما در دنیا به او (همت) نیکویى دادیم; و در آخرت از نیکان است! (122)

سپس به تو وحى فرستادیم که از آیین ابراهیم -که ایمانى خالص داشت و از مشرکان نبود- پیروى کن! (123)

(تحریمهاى) روز شنبه (براى یهود) فقط بعنوان یک مجازات بود، که در آن هم اختلاف کردند; و پروردگارت روز قیامت، در آنچه اختلاف داشتند، میان آنها داورى مى‏کند! (124)

با حکمت و اندرز نیکو، به راه پروردگارت دعوت نما! و با آنها به روشى که نیکوتر است، استدلال و مناظره کن! پروردگارت، از هر کسى بهتر مى‏داند چه کسى از راه او گمراه شده است; و او به هدایت‏یافتگان داناتر است. (125)

و هر گاه خواستید مجازات کنید، تنها بمقدارى که به شما تعدى شده کیفر دهید! و اگر شکیبایى کنید، این کار براى شکیبایان بهتر است. (126)

صبر کن، و صبر تو فقط براى خدا و به توفیق خدا باشد! و بخاطر (کارهاى) آنها، اندوهگین و دلسرد مشو! و از توطئه‏هاى آنها، در تنگنا قرار مگیر! (127)

خداوند با کسانى است که تقوا پیشه کرده‏اند، و کسانى که نیکوکارند. (128)